ആറു വർഷമായി ഞാൻ കേരളത്തിൽ നിന്ന് ഡൽഹിയിലേക്കും തിരിച്ചും യാത്ര ചെയ്യാൻ തുടങ്ങിയിട്ട്. കേരളത്തിലേക്ക് എന്നത് കൃത്യമായിട്ട് പറഞ്ഞാൽ കണ്ണൂരിലേക്ക്. സഹധർമ്മിണിയാണെങ്കിൽ കൊല്ലത്തിൽ മൂന്നും നാലും തവണ യാത്ര ചെയ്യുന്നതും വിരളമല്ല. ആദ്യമൊക്കെ ആകാശമാർഗ്ഗേണയായിരുന്നൂ യാത്ര. പക്ഷേ കോഴിക്കോട്ടേക്കുള്ള ഫ്‌ളൈറ്റ് ചാർജ് താരതമ്യേന കൂടുതലായതിനാലും നെടുമ്പാശ്ശേരി വഴിയുള്ള കണ്ണൂർ യാത്ര അത്ര സുഖകരമല്ലാത്തതിനാലും ഞാൻ പിന്നീട് തീവണ്ടി തന്നെ ശരണം എന്ന് തീരുമാനിക്കുകയായിരുന്നു. മാത്രമല്ല, തീവണ്ടിയാകുമ്പോൾ യാത്രാചെലവ് താരതമ്യേന കുറവും രണ്ടു ദിവസം സുഖമായി കിടന്നുറങ്ങാൻ സൗകര്യം തരുന്നതും കൂടിയായിരുന്നു. തീവണ്ടിയുടെ അപ്പർ ബെർത്തിൽ കേറി കിടന്നാൽ രാവായാലും പകലായാലും ആരും ഒന്നും ചോദിക്കുകയില്ല. ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നത് വേണ്ടെന്ന് വയ്ക്കണം എന്ന ഒരു ബുദ്ധിമുട്ടേ എനിയ്ക്ക് തോന്നിയിട്ടുള്ളൂ. എന്നാലും കണ്ണൂരിൽ തീവണ്ടി ഇറങ്ങുമ്പോൾ വേഷം ആകെ അലങ്കോലമായിട്ടുണ്ടാകും. രണ്ടു ദിവസം നനയ്ക്കാതെയും കുളിക്കാതെയും പല്ലു തേക്കാതേയും കിടന്നതല്ലേ; അപ്പോൾ അങ്ങനെയേ വരൂ. എന്റെ ഈ വിഷമം കണ്ടിട്ടായിരിക്കണം കണ്ണൂരുകാർ അവിടെ ഒരു വിമാനത്താവളം പണിയാം എന്ന് തീർച്ചയാക്കിയത്. അതല്ലാതെ മറ്റൊരു കാരണവും ഞാൻ ആലോചിച്ചിട്ട് കാണുന്നില്ല. അവിടത്തുകാർ കണ്ണൂർ വിമാനത്താവളത്തിനെതിരേ സമരം ചെയ്യാത്തതും കേസു കൊടുക്കാത്തതുമൊക്കെ എന്നോടുള്ള ഒരു അനുകമ്പ കൊണ്ടായിരിക്കുമെന്നാണ് ഞാൻ ആത്മാർത്ഥമായും കരുതുന്നത്. അല്ലെങ്കിൽ പിന്നെ അവരും നമ്മുടെ ആറന്മുളക്കാരെപ്പോലെ പെരുമാറുമായിരുന്നില്ലേ? കോഴിക്കോട്ടും മംഗലാപുരത്തും എയർപോർട്ടുള്ളപ്പോൾ ഇനി ഇവിടെ ഈ കണ്ണൂരിൽ അത് വേണ്ട എന്നവർ പറഞ്ഞില്ലല്ലോ?
അതെന്തായാലും അതിന്റെ ഗുണം മുഴുവൻ കിട്ടാൻ പോകുന്നത് ഗൾഫ് മലയാളികളായ വടക്കേ മലബാറിലെ പ്രവാസികൾക്കാണ്. അവർക്കിനി നേരേ നാട്ടിൽ വന്നിറങ്ങാം. അല്ലെങ്കിൽ കോഴിക്കോട്ടോ മംഗലാപുരത്തോ ഒക്കെ ഇറങ്ങി വണ്ടിയും വള്ളവും ഒക്കെ പിടിച്ച് വേണമായിരുന്നൂ വീട്ടിലെത്താൻ. ഗൾഫിൽ നിന്നുള്ള സ്വർണ്ണബിസ്ക്കറ്റും മറ്റു കുണ്ടാമണ്ടികളും തൂക്കിപ്പിടിച്ച് ഇങ്ങനെ കറങ്ങിത്തിരിഞ്ഞ് വീട്ടിലെത്തുന്നത് മട്ടന്നൂരിലെ വിമാനത്താവളത്തിന്റെ പണി തീരുന്നതോടെ അവസാനിക്കും. പിന്നെ എന്തൊരു സൗകര്യമായിരിക്കുമെന്നോ അവർക്ക് നാട്ടിലെത്താൻ! അവരെല്ലാം ഇപ്പോഴേ ഒരു പക്ഷേ അഡ്വാൻസ് ബുക്കിങ്ങ് നോക്കാൻ തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ടാകും.
പണ്ടൊക്കെയാണെങ്കിൽ ബോംബേയിലേയോ മദ്രാസിലെയോ മലയാളിയെ മറുനാടൻ മലയാളിയായും പ്രവാസിയായും മറ്റും പരിഗണിക്കുമായിരുന്നു; വീടു വിട്ടുള്ള ഏതു വാസവും പ്രവാസമായിരുന്നു. തിരുവിതാംകൂറിൽ നിന്ന് മലബാറിലേക്ക് മാറിത്താമസിക്കുന്നത് പോലും പ്രവാസമായിരുന്നു. പക്ഷേ ഈ ഗൾഫ് നാടുകളാണ് ഉത്തരേന്ത്യൻ നഗരങ്ങളിലെ മലയാളികളെ പ്രവാസികളല്ലാതാക്കിയത്. ഇപ്പോൾ വിദേശത്തെ മലയാളികൾ മാത്രമാണ് പ്രവാസികൾ. "ഭാരതീയ പ്രവാസീ ദിവസ്" ആഘോഷിക്കാൻ വിദേശത്തു നിന്നല്ലാതെ ഉത്തരേന്ത്യയിൽ നിന്ന് എന്നെപ്പോലെ ആരെയെങ്കിലും വിളിക്കുന്നുണ്ടോ? ഇതു തന്നെ പോരെ ഞങ്ങളൊന്നും പ്രവാസികളല്ല എന്നതിന് തെളിവ്? Non-Resident Indian (NRI) എന്നതല്ലേ ഇപ്പോൾ പ്രവാസി എന്ന വാക്കിന് മലയാളത്തിലുള്ള അർത്ഥം? ഉത്തരപ്രദേശത്ത് താമസിക്കുന്ന ഈയുള്ളവന്റേതും പ്രവാസമാണെന്ന് ഈയുള്ളവനല്ലേ അറിയൂ? പക്ഷേ അത് മറ്റുള്ളവർ സമ്മതിച്ചു തരുമോ എന്തോ? ശരിക്കും പറഞ്ഞാൽ, ഉത്തരേന്ത്യയിൽ താമസിക്കുന്നവനെ 'മറുനാടൻ' മലയാളി എന്നും ഗൾഫിൽ താമസിക്കുന്നവനെ 'മരുനാടൻ' മലയാളി എന്നും വേണം വിളിക്കാൻ. പക്ഷേ അതിനവർ സമ്മതിക്കുമോ ആവോ. എന്തായാലും ഞാൻ തർക്കിക്കാൻ ആളല്ല; കാരണം എന്നെ വിളിക്കാൻ ഞാനൊരു പേര് കണ്ടു വച്ചിട്ടുണ്ട്; 'ഉപ്രവാസി' എന്നാണത്; 'ഉത്തർ പ്രദേശ് (ഉപ്ര) വാസി' എന്നതിന്റെ ചുരുക്കമാണ് അത് എന്നറിയുമ്പോൾ ആരും തർക്കിക്കാനൊന്നും വരില്ല.
എന്തായാലും പ്രവാസിയെപ്പോലെ എപ്പോഴും വിമാനത്തിൽ കയറേണ്ട കാര്യം ഉപ്രവാസിക്ക് ഇല്ലല്ലോ. അതുകൊണ്ടാണ് ഈ ക്രിസ്മസ് അവധിക്ക് നാട്ടിൽ വരാൻ ഞാൻ തീവണ്ടിയെ ശരണം പ്രാപിച്ചത്. ക്രിസ്മസ് തിരക്ക് കഴിയുമ്പോൾ തീവണ്ടിയിൽ സീറ്റ് കിട്ടാൻ എളുപ്പമായിരിക്കും എന്ന ചിന്തയിൽ ടിക്കറ്റ് ബുക്ക് ചെയ്യാൻ ഇത്തിരി വൈകി. ഡിസംബർ 26ന് യാത്ര ചെയ്യാൻ ഞാൻ ടിക്കറ്റ് ബുക്ക് ചെയ്തത് നവംബർ 4ന് മാത്രമായിരുന്നു. അതുകൊണ്ടു തന്നെ പ്രതീക്ഷക്ക് വിപരീതമായി, കൺഫേംഡ് ടിക്കറ്റിന് പകരം കിട്ടിയത് വെയിറ്റിങ്ങ് ലിസ്റ്റ് ടിക്കറ്റ് ആയിരുന്നു. വെയിറ്റിങ്ങ് ലിസ്റ്റ് പൊസിഷൻ - 73. ഒറ്റയ്ക്കാണല്ലോ യാത്ര; അത് RAC ആകുമെന്നും പതുക്കെ കൺഫേംഡ് ആകുമെന്നും സുഖമായി യാത്ര ചെയ്യാമെന്നും ഞാൻ കരുതി. ടിക്കറ്റ് ബുക്ക് ചെയ്ത് മിനിറ്റുകൾ കഴിയുമ്പോഴുണ്ട് മകന്റെ ഫോൺ കോൾ. " ക്രിസ്മസ് അവധിയല്ലേ? അച്ഛാ, ഞാനും വരുന്നൂ, നാട്ടിലേക്ക്"
പിന്നെ വൈകിയില്ല, ഞാൻ ഉടനെ അവനും ടിക്കറ്റ് ബുക്ക് ചെയ്തു. അതും വെയിറ്റിങ്ങ് ലിസ്റ്റ് ടിക്കറ്റ് ആയിരുന്നു. വെയിറ്റിങ്ങ് ലിസ്റ്റ് പൊസിഷൻ - 83. സീറ്റ് സ്ഥിരപ്പെട്ടു കിട്ടുമെന്നുള്ള പ്രതീക്ഷയായിരുന്നു പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങളിൽ. കുറേ ദിവസം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ രണ്ടു ടിക്കറ്റും RAC ആയി. അപ്പോഴാണ് രണ്ടു പേർക്കും അടുത്തടുത്ത് സീറ്റ് കിട്ടിയിരുന്നൂ എങ്കിൽ നന്നായിരുന്നു എന്നെനിയ്ക്ക് തോന്നിയത്. ഉടനെ ഞാൻ കാര്യങ്ങൾ വിശദീകരിച്ചുകൊണ്ട് IRCTCയ്ക്ക് കത്തെഴുതി. കത്തിലെ ഉള്ളടക്കം ഇപ്രകാരമായിരുന്നു.
മറുപടി പ്രതീക്ഷിക്കുന്നുവെങ്കിൽ IRCTCയ്ക്ക് വേണം മെയിൽ അയയ്ക്കാൻ എന്ന് അവരുടെ ഉടനെയുള്ള മറുപടി കണ്ടപ്പോൾ തോന്നി. മറുപടി ഇപ്രകാരമായിരുന്നു.
അവരുടെ മറുപടി എന്നെ തൃപ്തനാക്കിയില്ല. ചാർട്ട് തയ്യാറാക്കുമ്പോൾ രണ്ടു ടിക്കറ്റുകൾക്ക് അടുത്തടുത്ത് സീറ്റ് കൊടുക്കാനാകുമെന്ന് ഞാൻ വിശ്വസിച്ചു. അതുമൂലം ഞാൻ വീണ്ടും അവർക്ക് എഴുതി. അത് ഇങ്ങനെയായിരുന്നു.
ഞാൻ വിടാൻ ഭാവമില്ലായിരുന്നു. ഞാൻ വീണ്ടും അവർക്ക് മെയിൽ ചെയ്തു. അതിപ്രകാരമായിരുന്നു.
അപ്പോൾ ചാർട്ട് തയ്യാറാക്കാൻ ഒരു ദിവസമേ അവശേഷിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. ആ മെയിലിന് എനിയ്ക്ക് മറുപടിയൊന്നും ലഭിച്ചില്ല. "മൗനം സമ്മത ലക്ഷണം" എന്നാണല്ലോ പൊതുചൊല്ല്. അതുകൊണ്ട് രണ്ടു പേർക്കും ഒരേ കമ്പാർട്ട്മെന്റിൽ സീറ്റു കിട്ടും എന്ന പ്രതീക്ഷയിൽ ഞാനിരുന്നു.
രാത്രി 12 മണിക്ക് വണ്ടി നിസാമുദ്ദീനിൽ നിന്ന് പുറപ്പെടുമ്പോൾ എന്റെ കമ്പാർട്ട്മെന്റിൽ എട്ടോ പത്തോ പേരേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു. അവരെല്ലാം തന്നെ സൈഡ് ബെർത്തുകളിലാണിരുന്നതും. കമ്പാർട്ട്മെന്റ് എന്താണിങ്ങനെ കാലിയായി കിടക്കുന്നതെന്ന് ഞാൻ അത്ഭുതപ്പെട്ടു.
വളരെ താഴ്ന്ന അന്തരീക്ഷോഷ്മാവ്, സ്പീഡിൽ ഓടുന്ന വണ്ടി, വിജനമായ കമ്പാർട്മെന്റ് ... തണുപ്പ് അസഹ്യമാവാൻ കൂടുതലെന്തെങ്കിലും വേണോ? യാത്രകളിൽ ഒരു പുതപ്പ് കരുതാൻ മടിക്കുന്ന ഞാൻ സീറ്റിലിരുന്ന് വിറച്ചു. ഉറക്കം വന്നതേയില്ല. നഗ്നമായ കൈയിലൂടേയും കാല്പാദത്തിലൂടേയും ശരീരത്തിലേക്ക് തണുപ്പ് അരിച്ചു കയറുമ്പോൾ എങ്ങനെ ഉറക്കം വരാനാണ്‌? കമ്പിളി കൊണ്ട് പുതച്ചുമൂടിക്കിടക്കുന്നവരെ നോക്കി കമ്പാർട്ട്മെന്റിൽ ഞാൻ അങ്ങുമിങ്ങും നടന്നു. കയ്യിൽ കരുതിയ ചൂടുള്ള കാപ്പിയെടുത്ത് ഞാൻ സൗകര്യം പോലെ കുടിച്ചു.
രാവിലെ 6 മണിക്ക് വണ്ടി കോട്ട ജംഗ്ഷനിൽ എത്തുമ്പോൾ മാത്രമല്ല അവിടന്ന് പുറപ്പെടുമ്പോഴും എന്റെ കമ്പാർട്ട്മെന്റ് പഴയതുപോലെ വിജനമായിരുന്നു. ഇതെന്തേ ഇങ്ങനെ എന്ന് എന്റെ മനസ്സപ്പോഴും സംശയാലുവായി. എന്റെ നിർദ്ദേശം അനുസരിച്ച് മകൻ എന്റെ അടുത്തൊരു ബർത്തിൽ വന്നുകിടന്ന് വീണ്ടും ഉറങ്ങാൻ തുടങ്ങി.
10 മണിയോടെ വണ്ടി മദ്ധ്യപ്രദേശിലെ രത്ലാം സ്റ്റേഷനിലെത്തിയപ്പോൾ അഭൂതപൂർവ്വമായാണ്‌ ആളുകൾ കമ്പാർട്ട്മെന്റിലേക്ക് തള്ളിക്കയറിയത്. തേനീച്ചക്കൂട്ടിൽ കല്ലെറിഞ്ഞാലുള്ള പോലെയായിരുന്നു ആളുകളുടെ തിക്കും തിരക്കും. അവരിൽ ആണുങ്ങളും പെണ്ണുങ്ങളും വൃദ്ധരും ചെറുപ്പക്കാരും കുട്ടികളും കുഞ്ഞുങ്ങളും എല്ലാം ഉണ്ടായിരുന്നു. നമ്മൾ “ആബാലവൃദ്ധം ജനങ്ങൾ” എന്നു പറയാറില്ലേ? അതു തന്നെ. ഒരു പത്തു നൂറു പേരുണ്ടാകും എല്ലാവരും കൂടി. തിക്കും തിരക്കും സഹിക്കാതെ എന്റെ മകൻ ക്ഷണനേരം കൊണ്ടാണ്‌ അവന്റെ സീറ്റിലേക്ക് ഓടി രക്ഷപ്പെട്ടത്. ഇറങ്ങി നടക്കാൻ സ്ഥലം കാണാതെ ഞാൻ സൈഡ് അപ്പർ ബെർത്തിൽ തന്നെ ഇരിപ്പുറപ്പിച്ചു. അടുത്തു കണ്ട ഒരു ചെറുപ്പക്കാരനോട് ഞാൻ അവരുടെ ലക്ഷ്യം തിരക്കി. ഗോവ എന്നായിരുന്നു മറുപടി. അവരെല്ലാം സാമ്പത്തികമായി നല്ല നിലയിലാണെന്നാണ്‌ കാഴ്ചയിൽ നിന്ന് എനിയ്ക്ക് തോന്നിയത്. പലരുടെ കയ്യിലും വലിയ 3ജി ഫോണുകളുണ്ടായിരുന്നു. യാത്രക്കാർ എല്ലാവരും വളരെ സന്തുഷ്ടരായി കാണപ്പെട്ടു.
സമയം സന്ധ്യയായപ്പോൾ ഞാനിരുന്ന കമ്പാർട്ട്മെന്റ് ഒരു ക്രൈസ്തവലോകമാകുന്നതാണ്‌ ഞാൻ കണ്ടത്. പ്രായമായവരെല്ലാം അവരവരുടെ ബാഗുകളിൽ നിന്ന് ബൈബിൾ പുറത്തെടുത്തു. പലരുടേയും കയ്യിൽ കുരിശു പിടിപ്പിച്ച മുത്തുമാല കാണായി. അവരെല്ലാം ക്രിസ്ത്യാനികളാണെന്ന വസ്തുത എനിയ്ക്ക് താമസംവിനാ മനസ്സിലായി. (അതുവരെ ഞാൻ കരുതിയിരുന്നത് അവരെല്ലാം ഹിന്ദുക്കളാണെന്നായിരുന്നു. അങ്ങനെ അല്ലെന്ന് കരുതാനുള്ള യാതൊന്നും എനിയ്ക്ക് ദൃശ്യമായിരുന്നില്ല. പല സ്ത്രീകളും നെറ്റിയിൽ പൊട്ടും വച്ചിരുന്നു.) പിന്നീടങ്ങോട്ട് ഒരു മണിക്കൂറോളം മത്സരിച്ചുള്ള പ്രാർത്ഥനകളായിരുന്നു. മാലയിലെ മുത്തുകളെണ്ണിക്കൊണ്ട് ഒരാൾ ചൊല്ലിക്കൊടുക്കും; മറ്റുള്ളവർ ഏറ്റുപാടും. എന്തൊരു ശബ്ദമായിരുന്നു കമ്പാർട്ട്മെന്റിലപ്പോൾ. എന്നെപ്പോലെ ചിലർ അവിടെ ഇരിപ്പുണ്ടെന്ന കാര്യം അവർ തീർത്തും അവഗണിച്ചു. ഭൂരിപക്ഷത്തിന്റെ പ്രതിനിധിയായ ഞാൻ അപ്പോൾ ന്യൂനപക്ഷത്തിന്റെ നിസ്സഹായതയോടെ ആ കമ്പാർട്ട്മെന്റിൽ ഇരുന്നു.
ഞാൻ ആലോചിച്ചു. ഇവരെല്ലാം ഈ അടുത്ത കാലത്ത് ഹിന്ദുമതത്തിൽ നിന്ന് ക്രിസ്തുമതത്തിലേക്ക് ചേക്കേറിയവരാകും. ക്രിസ്ത്യാനിയാകുന്നതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട വല്ല ചടങ്ങുകൾക്കുമാകാം ഇവരിപ്പോൾ ഗോവയിലേക്ക് പോകുന്നത്. അല്ലെങ്കിൽ, ക്രിസ്ത്യാനിയായതിന്റെ പ്രതിഫലമായി അതിന്റെ ദല്ലാളന്മാർ ഒരുക്കിക്കൊടുത്ത ഒരു തീർത്ഥയാത്രയുമാകാം അത്. വെറുതെ കിട്ടുന്ന ഒരു വിനോദയാത്ര ആരാ വേണ്ടെന്നു വയ്ക്കുക? ഈ കമ്പാർട്ട്മെന്റിൽ തന്നെ ഇവർ പത്തു നൂറു പേരുണ്ട്. ഇനി ഇതുപോലെ വേറേയും കമ്പാർട്ട്മെന്റിൽ ഇത്തരക്കാർ കാണുമോ?
ഒന്നുറപ്പാണ്‌. ഇവർ അവരുടെ നാട്ടിൽ തിരിച്ചെത്തുമ്പോൾ കൂടുതൽ ഹിന്ദുക്കൾ മതം മാറാൻ തയ്യാറായേക്കും. അത്രക്കുണ്ട് ഇവരുടെ സന്തോഷവും പെരുമാറ്റങ്ങളും. ഏതോ ഒരു പുതിയ ലോകത്തെത്തിപ്പെട്ടതുപോലുണ്ട് അവരുടെ കാട്ടിക്കൂട്ടലുകൾ. ഹിന്ദുവിനെ ഹിന്ദുമതത്തിൽ പിടിച്ചു നിർത്തുന്ന ഒരു ശക്തിയും ഇല്ലെന്നിരിക്കേ, ഹിന്ദുവിനെ ഹിന്ദുമതത്തിൽ നിന്ന് പിടിച്ച് മാറ്റാനുള്ള പ്രബലശക്തികൾ ഉണ്ടെന്നിരിക്കേ ഇത്തരം മതം മാറ്റങ്ങൾ അനുസ്യൂതം തുടരും. ഗോവയും മദ്ധ്യപ്രദേശും ഭരിക്കുന്നത് ബി. ജെ.പി. ആയിട്ടും ....... എന്നും ഞാനപ്പോൾ ഓർത്തു. നാട്ടിൽ ‘ഘർ വാപ്പസി’ക്കെതിരേ നടക്കുന്ന പുരോഗമന(?)ക്കാരുടെ ആക്രോശങ്ങളും ഞാനപ്പോൾ ഓർത്തു. അഫ്ഗാനിസ്ഥാൻ, പാക്കിസ്ഥാൻ, ഇൻഡോനേഷ്യ എന്നിവിടങ്ങളിലെല്ലം ഒരു കാലത്ത് ഹിന്ദുക്കൾ മാത്രമാണല്ലോ ഉണ്ടായിരുന്നത് എന്ന് ഞാൻ ഓർത്തു. മഷിയിട്ടു നോക്കിയാൽ പോലും ഇപ്പോഴവിടങ്ങളിൽ ഒരു ഹിന്ദുവിനെ കാണാൻ കിട്ടുകയില്ലല്ലോ എന്നും ഞാൻ ഓർത്തു. ഹിന്ദുമതത്തിൽ നിന്നുള്ള മതം മാറ്റങ്ങൾ കാണാതെ ‘ഘർ വാപ്പസി’ മാത്രം കാണുന്ന മതേതരന്മാരുടെ ബുദ്ധിവൈഭവവും ഞാനപ്പോൾ ഓർത്തു. കുഴിയാനയെ കാണുന്നവർ ആനയെ കാണാതെ പോകുന്നതിലെ വൈരുദ്ധ്യം ഞാൻ ഓർത്തു. ഇതെല്ലാം ഓർത്തുകൊണ്ടിരുന്ന ഞാൻ എപ്പോഴാണെന്നറിയില്ല അറിയാതെ ഉറങ്ങിപ്പോയി. അതങ്ങനെയേ വരൂ; തലേ ദിവസം ഉറങ്ങാതിരുന്നതല്ലേ?
രാവിലെ ഉറക്കമുണരുമ്പോൾ വണ്ടി ഗോവയിലെത്താറായിരുന്നു. യാത്രക്കാർ എല്ലാവരും അവരുടെ കെട്ടും ഭാണ്ഡവും പാക്ക് ചെയ്യുകയാണ്‌. മഡ്ഗാവിൽ അവരെല്ലാം ഇറങ്ങുമ്പോൾ ഞാൻ മുഖം തിരിച്ചിരുന്നു. സഹജീവികളാണ്‌ ഇവരെല്ലാം എന്ന് ചിന്തിക്കാനെനിക്കായില്ല. ഒരു യുദ്ധം കഴിഞ്ഞ പ്രതീതിയാണ്‌ അവർ അവിടെ ഇറങ്ങിയപ്പോൾ എനിയ്ക്ക് തോന്നിയത്. ഇനി എപ്പോഴാണാവോ ഇവരുടെ മടക്കയാത്ര?
മഡ്ഗാവിൽ നിന്ന് വണ്ടി പുറപ്പെടുമ്പോൾ കമ്പാർട്ട്മെന്റ് വിജനമായിരുന്നു....... ഹസ്രത്ത് നിസാമുദ്ദീനിലെപ്പോലെ. പിന്നീട് കമ്പാർട്ട്മെന്റിൽ ആളുകൾ കയറിയത് വണ്ടി മംഗലാപുരത്തെത്തിയപ്പോഴായിരുന്നു. കൊല്ലൂരിൽ മൂകാംബികാദർശനം കഴിഞ്ഞു മടങ്ങുന്നവരായിരുന്നു മിക്കവരും.
വണ്ടി കേരളത്തിലേക്ക് കടക്കുമ്പോൾ ചുംബനസമരം കഴിഞ്ഞ് ആദ്യമായിട്ടാണല്ലോ ഞാൻ വീണ്ടും ഇവിടെ എത്തുന്നത് എന്ന് ഞാൻ ഓർത്തു. കേരളത്തിലെ സ്ത്രീകളും ചെറുപ്പക്കാരികളും ഇപ്പോൾ ചുംബനത്തിനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം നേടിയവരായിരിക്കുമെന്ന് ഞാൻ ഊഹിച്ചു. ചുംബനസമരം വിജയമായിരുന്നെങ്കിൽ അങ്ങനെയല്ലേ കരുതാനൊക്കൂ? ഞാൻ കണ്ണൂരിൽ വണ്ടി ഇറങ്ങുമ്പോൾ സ്ത്രീകളാരെങ്കിലും വന്ന് എന്നെ ചുംബിച്ചേക്കാമെന്നും ചെറുപ്പക്കാരികളാരെങ്കിലും വന്ന് എന്നെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചേക്കാമെന്നും ഒക്കെ ഞാൻ സന്ദേഹിച്ചു. മോൻ കൂടെയുള്ളപ്പോൾ അങ്ങനെ വല്ലതും സംഭവിക്കുന്നത് മോശമാണെന്ന് ഞാനപ്പോൾ കരുതി. വീട്ടിൽ വെറുതെ ഇരിക്കുന്നതുകൊണ്ട് ചുണ്ടെല്ലാം മരവിച്ചുപോകുന്നതുകൊണ്ടായിരിക്കും ഈ സ്ത്രീകൾ ചുംബനസമരമെന്നു പറഞ്ഞ് പുറത്തിറങ്ങുന്നതെന്ന് ഞാൻ ഊഹിച്ചു. തൊട്ടും പിടിച്ചും കൂടെ നില്ക്കാൻ ഒരു പുരുഷൻ കൂടെ ഇല്ലെങ്കിൽ സ്ത്രീകൾ ഇമ്മാതിരി കോപ്രായങ്ങൾ കാട്ടിക്കൂട്ടുമെന്ന് മുൻകൂട്ടി കണ്ടുകൊണ്ടായിരിക്കും “ ന: സ്ത്രീ സ്വാതന്ത്ര്യമർഹതി” എന്ന് മനു പറഞ്ഞു വച്ചത് എന്ന് ഞാൻ ചിന്തിച്ചു. ഞാൻ ഒരു വയസ്സനാണെന്നും എന്റെ വേഷം തികച്ചും മുഷിഞ്ഞതാണെന്നും ഇതൊന്നും സ്ത്രീകളെ ആകർഷിക്കാൻ പറ്റിയതല്ലെന്നും ഉള്ള ചിന്തയും എനിയ്ക്കപ്പോൾ ഉണ്ടായി. അതുകൊണ്ടു തന്നെ, ചുംബിക്കാൻ വരുന്ന സ്ത്രീകൾക്കായി കാത്തു നില്ക്കാതെ, വണ്ടി കണ്ണൂരിലെത്തിയപ്പോൾ ഞാൻ വേഗം വണ്ടിയിറങ്ങി സ്റ്റേഷനു പുറത്തു കടന്നു. ഞാൻ ചിന്തിക്കുന്നത് എന്തൊക്കെയാണെന്ന് മനസ്സിലാകാത്ത മോൻ എന്നെ നിശ്ശബ്ദനായി പിന്തുടരുകയും താമസംവിനാ ഞങ്ങൾ ഒരു ഓട്ടോറിക്ഷയിൽ കയറി വീട്ടിലേക്ക് തിരിക്കുകയും ചെയ്തു.
അതെന്തായാലും അതിന്റെ ഗുണം മുഴുവൻ കിട്ടാൻ പോകുന്നത് ഗൾഫ് മലയാളികളായ വടക്കേ മലബാറിലെ പ്രവാസികൾക്കാണ്. അവർക്കിനി നേരേ നാട്ടിൽ വന്നിറങ്ങാം. അല്ലെങ്കിൽ കോഴിക്കോട്ടോ മംഗലാപുരത്തോ ഒക്കെ ഇറങ്ങി വണ്ടിയും വള്ളവും ഒക്കെ പിടിച്ച് വേണമായിരുന്നൂ വീട്ടിലെത്താൻ. ഗൾഫിൽ നിന്നുള്ള സ്വർണ്ണബിസ്ക്കറ്റും മറ്റു കുണ്ടാമണ്ടികളും തൂക്കിപ്പിടിച്ച് ഇങ്ങനെ കറങ്ങിത്തിരിഞ്ഞ് വീട്ടിലെത്തുന്നത് മട്ടന്നൂരിലെ വിമാനത്താവളത്തിന്റെ പണി തീരുന്നതോടെ അവസാനിക്കും. പിന്നെ എന്തൊരു സൗകര്യമായിരിക്കുമെന്നോ അവർക്ക് നാട്ടിലെത്താൻ! അവരെല്ലാം ഇപ്പോഴേ ഒരു പക്ഷേ അഡ്വാൻസ് ബുക്കിങ്ങ് നോക്കാൻ തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ടാകും.
പണ്ടൊക്കെയാണെങ്കിൽ ബോംബേയിലേയോ മദ്രാസിലെയോ മലയാളിയെ മറുനാടൻ മലയാളിയായും പ്രവാസിയായും മറ്റും പരിഗണിക്കുമായിരുന്നു; വീടു വിട്ടുള്ള ഏതു വാസവും പ്രവാസമായിരുന്നു. തിരുവിതാംകൂറിൽ നിന്ന് മലബാറിലേക്ക് മാറിത്താമസിക്കുന്നത് പോലും പ്രവാസമായിരുന്നു. പക്ഷേ ഈ ഗൾഫ് നാടുകളാണ് ഉത്തരേന്ത്യൻ നഗരങ്ങളിലെ മലയാളികളെ പ്രവാസികളല്ലാതാക്കിയത്. ഇപ്പോൾ വിദേശത്തെ മലയാളികൾ മാത്രമാണ് പ്രവാസികൾ. "ഭാരതീയ പ്രവാസീ ദിവസ്" ആഘോഷിക്കാൻ വിദേശത്തു നിന്നല്ലാതെ ഉത്തരേന്ത്യയിൽ നിന്ന് എന്നെപ്പോലെ ആരെയെങ്കിലും വിളിക്കുന്നുണ്ടോ? ഇതു തന്നെ പോരെ ഞങ്ങളൊന്നും പ്രവാസികളല്ല എന്നതിന് തെളിവ്? Non-Resident Indian (NRI) എന്നതല്ലേ ഇപ്പോൾ പ്രവാസി എന്ന വാക്കിന് മലയാളത്തിലുള്ള അർത്ഥം? ഉത്തരപ്രദേശത്ത് താമസിക്കുന്ന ഈയുള്ളവന്റേതും പ്രവാസമാണെന്ന് ഈയുള്ളവനല്ലേ അറിയൂ? പക്ഷേ അത് മറ്റുള്ളവർ സമ്മതിച്ചു തരുമോ എന്തോ? ശരിക്കും പറഞ്ഞാൽ, ഉത്തരേന്ത്യയിൽ താമസിക്കുന്നവനെ 'മറുനാടൻ' മലയാളി എന്നും ഗൾഫിൽ താമസിക്കുന്നവനെ 'മരുനാടൻ' മലയാളി എന്നും വേണം വിളിക്കാൻ. പക്ഷേ അതിനവർ സമ്മതിക്കുമോ ആവോ. എന്തായാലും ഞാൻ തർക്കിക്കാൻ ആളല്ല; കാരണം എന്നെ വിളിക്കാൻ ഞാനൊരു പേര് കണ്ടു വച്ചിട്ടുണ്ട്; 'ഉപ്രവാസി' എന്നാണത്; 'ഉത്തർ പ്രദേശ് (ഉപ്ര) വാസി' എന്നതിന്റെ ചുരുക്കമാണ് അത് എന്നറിയുമ്പോൾ ആരും തർക്കിക്കാനൊന്നും വരില്ല.
എന്തായാലും പ്രവാസിയെപ്പോലെ എപ്പോഴും വിമാനത്തിൽ കയറേണ്ട കാര്യം ഉപ്രവാസിക്ക് ഇല്ലല്ലോ. അതുകൊണ്ടാണ് ഈ ക്രിസ്മസ് അവധിക്ക് നാട്ടിൽ വരാൻ ഞാൻ തീവണ്ടിയെ ശരണം പ്രാപിച്ചത്. ക്രിസ്മസ് തിരക്ക് കഴിയുമ്പോൾ തീവണ്ടിയിൽ സീറ്റ് കിട്ടാൻ എളുപ്പമായിരിക്കും എന്ന ചിന്തയിൽ ടിക്കറ്റ് ബുക്ക് ചെയ്യാൻ ഇത്തിരി വൈകി. ഡിസംബർ 26ന് യാത്ര ചെയ്യാൻ ഞാൻ ടിക്കറ്റ് ബുക്ക് ചെയ്തത് നവംബർ 4ന് മാത്രമായിരുന്നു. അതുകൊണ്ടു തന്നെ പ്രതീക്ഷക്ക് വിപരീതമായി, കൺഫേംഡ് ടിക്കറ്റിന് പകരം കിട്ടിയത് വെയിറ്റിങ്ങ് ലിസ്റ്റ് ടിക്കറ്റ് ആയിരുന്നു. വെയിറ്റിങ്ങ് ലിസ്റ്റ് പൊസിഷൻ - 73. ഒറ്റയ്ക്കാണല്ലോ യാത്ര; അത് RAC ആകുമെന്നും പതുക്കെ കൺഫേംഡ് ആകുമെന്നും സുഖമായി യാത്ര ചെയ്യാമെന്നും ഞാൻ കരുതി. ടിക്കറ്റ് ബുക്ക് ചെയ്ത് മിനിറ്റുകൾ കഴിയുമ്പോഴുണ്ട് മകന്റെ ഫോൺ കോൾ. " ക്രിസ്മസ് അവധിയല്ലേ? അച്ഛാ, ഞാനും വരുന്നൂ, നാട്ടിലേക്ക്"
പിന്നെ വൈകിയില്ല, ഞാൻ ഉടനെ അവനും ടിക്കറ്റ് ബുക്ക് ചെയ്തു. അതും വെയിറ്റിങ്ങ് ലിസ്റ്റ് ടിക്കറ്റ് ആയിരുന്നു. വെയിറ്റിങ്ങ് ലിസ്റ്റ് പൊസിഷൻ - 83. സീറ്റ് സ്ഥിരപ്പെട്ടു കിട്ടുമെന്നുള്ള പ്രതീക്ഷയായിരുന്നു പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങളിൽ. കുറേ ദിവസം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ രണ്ടു ടിക്കറ്റും RAC ആയി. അപ്പോഴാണ് രണ്ടു പേർക്കും അടുത്തടുത്ത് സീറ്റ് കിട്ടിയിരുന്നൂ എങ്കിൽ നന്നായിരുന്നു എന്നെനിയ്ക്ക് തോന്നിയത്. ഉടനെ ഞാൻ കാര്യങ്ങൾ വിശദീകരിച്ചുകൊണ്ട് IRCTCയ്ക്ക് കത്തെഴുതി. കത്തിലെ ഉള്ളടക്കം ഇപ്രകാരമായിരുന്നു.
To: India Railway Catering and Tourism Corporation Limited
Sent: Tuesday, December 23, 2014 6:46 PM
Subject: Accommodation in same compartment
Sent: Tuesday, December 23, 2014 6:46 PM
Subject: Accommodation in same compartment
Dear Sirs,
See the PNR number and ticket details in the table below. These tickets belong to me and my son. We are travelling together in the train. KINDLY PROVIDE US ACCOMMODATION IN THE SAME COMPARTMENT EVEN IF THEY ARE RAC SEATS. Kindly do the needful.
Transaction ID
|
PNR Number
|
From
|
TO
|
Date of Journey
|
Date of Booking
|
093460020x
|
21644327x2
|
NZM
|
CAN
|
26-12-2014
|
04-11-2014
|
093449920x
|
284016217x
|
NZM
|
CAN
|
26-12-2014
|
04-11-2014
|
Regards,
മറുപടി പ്രതീക്ഷിക്കുന്നുവെങ്കിൽ IRCTCയ്ക്ക് വേണം മെയിൽ അയയ്ക്കാൻ എന്ന് അവരുടെ ഉടനെയുള്ള മറുപടി കണ്ടപ്പോൾ തോന്നി. മറുപടി ഇപ്രകാരമായിരുന്നു.
From: "care@irctc.co.in"
Sent: Tuesday, December 23, 2014 9:04 PM
Subject: Re: Accommodation in same compartment
Sent: Tuesday, December 23, 2014 9:04 PM
Subject: Re: Accommodation in same compartment
Dear Customer,
Please note that your reservation request is processed by the centralized Passenger Reservation System (PRS) of Railways and allotment of accommodation is done by the System without any manual intervention. The berths are allotted based on the system logic, depending on availability at that point of time. Further the reservation through the Internet is being done against the general quota and specific accommodation is not earmarked for the purpose of Internet reservations.
Please note that at the time of journey you can request the fellow-passengers for change of the seats. It is not possible to change the berth after booking.
Thanks & Regards
Executive,Customer care
care@irctc.co.in
Ph: 011-23340000
Please note that your reservation request is processed by the centralized Passenger Reservation System (PRS) of Railways and allotment of accommodation is done by the System without any manual intervention. The berths are allotted based on the system logic, depending on availability at that point of time. Further the reservation through the Internet is being done against the general quota and specific accommodation is not earmarked for the purpose of Internet reservations.
Please note that at the time of journey you can request the fellow-passengers for change of the seats. It is not possible to change the berth after booking.
Thanks & Regards
Executive,Customer care
care@irctc.co.in
Ph: 011-23340000
അവരുടെ മറുപടി എന്നെ തൃപ്തനാക്കിയില്ല. ചാർട്ട് തയ്യാറാക്കുമ്പോൾ രണ്ടു ടിക്കറ്റുകൾക്ക് അടുത്തടുത്ത് സീറ്റ് കൊടുക്കാനാകുമെന്ന് ഞാൻ വിശ്വസിച്ചു. അതുമൂലം ഞാൻ വീണ്ടും അവർക്ക് എഴുതി. അത് ഇങ്ങനെയായിരുന്നു.
To: "care@irctc.co.in"
Sent: Wednesday, December 24, 2014 9:09 AM
Subject: Re: Accommodation in same compartment
Sent: Wednesday, December 24, 2014 9:09 AM
Subject: Re: Accommodation in same compartment
Dear Sir,
Thanks for the prompt reply. Our tickets were wait-listed and now they are RAC. I thought that the seats of RAC tickets are allocated manually and hence my request. If both of us are given the RAC seats at the same place it would have been good. Thanks once again.
Regards,
ഇത്തവണ IRCTCയിലെ തന്നെ മറ്റൊരാളാണ് മറുപടി തന്നത്. അയാൾക്ക് ഞാനെഴുതിയതിന്റെ പൊരുൾ മനസ്സിലായില്ലെന്ന് തോന്നുന്നു. അയാൾ റെയിൽവേയുടെ റിസർവ്വേഷൻ നിയമങ്ങൾ മറുപടിയായി എഴുതി വച്ചു. അതിങ്ങനെയായിരുന്നു.
From: "care@irctc.co.in"
Sent: Wednesday, December 24, 2014 12:49 PM
Subject: Re: Re: Accommodation in same compartment
Sent: Wednesday, December 24, 2014 12:49 PM
Subject: Re: Re: Accommodation in same compartment
Dear Customer,
Please note that R.A.C. means Reservation against Cancellation. On completion of confirmed quota the passengers are kept under R.A.C. It means that the confirmed seats are not available and on cancellation of berths, waitlisted passengers are allotted confirmed seats. Journey fare, reservation charge and supplementary charge if any, will be collected. Vacant berth due to cancellation in the reservation office if any, shall be allotted to R.A.C. passengers. During travel also, vacant berths due to cancellation shall be allotted to R.A.C. passengers. If berth is not provided, R.A.C. passenger has to travel in the seat only. The R.A.C. system is available in 2A, 3A,FC and SL classes only.
Thanks & Regards
care@irctc.co.in
Ph: 011-23340000
Please note that R.A.C. means Reservation against Cancellation. On completion of confirmed quota the passengers are kept under R.A.C. It means that the confirmed seats are not available and on cancellation of berths, waitlisted passengers are allotted confirmed seats. Journey fare, reservation charge and supplementary charge if any, will be collected. Vacant berth due to cancellation in the reservation office if any, shall be allotted to R.A.C. passengers. During travel also, vacant berths due to cancellation shall be allotted to R.A.C. passengers. If berth is not provided, R.A.C. passenger has to travel in the seat only. The R.A.C. system is available in 2A, 3A,FC and SL classes only.
Thanks & Regards
care@irctc.co.in
Ph: 011-23340000
ഞാൻ വിടാൻ ഭാവമില്ലായിരുന്നു. ഞാൻ വീണ്ടും അവർക്ക് മെയിൽ ചെയ്തു. അതിപ്രകാരമായിരുന്നു.
To: "care@irctc.co.in"
Sent: Wednesday, December 24, 2014 2:50 PM
Sent: Wednesday, December 24, 2014 2:50 PM
Thanks for the prompt reply. Our tickets were wait-listed and now they are in RAC position. I thought that the seats of RAC tickets are allocated manually and hence my request.
I am talking about 2 RAC tickets. Ticket 1 is in RAC position. You will be accommodating this passenger in a compartment. Ticket 2 is also in RAC position. You will be accommodating this passenger also in a compartment. I only requested that, if possible, accommodate these two tickets in the same compartment. I did not find any reason for it to be difficult if it is not done automatically. If it is not possible leave it.
ഞാനെഴുതിയത് ഇത്തവണ അവർക്ക് മനസ്സിലായി. ടിക്കറ്റ് ബുക്ക് ചെയ്യുന്നത് മാത്രമാണ് തങ്ങളുടെ ജോലി എന്നും സീറ്റ് അലോട്ട് ചെയ്യുന്നത് റെയിൽവേ ആണെന്നും അവരോട് പറഞ്ഞാൽ ഒരു പക്ഷേ എന്റെ ആഗ്രഹം നടന്നേക്കുമെന്നും അവർ മറുപടിയായി എന്നെ അറിയിച്ചു. ആ മറുപടി ഇപ്രകാരമായിരുന്നു.
From: "care@irctc.co.in"
Sent: Thursday, December 25, 2014 7:59 AM
Subject: Re: Re: Re: Accommodation in same compartment
Sent: Thursday, December 25, 2014 7:59 AM
Subject: Re: Re: Re: Accommodation in same compartment
Dear Customer,
With regard to your mail, we would like to inform you that IRCTC is the Web Interface for Indian Railways Ticketing System (Passenger Reservation System-PRS), which provides a facility to book ticket through Internet. Further the reservation through the Internet is being done against the general quota and specific accommodation is not earmarked for the purpose of Internet reservations.
Please note that all matters related to trains/fares/refund/routes/scheduling/seat allocation etc are managed by Indian Railways only. Since your complaint/suggestion comes within the purview of Indian Railways, any general suggestions/complaints can be also be addressed to
http://customercare.indianrailways.gov.in/criscm/home.seam
Thanks & Regards
Executive (Customer Care)
Care@Irctc.co.in
Ph 011-39340000
With regard to your mail, we would like to inform you that IRCTC is the Web Interface for Indian Railways Ticketing System (Passenger Reservation System-PRS), which provides a facility to book ticket through Internet. Further the reservation through the Internet is being done against the general quota and specific accommodation is not earmarked for the purpose of Internet reservations.
Please note that all matters related to trains/fares/refund/routes/scheduling/seat allocation etc are managed by Indian Railways only. Since your complaint/suggestion comes within the purview of Indian Railways, any general suggestions/complaints can be also be addressed to
http://customercare.indianrailways.gov.in/criscm/home.seam
Thanks & Regards
Executive (Customer Care)
Care@Irctc.co.in
Ph 011-39340000
മെയിൽ കിട്ടിയ ഞാൻ റെയിൽവേക്ക് ഒരു മെയിൽ ചെയ്തു. അതിപ്രകാരമായിരുന്നു.
To: "webmaster.portal@cris.org.in"
Sent: Thursday, December 25, 2014 12:17 PM
Subject: Accommodation in same compartment
Sent: Thursday, December 25, 2014 12:17 PM
Subject: Accommodation in same compartment
Dear Sirs,
Transaction ID
|
PNR Number
|
From
|
TO
|
Date of Journey
|
Date of Booking
|
Current Position
|
093460020x
|
21644327x2
|
NZM
|
CAN
|
26-12-2014
|
04-11-2014
|
RAC 58
|
093449920x
|
284016217x
|
NZM
|
CAN
|
26-12-2014
|
04-11-2014
|
RAC 53
|
See the PNR number and ticket details in the table above. Both tickets are now RAC. These tickets belong to me and my son. We are travelling together in the train. When allotting seats for these RAC tickets, KINDLY PROVIDE US ACCOMMODATION IN THE SAME COMPARTMENT. Kindly do the needful.
Regards,
അപ്പോൾ ചാർട്ട് തയ്യാറാക്കാൻ ഒരു ദിവസമേ അവശേഷിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. ആ മെയിലിന് എനിയ്ക്ക് മറുപടിയൊന്നും ലഭിച്ചില്ല. "മൗനം സമ്മത ലക്ഷണം" എന്നാണല്ലോ പൊതുചൊല്ല്. അതുകൊണ്ട് രണ്ടു പേർക്കും ഒരേ കമ്പാർട്ട്മെന്റിൽ സീറ്റു കിട്ടും എന്ന പ്രതീക്ഷയിൽ ഞാനിരുന്നു.
26ന് ചാർട്ട് തയ്യാറായതും എനിയ്ക്ക് SMS ലഭിച്ചതും ഏതാണ്ട് ഒരുമിച്ചായിരുന്നു. എന്റെ മെയിൽ അവർ കാണാതിരിക്കുകയോ കണ്ടെങ്കിൽ അവഗണിക്കുകയോ ചെയ്തെന്നായിരുന്നു എന്റെ അനുഭവം. എനിയ്ക്ക് S4 കമ്പാർട്ട്മെന്റിലും മകന് S5 കമ്പാർട്ട്മെന്റിലും ആയിരുന്നു ബർത്തുകൾ കിട്ടിയത്. കിട്ടിയതായി എന്നു കരുതിക്കൊണ്ട് ഞങ്ങൾ രണ്ടു കമ്പാർട്ട്മെന്റുകളിലായി കയറി ഇരിപ്പായി.
രാവിലെ 6 മണിക്ക് വണ്ടി കോട്ട ജംഗ്ഷനിൽ എത്തുമ്പോൾ മാത്രമല്ല അവിടന്ന് പുറപ്പെടുമ്പോഴും എന്റെ കമ്പാർട്ട്മെന്റ് പഴയതുപോലെ വിജനമായിരുന്നു. ഇതെന്തേ ഇങ്ങനെ എന്ന് എന്റെ മനസ്സപ്പോഴും സംശയാലുവായി. എന്റെ നിർദ്ദേശം അനുസരിച്ച് മകൻ എന്റെ അടുത്തൊരു ബർത്തിൽ വന്നുകിടന്ന് വീണ്ടും ഉറങ്ങാൻ തുടങ്ങി.
10 മണിയോടെ വണ്ടി മദ്ധ്യപ്രദേശിലെ രത്ലാം സ്റ്റേഷനിലെത്തിയപ്പോൾ അഭൂതപൂർവ്വമായാണ്‌ ആളുകൾ കമ്പാർട്ട്മെന്റിലേക്ക് തള്ളിക്കയറിയത്. തേനീച്ചക്കൂട്ടിൽ കല്ലെറിഞ്ഞാലുള്ള പോലെയായിരുന്നു ആളുകളുടെ തിക്കും തിരക്കും. അവരിൽ ആണുങ്ങളും പെണ്ണുങ്ങളും വൃദ്ധരും ചെറുപ്പക്കാരും കുട്ടികളും കുഞ്ഞുങ്ങളും എല്ലാം ഉണ്ടായിരുന്നു. നമ്മൾ “ആബാലവൃദ്ധം ജനങ്ങൾ” എന്നു പറയാറില്ലേ? അതു തന്നെ. ഒരു പത്തു നൂറു പേരുണ്ടാകും എല്ലാവരും കൂടി. തിക്കും തിരക്കും സഹിക്കാതെ എന്റെ മകൻ ക്ഷണനേരം കൊണ്ടാണ്‌ അവന്റെ സീറ്റിലേക്ക് ഓടി രക്ഷപ്പെട്ടത്. ഇറങ്ങി നടക്കാൻ സ്ഥലം കാണാതെ ഞാൻ സൈഡ് അപ്പർ ബെർത്തിൽ തന്നെ ഇരിപ്പുറപ്പിച്ചു. അടുത്തു കണ്ട ഒരു ചെറുപ്പക്കാരനോട് ഞാൻ അവരുടെ ലക്ഷ്യം തിരക്കി. ഗോവ എന്നായിരുന്നു മറുപടി. അവരെല്ലാം സാമ്പത്തികമായി നല്ല നിലയിലാണെന്നാണ്‌ കാഴ്ചയിൽ നിന്ന് എനിയ്ക്ക് തോന്നിയത്. പലരുടെ കയ്യിലും വലിയ 3ജി ഫോണുകളുണ്ടായിരുന്നു. യാത്രക്കാർ എല്ലാവരും വളരെ സന്തുഷ്ടരായി കാണപ്പെട്ടു.
സമയം സന്ധ്യയായപ്പോൾ ഞാനിരുന്ന കമ്പാർട്ട്മെന്റ് ഒരു ക്രൈസ്തവലോകമാകുന്നതാണ്‌ ഞാൻ കണ്ടത്. പ്രായമായവരെല്ലാം അവരവരുടെ ബാഗുകളിൽ നിന്ന് ബൈബിൾ പുറത്തെടുത്തു. പലരുടേയും കയ്യിൽ കുരിശു പിടിപ്പിച്ച മുത്തുമാല കാണായി. അവരെല്ലാം ക്രിസ്ത്യാനികളാണെന്ന വസ്തുത എനിയ്ക്ക് താമസംവിനാ മനസ്സിലായി. (അതുവരെ ഞാൻ കരുതിയിരുന്നത് അവരെല്ലാം ഹിന്ദുക്കളാണെന്നായിരുന്നു. അങ്ങനെ അല്ലെന്ന് കരുതാനുള്ള യാതൊന്നും എനിയ്ക്ക് ദൃശ്യമായിരുന്നില്ല. പല സ്ത്രീകളും നെറ്റിയിൽ പൊട്ടും വച്ചിരുന്നു.) പിന്നീടങ്ങോട്ട് ഒരു മണിക്കൂറോളം മത്സരിച്ചുള്ള പ്രാർത്ഥനകളായിരുന്നു. മാലയിലെ മുത്തുകളെണ്ണിക്കൊണ്ട് ഒരാൾ ചൊല്ലിക്കൊടുക്കും; മറ്റുള്ളവർ ഏറ്റുപാടും. എന്തൊരു ശബ്ദമായിരുന്നു കമ്പാർട്ട്മെന്റിലപ്പോൾ. എന്നെപ്പോലെ ചിലർ അവിടെ ഇരിപ്പുണ്ടെന്ന കാര്യം അവർ തീർത്തും അവഗണിച്ചു. ഭൂരിപക്ഷത്തിന്റെ പ്രതിനിധിയായ ഞാൻ അപ്പോൾ ന്യൂനപക്ഷത്തിന്റെ നിസ്സഹായതയോടെ ആ കമ്പാർട്ട്മെന്റിൽ ഇരുന്നു.
ഞാൻ ആലോചിച്ചു. ഇവരെല്ലാം ഈ അടുത്ത കാലത്ത് ഹിന്ദുമതത്തിൽ നിന്ന് ക്രിസ്തുമതത്തിലേക്ക് ചേക്കേറിയവരാകും. ക്രിസ്ത്യാനിയാകുന്നതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട വല്ല ചടങ്ങുകൾക്കുമാകാം ഇവരിപ്പോൾ ഗോവയിലേക്ക് പോകുന്നത്. അല്ലെങ്കിൽ, ക്രിസ്ത്യാനിയായതിന്റെ പ്രതിഫലമായി അതിന്റെ ദല്ലാളന്മാർ ഒരുക്കിക്കൊടുത്ത ഒരു തീർത്ഥയാത്രയുമാകാം അത്. വെറുതെ കിട്ടുന്ന ഒരു വിനോദയാത്ര ആരാ വേണ്ടെന്നു വയ്ക്കുക? ഈ കമ്പാർട്ട്മെന്റിൽ തന്നെ ഇവർ പത്തു നൂറു പേരുണ്ട്. ഇനി ഇതുപോലെ വേറേയും കമ്പാർട്ട്മെന്റിൽ ഇത്തരക്കാർ കാണുമോ?
ഒന്നുറപ്പാണ്‌. ഇവർ അവരുടെ നാട്ടിൽ തിരിച്ചെത്തുമ്പോൾ കൂടുതൽ ഹിന്ദുക്കൾ മതം മാറാൻ തയ്യാറായേക്കും. അത്രക്കുണ്ട് ഇവരുടെ സന്തോഷവും പെരുമാറ്റങ്ങളും. ഏതോ ഒരു പുതിയ ലോകത്തെത്തിപ്പെട്ടതുപോലുണ്ട് അവരുടെ കാട്ടിക്കൂട്ടലുകൾ. ഹിന്ദുവിനെ ഹിന്ദുമതത്തിൽ പിടിച്ചു നിർത്തുന്ന ഒരു ശക്തിയും ഇല്ലെന്നിരിക്കേ, ഹിന്ദുവിനെ ഹിന്ദുമതത്തിൽ നിന്ന് പിടിച്ച് മാറ്റാനുള്ള പ്രബലശക്തികൾ ഉണ്ടെന്നിരിക്കേ ഇത്തരം മതം മാറ്റങ്ങൾ അനുസ്യൂതം തുടരും. ഗോവയും മദ്ധ്യപ്രദേശും ഭരിക്കുന്നത് ബി. ജെ.പി. ആയിട്ടും ....... എന്നും ഞാനപ്പോൾ ഓർത്തു. നാട്ടിൽ ‘ഘർ വാപ്പസി’ക്കെതിരേ നടക്കുന്ന പുരോഗമന(?)ക്കാരുടെ ആക്രോശങ്ങളും ഞാനപ്പോൾ ഓർത്തു. അഫ്ഗാനിസ്ഥാൻ, പാക്കിസ്ഥാൻ, ഇൻഡോനേഷ്യ എന്നിവിടങ്ങളിലെല്ലം ഒരു കാലത്ത് ഹിന്ദുക്കൾ മാത്രമാണല്ലോ ഉണ്ടായിരുന്നത് എന്ന് ഞാൻ ഓർത്തു. മഷിയിട്ടു നോക്കിയാൽ പോലും ഇപ്പോഴവിടങ്ങളിൽ ഒരു ഹിന്ദുവിനെ കാണാൻ കിട്ടുകയില്ലല്ലോ എന്നും ഞാൻ ഓർത്തു. ഹിന്ദുമതത്തിൽ നിന്നുള്ള മതം മാറ്റങ്ങൾ കാണാതെ ‘ഘർ വാപ്പസി’ മാത്രം കാണുന്ന മതേതരന്മാരുടെ ബുദ്ധിവൈഭവവും ഞാനപ്പോൾ ഓർത്തു. കുഴിയാനയെ കാണുന്നവർ ആനയെ കാണാതെ പോകുന്നതിലെ വൈരുദ്ധ്യം ഞാൻ ഓർത്തു. ഇതെല്ലാം ഓർത്തുകൊണ്ടിരുന്ന ഞാൻ എപ്പോഴാണെന്നറിയില്ല അറിയാതെ ഉറങ്ങിപ്പോയി. അതങ്ങനെയേ വരൂ; തലേ ദിവസം ഉറങ്ങാതിരുന്നതല്ലേ?
രാവിലെ ഉറക്കമുണരുമ്പോൾ വണ്ടി ഗോവയിലെത്താറായിരുന്നു. യാത്രക്കാർ എല്ലാവരും അവരുടെ കെട്ടും ഭാണ്ഡവും പാക്ക് ചെയ്യുകയാണ്‌. മഡ്ഗാവിൽ അവരെല്ലാം ഇറങ്ങുമ്പോൾ ഞാൻ മുഖം തിരിച്ചിരുന്നു. സഹജീവികളാണ്‌ ഇവരെല്ലാം എന്ന് ചിന്തിക്കാനെനിക്കായില്ല. ഒരു യുദ്ധം കഴിഞ്ഞ പ്രതീതിയാണ്‌ അവർ അവിടെ ഇറങ്ങിയപ്പോൾ എനിയ്ക്ക് തോന്നിയത്. ഇനി എപ്പോഴാണാവോ ഇവരുടെ മടക്കയാത്ര?
മഡ്ഗാവിൽ നിന്ന് വണ്ടി പുറപ്പെടുമ്പോൾ കമ്പാർട്ട്മെന്റ് വിജനമായിരുന്നു....... ഹസ്രത്ത് നിസാമുദ്ദീനിലെപ്പോലെ. പിന്നീട് കമ്പാർട്ട്മെന്റിൽ ആളുകൾ കയറിയത് വണ്ടി മംഗലാപുരത്തെത്തിയപ്പോഴായിരുന്നു. കൊല്ലൂരിൽ മൂകാംബികാദർശനം കഴിഞ്ഞു മടങ്ങുന്നവരായിരുന്നു മിക്കവരും.
വണ്ടി കേരളത്തിലേക്ക് കടക്കുമ്പോൾ ചുംബനസമരം കഴിഞ്ഞ് ആദ്യമായിട്ടാണല്ലോ ഞാൻ വീണ്ടും ഇവിടെ എത്തുന്നത് എന്ന് ഞാൻ ഓർത്തു. കേരളത്തിലെ സ്ത്രീകളും ചെറുപ്പക്കാരികളും ഇപ്പോൾ ചുംബനത്തിനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം നേടിയവരായിരിക്കുമെന്ന് ഞാൻ ഊഹിച്ചു. ചുംബനസമരം വിജയമായിരുന്നെങ്കിൽ അങ്ങനെയല്ലേ കരുതാനൊക്കൂ? ഞാൻ കണ്ണൂരിൽ വണ്ടി ഇറങ്ങുമ്പോൾ സ്ത്രീകളാരെങ്കിലും വന്ന് എന്നെ ചുംബിച്ചേക്കാമെന്നും ചെറുപ്പക്കാരികളാരെങ്കിലും വന്ന് എന്നെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചേക്കാമെന്നും ഒക്കെ ഞാൻ സന്ദേഹിച്ചു. മോൻ കൂടെയുള്ളപ്പോൾ അങ്ങനെ വല്ലതും സംഭവിക്കുന്നത് മോശമാണെന്ന് ഞാനപ്പോൾ കരുതി. വീട്ടിൽ വെറുതെ ഇരിക്കുന്നതുകൊണ്ട് ചുണ്ടെല്ലാം മരവിച്ചുപോകുന്നതുകൊണ്ടായിരിക്കും ഈ സ്ത്രീകൾ ചുംബനസമരമെന്നു പറഞ്ഞ് പുറത്തിറങ്ങുന്നതെന്ന് ഞാൻ ഊഹിച്ചു. തൊട്ടും പിടിച്ചും കൂടെ നില്ക്കാൻ ഒരു പുരുഷൻ കൂടെ ഇല്ലെങ്കിൽ സ്ത്രീകൾ ഇമ്മാതിരി കോപ്രായങ്ങൾ കാട്ടിക്കൂട്ടുമെന്ന് മുൻകൂട്ടി കണ്ടുകൊണ്ടായിരിക്കും “ ന: സ്ത്രീ സ്വാതന്ത്ര്യമർഹതി” എന്ന് മനു പറഞ്ഞു വച്ചത് എന്ന് ഞാൻ ചിന്തിച്ചു. ഞാൻ ഒരു വയസ്സനാണെന്നും എന്റെ വേഷം തികച്ചും മുഷിഞ്ഞതാണെന്നും ഇതൊന്നും സ്ത്രീകളെ ആകർഷിക്കാൻ പറ്റിയതല്ലെന്നും ഉള്ള ചിന്തയും എനിയ്ക്കപ്പോൾ ഉണ്ടായി. അതുകൊണ്ടു തന്നെ, ചുംബിക്കാൻ വരുന്ന സ്ത്രീകൾക്കായി കാത്തു നില്ക്കാതെ, വണ്ടി കണ്ണൂരിലെത്തിയപ്പോൾ ഞാൻ വേഗം വണ്ടിയിറങ്ങി സ്റ്റേഷനു പുറത്തു കടന്നു. ഞാൻ ചിന്തിക്കുന്നത് എന്തൊക്കെയാണെന്ന് മനസ്സിലാകാത്ത മോൻ എന്നെ നിശ്ശബ്ദനായി പിന്തുടരുകയും താമസംവിനാ ഞങ്ങൾ ഒരു ഓട്ടോറിക്ഷയിൽ കയറി വീട്ടിലേക്ക് തിരിക്കുകയും ചെയ്തു.
