വീണ്ടും ഒരു തീവണ്ടിയാത്ര - 1

2015 ആഗസ്റ്റ് 14 വെള്ളിയാഴ്ച.  

നാട്ടിൽ നിന്ന് ഡൽഹിയിൽ മടങ്ങിയെത്തിയിട്ട് മാസം മൂന്നാവുന്നതേയുള്ളൂ; പക്ഷേ ഓണമല്ലേ വരുന്നത്; വീണ്ടും ഞാൻ കണ്ണൂർക്ക് പുറപ്പെടുകയായി. ഓഫീസിൽ നിന്ന് വീട്ടിലെത്തിയ പാടേ ഞാൻ കാർകവറെടുത്ത് കാർ മൂടി വച്ചു. ഇല്ലെങ്കിൽ 3 ആഴ്ച കഴിഞ്ഞ് തിരിച്ചെത്തുമ്പോൾ മണ്ണും പൊടിയും പിടിച്ച് കാറിന്റെ അവസ്ഥ വളരെ ദയനീയമായിരിക്കും. എൻ.സി.ആറിലെ അന്തരീക്ഷത്തിലേയും പരിസരങ്ങളിലേയും മലിനത അറിയുന്നവർക്കേ ആ അവസ്ഥയുടെ നേർച്ചിത്രം ഊഹിക്കാൻ പറ്റൂ.

നെറ്റ് ഓൺ ചെയ്ത് 22363 നമ്പർ വണ്ടിയുടെ സ്ഥിതിവിവരക്കണക്കുകൾ ഒരിക്കൽ കൂടി നോക്കി. ഭാഗ്യം! അത് സമയത്തു തന്നെ നിസാമുദ്ദീനിലെത്തിയിട്ടുണ്ട്. അപ്പോൾ തിരുവനന്തപുരത്തേക്കുള്ള 22364 നമ്പർ വണ്ടി സമയത്തു തന്നെ പോകുമെന്നുറപ്പിക്കാം.  പെട്ടിയും ഭാണ്ഡങ്ങളും ഞാൻ നേരത്തേ പാക്ക് ചെയ്ത് വച്ചിട്ടുണ്ട്. അടുത്തുള്ള മാർക്കറ്റിൽ പോയി യാത്രയിൽ കഴിക്കൻ വേണ്ടി 2-3 കിലോ പഴങ്ങൾ വാങ്ങി വച്ചു.

സമയം വൈകുന്നേരം 7 മണി. കുളിച്ചു. പോകുന്നതിനു മുമ്പായി ചെയ്തു തീർക്കാനുള്ളത് രാമായണം വായനയാണ്. ഒരു 30 പേജ് കൂടി ബാക്കിയുണ്ട്. ഞാൻ വായന തുടങ്ങി. ലക്ഷ്മണപരിത്യാഗം കഴിഞ്ഞ് സ്വർഗ്ഗാരോഹണത്തിനായി ശ്രീരാമൻ സരയൂ നദിയിലേക്ക് നീങ്ങുകയാണ്. നാരദന്റെ (അതോ ബ്രഹ്മാവിന്റേയൊ? മറന്നുപോയി!) ശ്രീരാമസ്തുതി തുടങ്ങുകയായി. അപ്പോഴാണ് ഇന്ന് വെള്ളിയാഴ്ചയാണല്ലോ, വീക്കെൻഡാണല്ലോ എന്നൊക്കെയുള്ള ഓർമ്മ പൊടുന്നനേ തലയിൽ കേറി വന്നത്. വാരാന്ത്യങ്ങളിലെ അഭൂതപൂർവ്വമായ ട്രാഫിക്ക്ജാമുകൾ മനസ്സിൽ കേറി വന്ന ഞാൻ പൊടുന്നനേ രാമായണം അടച്ചു. ട്രാഫിക്ക് ജാമിൽ കുടുങ്ങിയാലുള്ള അവസ്ഥ പറയാവതല്ല. പിന്നീടെപ്പോഴാണ് അതിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെടുക എന്ന് പറയുക പ്രയസം. 

ഞാൻ വേഗം യാത്രക്കിറങ്ങാനുള്ള ഒരുക്കം തുടങ്ങി. അപ്പോൾ എന്റെ മനസ്സിലുള്ള ചിന്ത രാമായണത്തിൽ ഇനി ബാക്കിയുള്ളത് 6 പേജ് മാത്രമാണല്ലോ എന്നതായിരുന്നു. അതും കൂടി വായിച്ചിരുന്നുവെങ്കിൽ രാമായണം മുഴുവനായി വായിച്ചു എന്നു വരുമായിരുന്നു. അല്ലെങ്കിലും ഇതങ്ങനെയേ വരൂ; വൈകുവോളവും വെള്ളം കോരി വൈകീട്ട് കലമിട്ടുടക്കുന്നത് ജീവിതത്തിലുടനീളം എന്റെപതിവായിരുന്നുവല്ലോ എന്നു ഞാൻ സമാധാനിച്ചു.

8 മണിയോടെ ഞാൻ വാതിൽ പൂട്ടി ഫ്ളാറ്റിൽ നിന്നിറങ്ങി. ഫ്ളാറ്റിനു മുന്നിൽ ഓട്ടോറിക്ഷകളുടേ നീണ്ട നിര പതിവാണ്‌. പക്ഷേ ഇന്ന് ഓട്ടോസ്റ്റാന്റ് ശൂന്യമായിരുന്നു. അല്ലെങ്കിലും ഒരാവശ്യം വരുമ്പോൾ ഒന്നിനേയും കാണില്ല. ഞാൻ അക്ഷമനായി, കാണുന്ന ഓട്ടോറിക്ഷകൾക്കെല്ലാം കൈ കാണിച്ചു. വാരാന്ത്യത്തിൽ നാടെത്താനുള്ള ആളുകളുടെ ധൃതിയിൽ ഓട്ടോകൾക്ക് നില്ക്കാൻ നേരം കിട്ടുന്നില്ല. കുറേ നേരം കൈ കാട്ടിയപ്പോൾ എനിയ്ക്കും കിട്ടി ഒരെണ്ണം. ഞാൻ വേഗം പെട്ടികളും തൂക്കി ഓട്ടോയിൽ കയറി ഇരുന്നു.

“വൈശാലി മെട്രോ”, ഞാൻ പറഞ്ഞു.

 റോഡിലെ ആൾത്തിരക്കും ട്രാഫിക്ജാമും അതിജീവിച്ച് ഓട്ടോക്കാരൻ എന്നെ മെട്രോസ്റ്റേഷന്റെ മുന്നിൽ കൊണ്ടു വന്നു വിട്ടു. ഞാൻ പച്ചാസിന്റെ ഒരു നോട്ടെടുത്ത് ഓട്ടോക്കാരനു നേരേ നീട്ടി.

ഉടനെ വന്നു പ്രതികരണം.... “സാഠ്”.

യാത്ര എന്ന വാക്കിന്‌ എന്റെ നിഖണ്ഡുവിലെ അർത്ഥം അധികച്ചെലവ്‌ എന്നാണ്‌. അതുകൊണ്ട്, മറുത്തൊന്നും പറയാതെ ഒരു പത്തുരൂപ നോട്ടുകൂടി ഞാൻ അയാൾക്കു കൊടുത്തു.

ലഗേജ് സ്കാനിങ്ങും ബോഡി ഫ്രിസ്ക്കിങ്ങും കഴിഞ്ഞ് ഞാൻ പ്ളാറ്റ്ഫോമിന്റെ ഒരറ്റത്ത് സ്ഥലം പിടിച്ചു. “ട്രെയ്ൻ കോച്ചസ് - 6” എന്നും “വൈശാലി - ട്രെയ്ൻ ടെർമിനെയ്റ്റ്സ് ഹിയർ” എന്നും മറ്റും ആംബർ നിറമുള്ള ഡിസ്പ്ളേ ബോർഡിൽ അറിയിപ്പുകൾ വരുന്നുണ്ട്.

ഇതാണ്‌ വൈശാലി മെട്രോ സ്റ്റേഷൻ.... ഡൽഹി മെട്രോയുടെ ഒരു ബ്ളൂ ലൈൻ തുടങ്ങുന്നത് ഇവിടെ നിന്നാണ്‌. മറ്റേത് നോയ്ഡയിൽ നിന്നും.

എങ്ങനെയാണാവോ ഈ സ്ഥലത്തിനു വൈശാലി എന്ന പേർ വന്നത്‌? ശ്രീബുദ്ധൻ പല തവണ വൈശാലി സന്ദർശിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും അത് ഈ സ്ഥലമല്ല. മഹഭാരതത്തിലെ വൈശാലിയുമായും ഈ വൈശാലിക്ക് ബന്ധമില്ല. എങ്കിലും വൈശാലി എന്ന പേര്‌ ഒരിക്കൽ കൂടി അറ്റ്ലസ് രാമചന്ദ്രനേയും ബാബു ആന്റണിയേയും ഗീതയേയും സർവ്വോപരി എം. ടിയേയും ഞാൻ ഓർക്കാൻ ഇടയാക്കി. “വൈശാലി”യിലെ ആ മഴ കാണേണ്ടതു തന്നെയാണ്‌.

ദ്വാരകയിലേക്കുള്ള മെട്രോ ട്രെയ്ൻ പ്ളാറ്റ്ഫോമിൽ വന്നു നിന്നു. പ്ളാറ്റ്ഫോമിൽ വലിയ തിരക്കില്ല. അങ്ങനെ സംഭവിക്കാൻ പാടില്ലാത്തതാണ്‌ - വാരാന്ത്യമല്ലേ? രണ്ടുപേർക്ക് ചേർന്നിരിക്കാവുന്ന ഒരു സീറ്റിൽ ഞാൻ വേഗം സ്ഥലം പിടിച്ചു. വണ്ടി പുറപ്പെടുന്നതിനിടയിൽ ഒരു ചെറുപ്പക്കാരനും ചെറുപ്പക്കാരിയും ഓടി വന്ന് ട്രെയിനിൽ കയറി. യുവതി ഓടി വന്നിരുന്നത് എന്റെ അടുത്താണ്‌. മിനിസ്കർട്ട് ധരിച്ച അവളുടെ വെളുത്ത തുടകൾ എന്നിൽ ഒരു തരം അസ്വസ്ഥത ഉണ്ടാക്കി. എന്റെ കണ്ണുകൾ എന്നെ അനുസരിക്കാൻ മടിക്കുന്നതു പോലെ...

കൗശാംബി സ്റ്റേഷനിലെത്തിയപ്പോൾ വണ്ടിയിൽ ആളുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നു. എങ്ങനെയാണാവോ ഈ സ്ഥലത്തിന്‌ ഈ പേർ ലഭിച്ചത്? മഹാഭാരതത്തിലെ കൗശാംബിയുമായോ ബുദ്ധകാലത്തെ കൗശാംബിയുമായോ ഈ കൗശാംബിക്ക് ബന്ധമൊന്നുമില്ല.

ആനന്ദ് വിഹാർ പിന്നിട്ട വണ്ടി കഡ്കഡ്ദൂമ സ്റ്റേഷനിലൂടെ പോകുന്നത് കുറച്ചകലെയുള്ള “കോട്ടക്കൽ ആര്യവൈദ്യശാല” എന്ന ബോർഡ് മലയാളികളും അല്ലാത്തതുമായ യാത്രക്കാർക്ക് കാണിച്ചുകൊടുത്തുകൊണ്ടായിരുന്നു. ഇവിടെയാണ്‌ ആര്യവൈദ്യശാലയുടെ ഡൽഹി ബ്രാഞ്ച് പ്രവർത്തിക്കുന്നത്. 

സ്റ്റേഷനുകൾ ചിലത് പിന്നിട്ട് വണ്ടി യമുനാനദിയുടെ മുകളിലൂടെ പോകുമ്പോൾ യമുന എന്ന അത്ഭുതം എന്നെ ഒരിക്കൽ കൂടി ചിന്താവിഷ്ടനാക്കി. ശ്രീകൃഷ്ണനും ഗോപസ്ത്രീകളും കാലയവനികക്കുള്ളിൽ മറഞ്ഞ് സഹസ്രാബ്ദങ്ങൾ കഴിഞ്ഞിട്ടും യമുന നില്ക്കാതെ ഒഴുകുകയാണ്‌ - മലിനയായിട്ടാണെങ്കിലും. യമുനയെ ശുദ്ധീകരിക്കാൻ എടുത്ത പുതിയ അവതാരമായിരിക്കുമോ അരവിന്ദ് കെജ്രിവാൾ?

വണ്ടി ഇന്ദ്രപ്രസ്ഥ സ്റ്റേഷനിലെത്തിയപ്പോൾ ഞാൻ ഇറങ്ങി. ലഗേജുകളുടെ ഭാരം കൈകളെ അലോസരപ്പെടുത്താൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് ഞാൻ കുറച്ചുനേരം പ്ളാറ്റ്ഫോമിൽ തന്നെ നിന്നു. അപ്പോൾ ഇതാണല്ലോ ചിരപുരാതനമായ ഇന്ദ്രപ്രസ്ഥം എന്ന് ഞാൻ ഓർത്തു. ഒ. വി. വിജയൻ താമസിച്ചത് ഡൽഹിയിലായിരുന്നുവെങ്കിലും അദ്ദേഹം അതിനെ ഇന്ദ്രപ്രസ്ഥം എന്നേ പറഞ്ഞിരുന്നുള്ളു. വിജയൻ അർജുനനാണല്ലോ? അർജുനന്‌ ഇന്ദ്രപ്രസ്ഥവുമായി ബന്ധമുള്ളതുകൊണ്ടായിരിക്കും തന്നേയും ഇന്ദ്രപ്രസ്ഥവുമായി ബന്ധിപ്പിക്കാൻ അദ്ദേഹം ശ്രമിച്ചത്. അപ്പോൾ എന്റെ പേരിലും വിജയൻ ഉണ്ടല്ലോ എന്നു ഞാനോർത്തു. അർജുനന്റെ പര്യായമായ വിജയൻ മാത്രമല്ല ശ്രീകൃഷ്ണന്റെ പര്യായമായ ഗോപാലനും എന്റെ പേരിലുണ്ടല്ലോ എന്നും ഞാനപ്പോൾ ഓർത്തു. മാത്രമല്ല അർജുനനും ശ്രീകൃഷ്ണനും കൂടിച്ചേർന്നാൽ വിജയം സുനിശ്ചിതമാണെന്ന ഗീതയിലെ
"യത്ര യോഗേശ്വര : കൃഷ്ണോ യത്ര പാ൪ത്ഥോ ധനുർധര :
തത്ര ശ്രീർവിജയോ ഭൂതിർ ധ്രുവാ നീതിർമതിർമമ." എന്ന
 അവസാനത്തെ ശ്ളോകവും എന്റെ മനസ്സിൽ ഓടിയെത്തി. അപ്പോൾ എന്റെ ചിന്തകൾ നാലു ദശാബ്ദത്തോളം പുറകോട്ടു പോയി. 1974-ൽ ജില്ലയിൽ SSLC-ക്ക് ഒന്നാമനായതിന്റെ പേരിലുള്ള കേഷ് അവാർഡ് ഏറ്റുവാങ്ങുമ്പോൾ “ ഈ കുട്ടി അവന്റെ പേര്‌ അന്വർത്ഥമാക്കിയിരിക്കുന്നു” എന്നു എന്റെ സ്കൂൾ ഹെഡ്മാസ്റ്റർ പറഞ്ഞതാണ്‌ എന്റെ ചിന്തകൾ പുറകോട്ടു പോകാൻ കാരണമായത്.  പിന്നീട് ജീവിതത്തിൽ അനർത്ഥങ്ങൾ മാത്രം ഉണ്ടാക്കുവാനല്ലേ തനിക്കു കഴിഞ്ഞിട്ടുള്ളൂ എന്ന് ഇന്ദ്രപ്രസ്ഥത്തിന്റെ ആ പ്ളാറ്റ്ഫോമിൽ നിന്ന് ഞാൻ എന്നോടു തന്നെ ചോദിച്ചു. പരീക്ഷക്ക് മാർക്കു വാങ്ങുന്നത് പോലെ എളുപ്പമല്ല ജോലിയിൽ നല്ല പേരെടുക്കുന്നത് എന്ന് ഞാൻ അനുഭവത്തിലൂടെ മനസ്സിലാക്കിയിട്ടുണ്ട്. കാര്യക്ഷമമായി ജോലി ചെയ്യുകയല്ല മറിച്ച് മേലുദ്യോഗസ്ഥന്റെ പ്രീതി പിടിച്ചു പറ്റുകയണ്‌ ജോലിയിൽ ശോഭിക്കാൻ വേണ്ടത് എന്ന് ഞാൻ അനുഭവത്തിലൂടെ അറിഞ്ഞിരുന്നു. ആത്മാർത്ഥതക്ക്‌ ഔദ്യോഗികരംഗത്തെ വില ആലോചിച്ചപ്പോൾ “കപടലോകത്തിലാത്മാർത്ഥമായൊരു ഹൃദയമുണ്ടായതാണെൻ പരാജയം” എന്ന രമണനിലെ വരികളാണ്‌ എന്റെ മനസ്സിൽ തികട്ടി വന്നത്. ജീവിതത്തിൽ അനർത്ഥങ്ങൾ മാത്രം ഉണ്ടാക്കുവാനല്ലേ തനിക്കു കഴിഞ്ഞിട്ടുള്ളൂ എന്ന ചോദ്യത്തിനു ഉത്തരം കൊടുക്കാതെ ഞാൻ വേഗം ലഗേജും തൂക്കി പ്ളാറ്റ്ഫോമിന്റെ പടികൾ ഇറങ്ങി.

താഴെ റോഡിൽ ഓട്ടോറിക്ഷകളുടെ നീണ്ട നിര കാണാമായിരുന്നു. സ്റ്റേഷനിൽ നിന്നു വരുന്ന ആളുകളെ വിളിക്കാൻ ഞാനാദ്യം, ഞാനാദ്യം എന്ന ഭാവത്തിൽ ഓട്ടോക്കാർ തയ്യാറായി നിന്നു. ഞാൻ താഴെയെത്തിയതും വൃദ്ധനായ ഒരു മുസ്ലിം എന്റെ കയ്യിൽ നിന്ന് പെട്ടിക്കായി കൈ നീട്ടി. ഞാൻ വേഗം കൊടുത്തു. കയ്യിലെ ഭാരം കുറഞ്ഞതിന്റെ സന്തോഷമായിരുന്നു എനിയ്ക്ക്. അയാൾക്കും സന്തോഷം; തനിക്ക് ഒരു യാത്രക്കാരനെ കിട്ടിയല്ലോ എന്നതായിരുന്നു അയാളുടെ സന്തോഷത്തിനു കാരണം...

ഓട്ടോ, നിസാമുദ്ദീൻ റെയിൽവേ സ്റ്റേഷന്റെ മുന്നിലെത്തിയപ്പോൾ ഓട്ടോക്കൂലി കൊടുത്ത് ഞാനിറങ്ങി.     വണ്ടി പുറപ്പെടാൻ ഇനിയും രണ്ടു മണിക്കൂറുണ്ട്. ലഗേജും തൂക്കി നടന്ന ഞാൻ സ്റ്റേഷനിലെ വെയ്റ്റിങ്ങ് റൂമിൽ സ്ഥലം പിടിച്ചു. ഇരുന്ന ഇരുപ്പിന്‌ കയ്യിലിരുന്ന പഴങ്ങൾ 2-3 എണ്ണം എടുത്ത് അകത്താക്കി. ഇതാണ്‌ ഇന്നത്തെ അത്താഴം. ശരീരം വിയർക്കാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു. ലഗേജുകൾ തൂക്കിയതിന്‌ ശരീരം പ്രതിഷേധിക്കുകയാണ്‌. ഞാൻ ഒരു സീലിങ്ങ് ഫാനിന്റെ കീഴിലേക്ക് നീങ്ങിയിരുന്നു. പക്ഷേ വിയർക്കുന്ന ദേഹത്തിന്‌ തുണയാകാൻ അതിന്റെ കാറ്റിനായില്ല. നെറ്റിയിൽ നിന്ന്‌ ഇറ്റിറ്റു വീണ വിയർപ്പുകണങ്ങൾ ഞാൻ കൈ കൊണ്ടു തുടച്ചു.

എന്റെ വണ്ടിയുടെ സ്ഥിതിയെന്താണ്‌? അതറിയാൻ ഞാൻ മുന്നിലുള്ള ഡിസ്പ്ളേ ബോർഡിൽ നോക്കി. അതിൽ വണ്ടി സമയങ്ങൾ മാറിമറിയുകയാണ്‌. 20.55ന്‌ പുറപ്പെട്ട ഭോപ്പാൽ എക്സ്പ്രസ്സിന്റെയും 23.45ന്‌ പുറപ്പെടുന്ന തൂഫാൻ എക്സ്പ്രസ്സിന്റെയും സമയം വരെ അതിൽ കണ്ടെങ്കിലും അതിനിടക്ക് പുറപ്പെടുന്ന നിസാമുദ്ദീൻ - തിരുവനന്തപുരം എക്സ്പ്രസ്സിന്റെ സമയം ഞാനതിൽ കണ്ടില്ല.   എനിയ്ക്ക് ബേജാറായി. ഞാൻ ലഗേജും തൂക്കി അന്വേഷണ കൗണ്ടറിലേക്ക് നടന്നു. തിക്കിത്തിരക്കി കാര്യങ്ങൾ അന്വേഷിച്ചു. സമാധാനം. വണ്ടി സമയത്തു തന്നെയാണ്‌. നാലാമത്തെ പ്ളാറ്റ്ഫോമിൽ നിന്നാണ്‌ പുറപ്പെടുന്നത്.  പ്ളാറ്റ്ഫോമിലേക്കുള്ള കോണിപ്പടിയിൽ പെട്ടി വച്ച് ഞാൻ അതിന്മേൽ ഇരിപ്പായി. സ്റ്റേഷനിൽ വണ്ടികൾ വരുന്നതും പോകുന്നതും നോക്കി ഉറക്കം തൂങ്ങിക്കൊണ്ട് ഞാൻ എന്റെ വണ്ടി കാത്തിരുന്നു. ഝാൻസിയിൽ നിന്നുള്ള വണ്ടി പ്ളാറ്റ്ഫോം 4-ൽ വന്നു നിന്നപ്പോൾ അവിടം ആബാലവൃദ്ധം ജനങ്ങളെക്കൊണ്ട് നിബിഡമായി. അരമണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ പ്ളാറ്റ്ഫോം വിജനമാകുകയും ചെയ്തു. ഇൻഡോറിലേക്കുള്ള ഇന്റർസിറ്റി എക്സ്സ്പ്രസ് പുറപ്പെട്ടത് ഞാൻ നോക്കി. അതിലെ ജനറൽ കമ്പാർട്ട്മെന്റ് യാത്രക്കാരെക്കൊണ്ട് നിറഞ്ഞിരുന്നു. പൂഴി വാരിയിട്ടാൽ താഴെ വീഴാത്ത തിരക്ക്. ഈ തോതിലുള്ള തിരക്ക് ഒരു പ്രൈവറ്റ് ബസ്സിലോ സ്വകാര്യ വാഹനത്തിലോ ആണെങ്കിൽ അതിന്റെ ഉടമസ്ഥൻ ജയിലിൽ കിടന്ന് അഴിയെണ്ണും. എന്നാൽ തീവണ്ടിയുടെ ഉടമസ്ഥൻ സർക്കാറായതുകൊണ്ട് കേസുമില്ല, വഴക്കുമില്ല, ഒന്നുമില്ല; ഇങ്ങനെയുണ്ടോ ഒരു നിയമം? മാത്രമല്ല തീവണ്ടികൾ മറിയുന്നതും സർക്കാറിനേയോ ഉദ്യോഗസ്ഥരേയോ പ്രതിക്കൂട്ടിലാക്കുന്നുമില്ല; കഷ്ടം!

തിരുവനന്തപുരം വണ്ടി പ്ളാറ്റ്ഫോമിൽ വന്നു നിന്നപ്പോൾ ഞാൻ വേഗം അതിൽ കയറി ലഗേജ് ഒരിടത്ത് ഭദ്രമായി വച്ച് കിടന്നു. ക്ഷീണവും ഉറക്കച്ചടവും കാരണം ഞാൻ വേഗം ഉറങ്ങിപ്പോയി. രാവിലെ ഉണരുമ്പോൾ വണ്ടി കോട്ട ജങ്ക്ഷനിലെത്തിയിരുന്നു. പതിവുപോലെ ഞാൻ അടുത്തേക്കും അകലേക്കും നോക്കി. അവിടെ കോട്ടയുടേയോ കോട്ട നിന്നതിന്റേയോ ഒരു ലക്ഷണവും ഇല്ലായിരുന്നു. എന്നിട്ടും ആ സ്റ്റേഷന്‌ കോട്ട എന്ന പേരുള്ളപ്പോൾ എങ്ങും കോട്ടകൾ മാത്രം കാണുന്ന സ്റ്റേഷനുകൾക്ക് കോട്ട എന്നു പേരിടാത്തത് എന്തെന്ന് ഞാൻ ചിന്തിച്ചു. പക്ഷേ, എന്റെ ചിന്തയനുസരിച്ചല്ലല്ലോ സ്റ്റേഷനുകൾക്ക് റെയിൽവേ പേരിടുക.

ഞാൻ പതുക്കെ മൊബൈൽ കയ്യിലെടുത്തു. അതിൽ നിറയെ സ്വാതന്ത്ര്യദിനാശംസകളാണ്‌. ശരിയാണ്‌. ഇന്ന് ആഗസ്റ്റ് 15 ആണല്ലോ! ആഫീസിൽ ഇപ്പോൾ പതാക ഉയർത്തുന്നതിന്റെ തിരക്കായിരിക്കും. മഴയുണ്ടാകുമോ എന്തോ? കഴിഞ്ഞ വർഷം ഈ ദിവസം ഞാൻ ഓഫീസിലായിരുന്നു എന്ന കാര്യം ഞാൻ ഓർത്തു. കഴിഞ്ഞ ആഗസ്റ്റ് 15 എനിയ്ക്ക് മധുരതരമായ ഒരു ദിവസമായിരുന്നു എന്നും ഞാൻ ഓർത്തു. അന്നാണ്‌ എന്റെ സഹപ്രവർത്തകർ എന്നെ ഓഫീസിലെ ഏറ്റവും കൂടുതൽ ജനകീയനായ ഉദ്യോഗസ്ഥനായി തെരഞ്ഞെടുത്തത്. അതിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ ഡയറക്റ്റർ ജനറലിന്റെ വകയായി താഴെ ചേർത്ത ഒരു സർട്ടിഫിക്കറ്റും കിട്ടി. അപ്പോൾ സഹ ഉദ്യോഗസ്ഥരും മേലുദ്യോഗസ്ഥരും തങ്ങളുടെ സഹപ്രവർത്തകരെ വിലയിരുത്തുന്നതിലെ വൈജാത്യം ഞാൻ ഒരിക്കൽ കൂടി ഓർത്തു.

ദീർഘദൂരതീവണ്ടിയിലെ യാത്രക്കാർക്ക് ദിവസത്തിനും സമയത്തിനും വലിയ വിലയില്ല. മിക്കവരും അതുകൊണ്ടു കിടന്നുറങ്ങുകയാണ്‌ ചെയ്യുക. എന്റെ അടുത്തുള്ള ആരും എണീറ്റിട്ടില്ല. ഞാൻ എന്റെ ചുറ്റുമുള്ളവരെ നോക്കി. അപ്പോൾ എന്റെ കണ്ണുകൾക്ക് ഉത്സവം ഏകിക്കൊണ്ടു വെളുത്ത് കൊലുന്ന്‌ ചെറുപ്പക്കാരിയായ ഒരു സുന്ദരി മദാമ്മ എന്റെ അടുത്ത ബർത്തിൽ കിടന്നുറങ്ങുന്നത് എനിയ്ക്ക് കാണായി.                                            .............................. തുടരും

കടിക്കുന്ന പട്ടികളും കേരളവും...

മാസം കർക്കടകമല്ലേ! കേരളത്തിലല്ലെങ്കിലും കയ്യിൽ രാമായണമുണ്ടല്ലോ! ഒറ്റയ്ക്ക് താമസമായതുകൊണ്ട് സമയത്തിനും പഞ്ഞമില്ലല്ലോ! അങ്ങനെയാണ് കർക്കടകം ഒന്നാം തീയതി രാമായണം വായിക്കാൻ തുടങ്ങിയത്. കയ്യിലുള്ള 'വിദ്യാരംഭം' പ്രസിദ്ധീകരണമായ രാമായണത്തിനു 584 പേജുണ്ട്. ഒരു ദിവസം 20 പേജ് വച്ച് വായിച്ചാൽ തീരാവുന്നതേയുള്ളു.

വായന തുടങ്ങി. വായിച്ചു വായിച്ച് എത്തിയത് 'നരകവർണ്ണന'യിലാണ്. രാവണൻ നരകം (ഒന്നിലധികം) കാണുന്നതാണ് രംഗം. എഴുത്തച്ഛൻ എഴുതുന്നു.....

ക്രൂരങ്ങളായ മഹാ നരകങ്ങളി-
ലോരോ ദുരിതങ്ങൾ ചെയ്തു ജനങ്ങളെ
ദു:ഖിപ്പിക്കുന്നതും കണ്ടു ദശാനനൻ...

അപ്പോൾ ഞാനാലോചിച്ചു... ഇതല്ലേ കേരളത്തിലിപ്പോൾ നടക്കുന്നതെന്ന്........ പക്ഷേ, ഇതു കേരളവർണ്ണനയല്ലെന്നും നരകവർണ്ണനയാണെന്നും അറിയാനുള്ള അറിവ് എനിയ്ക്കുണ്ടായിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് അധികം ചിന്തിച്ചിരിക്കാതെ ഞാൻ വായന തുടർന്നു.

ഉത്ക്കടരോഷേണ നായും നരികളും
ചെന്നു കടിച്ചുടൽ കീറുന്ന നേരത്തു
ഖിന്നതയോടെ മുറയിടുന്നൂ ചിലർ....
നായ്ക്കളെഴുനൂറ്റിരുപതുണ്ടുഗ്രമായ്
രൂക്ഷതയോടെ കടിച്ചു വലിക്കയും........

അപ്പോഴും എന്റെ ചിന്ത കേരളത്തിലെത്തി. ഇതല്ലേ ഇപ്പോഴവിടെ നടക്കുന്നത്? കുട്ടികളേയും വലിയവരേയും എന്നില്ലാതെ, കാണുന്ന ആളുകളെയൊക്കെ കേരളത്തിലെ നായ്ക്കൾ കടിക്കുന്നു എന്നല്ലേ പത്രത്തിൽ കാണുന്നത്. നായ്ക്കൾക്കനുകൂലമായും പ്രതികൂലമായും മനോരഞ്ജിനിമാർ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടതും ഞാനോർത്തു. അപ്പോൾ എഴുത്തച്ഛൻ എഴുതുന്നത് നരകത്തെക്കുറിച്ചോ കേരളത്തെക്കുറിച്ചോ എന്നൊരു സംശയം എന്നിൽ ബാക്കിയായി....

സംശയം അവഗണിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ വായന തുടർന്നു.

ചുട്ട മണലാം മരുഭൂമി തന്നിലേ
മുട്ടേൽ നടന്നു മുറയിടുന്നൂ ചിലർ....

ഇതും കൂടി വായിച്ചപ്പോൾ "ആടുജീവിതം" ആണ് എന്റെ ഓർമ്മയിലെത്തിയത്. അതു കേരളത്തേയും മലയാളിയേയും കുറിച്ചു തന്നെ... അപ്പോൾ എഴുത്തച്ഛൻ വർണ്ണിക്കുന്നത് കേരളത്തെക്കുറിച്ചോ നരകത്തെക്കുറിച്ചോ എന്ന് ഞാൻ കൂടുതൽ ചിന്തിക്കാൻ തുടങ്ങി...

ബാക്ക്ഗ്രൗണ്ടിൽ ചിന്ത നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കേ എന്റെ ഓപ്പറേറ്റിങ്ങ് സിസ്റ്റം വായന വീണ്ടും തുടങ്ങി....

രാക്ഷസർ വാൾ കൊണ്ടു വെട്ടിപ്പൊളിക്കയും....

അതു വായിച്ചപ്പോൾ വടകരയിൽ നടന്ന 51 വെട്ടാണ് എന്റെ മനസ്സിൽ വന്നത്. അപ്പോൾ ഈ വർണ്ണന കേരളത്തെക്കുറിച്ചു തന്നെ എന്ന് എന്റെ മനസ്സ് എന്നെ ഉപദേശിച്ചു. ഞാൻ വായന തുടർന്നു....

മൂത്രമലജലചോരചലങ്ങളാൽ
പൂർത്തിയായുള്ള പുഴയിൽ കിടന്നുടൻ
നീന്തിക്കുഴഞ്ഞതു തന്നെ കുടിക്കയും .....

ഞാൻ വായന നിർത്തി... ഈ പുഴ കേരളത്തിലുള്ളതല്ലേ എന്നായി എന്റെ മനസ്സ്! ശബരിമല സീസണിൽ മലമൂത്രങ്ങൾ നിറയുന്ന പമ്പാനദിയാണോ കോഴിയിറച്ചിയും പോത്തിറച്ചിയും മറ്റും കൊണ്ടിട്ട് വൃത്തികേടാക്കുന്ന മറ്റു നദികളാണോ കവി ഉദ്ദേശിക്കുന്നതെന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലായില്ല.....

എന്തായാലും ഈ വർണ്ണന നരകത്തെക്കുറിച്ചല്ലെന്നും ഈ പുസ്തകം രാമായണമല്ലെന്നും ഇതേതോ മലയാളി ബ്ലോഗർ എഴുതി പ്രസിദ്ധീകരിച്ച പുസ്തകമാകാനേ തരമുള്ളു എന്നും ഞാൻ തീർച്ചയാക്കി.

വല്ല ബ്ലോഗറും എഴുതിയത് വായിക്കാനൊന്നും എന്നെ കിട്ടുകയില്ല. ഞാൻ വേഗം പുസ്തകം മടക്കി വച്ച് ഓണത്തിന് നാട്ടിൽ പോകാനുള്ള ഒരുക്കം തുടങ്ങി.....

Dr. Kalam & Honesty

Courtesy: an e-mail in World Malayalee Club

DD Podhigai telecast an interview with Mr P M Nair, retired IAS officer who was the secretary to Dr Kalam Sir when he was the President. I summarise the points he spoke in voice choked with emotion. Mr Nair had authored a book titled "Kalam Effect" .

1. Dr Kalam used to receive costly gifts whenever he went as it is customary for many nations to give gifts to the visiting Head of state. Refusing the gift would become an insult to the nation and an embarrassment for India. So, he received them and on his return, Dr Kalam asked the gifts to be photographed and then catalogued and handed over to the archives. Afterwards, he never even looked at them. He did not take even a pencil from the gifts received when he left Rashtrapathi Bhavan.

2. In 2002, the year Dr Kalam took over, the Ramadan month came in July-August. it was a regular practice for the President to host an iftar party. Dr Kalam asked Mr Nair why he should host a party to people who are already well fed and asked him to find out how much would be the cost. Mr Nair told it costs around Rs. 22 lakhs. Dr Kalam asked him to donate that amount to a few selected orphanages in the form of food, dresses and blankets. The selection of orphanages was left to a team in Rashtrapathi Bhavan and Dr Kalam had no role in it. After the selection was made, Dr Kalam asked Mr Nair to come inside his room and gave him a cheque for Rs 1 lakh. He said that he is giving some amount from his personal savings and this should not be informed to anyone. Mr Nair was so shocked that he said "sir, I will go outside and tell everyone . People should know that here is a man who not only donated what he should have spent but he is giving his own money also". Dr Kalam though he was a devout Muslim did not have Iftar parties in the years in which he was the President.

3. Dr Kalam did not like "yes sir" type of people. Once when the Chief Justice of India had come and on some point Dr Kalam expressed his view and asked Mr Nair, "Do you agree?"/ Mr Nair said "No sir, i do not agree with you". The Chief Justice was shocked and could not believe his ears. It was impossible for a civil servant to disagree with the president and that too so openly. Mr Nair told him that the President would question him afterwards why he disagreed and if the reason was logical 99% he would change his mind.

4. Dr Kalam invited 50 of his relatives to come to Delhi and they all stayed in Rashtrapathi Bhavan. He organised a bus for them to go around the city which was paid for by him. No official car was used. All their stay and food was calculated as per the instructions of Dr Kalam and the bill came to Rs 2 lakhs which he paid. In the history of this country no one has done it. Now, wait for the climax, Dr Kalam's elder brother stayed with him in his room for the entire one week as Dr Kalam wanted his brother to stay with him. When they left, Dr Kalam wanted to pay rent for that room also. Imagine a President of country paying rent for the room in which he is staying. This was any way not agreed by the staff who thought the honesty was getting too much to handle !!!.

5. When Kalam sir was to leave Rashtrapathi Bhavan at the end of the tenure, every staff member went and met him and paid their respects. Mr Nair went to him alone as his wife had fractured her leg and was bed ridden. Dr Kalam asked why his wife did not come. He replied that she was in bed due to an accident. next day, Nair saw lot of police men around his house and asked what had happened. They said that the President of India was coming to visit him in his house. He came and met his wife and chatted for some time. Mr Nair says that no president of any country would visit a civil servant's house and that too on such a simple pretext.

Arthakranti Proposal

Copied from: https://www.localcircles.com/

What is Arthakranti Proposal and who has given the proposal?

“Arthakranti Proposal” has been given by a Pune (Maharashtra) based “Arthakranti Sansthan” which is an Economic Advisory body constituted by a group of Chartered Accountants and Engineers. This funda has been patented by the Sansthan.

Arthakranti Proposal is an effective and guaranteed solution of Black Money Generation, Price rise and Inflation, Corruption, Fiscal Deficit, Unemployment, Ransom, GDP and industrial growth, terrorism and good governance.

What is in the Proposal ?

“Arthakranti Proposal has FIVE point of actions simultaneously.

(1) Scrap all 56 Taxes including income tax excluding import duty.

(2) Recall and scrap high denomination currencies of 1000, 500 and 100 rupees.

(3) All high value transaction to be made only through banking system like cheque, DD, online and electronic.

(4) Fix limit of cash transaction and no taxing on cash transaction.

(5) For Govt. revenue collection introduce single point tax system through banking system – Banking Transaction Tax (2% to 0.7%) on only Credit Amount

Important Points to note:

(1) As on today total banking transaction is more than 2.7 lakh crores per day say more than 800 lakh crores annually.

(2) Less than 20% transaction is made through banking system as on today and more than 80% transaction made in cash only, which is not traceable.

(3) 78% of Indian population spend less than 20/- rupees daily why they need 1000/- rupee note.

What will happen if All FIFTY SIX Taxes including income tax scrapped :

(1) Salaried people will bring home more money which will increase purchasing power of the family.

(2) All commodities including Petrol, Diesel, FMCG will become cheaper by 35% to 52% .

(3) No question of Tax evasion so no black money generation.

(4) Business sector will get boosted. So self employment.

What will happen if 1000/ 500/ 100 Rupees currency notes recalled and scrapped :

(1) Corruption through cash will stopped 100%.

(2) Black money will be either converted to white or will vanish as billions of 1000/500/100 currency notes hidden in bags without use will become simple pieces of papers.

(3) Unaccounted hidden huge cash is skyrocketing the prices of properties, land, houses, jewellery etc and hard earned money is loosing its value; this trend will stop immediately.

(4) Kidnapping and ransom, “Supari killing” will stop.

(5) Terrorism supported by cash transaction will stop.

(6) Cannot buy high value property in cash showing very less registry prices.

(7) Circulation of “Fake Currency” will stop because fake currency printing for less value notes will not be viable.

What will happen when Banking Transaction Tax (2% to 0.7%) is implemented :

(1) As on today if BTT is implemented govt can fetch 800 x 2% = 16 lakh crore where as current taxing system is generating less than 14 lakh crore revenue.

(2)When 50% of total transaction will be covered by BTT sizing 2000 to 2500 lakh crores, Govt will need to fix BTT as low as 1% to 0.7% and this will boost again banking transaction many fold.

(3) No separate machinery like income tax department will be needed and tax amount will directly deposited in State/Central/District administration account immediately.

(4) As transaction tax amount will be very less, public will prefer it instead paying huge amount against directly/indirectly FIFTY SIX taxes.

(5) There will be no tax evasion and govt will get huge revenue for development and employment generation.

(6) For any special revenue for special projects, govt can slightly raise BTT say from 1% to 1.2% and this 0.2% increase will generate 4,00,000 crores additional fund.

Effect of if implemented today :

(01)Prices of all things will come down.

(02)Salaried people will get more cash in hand.

(03)Purchasing power of Society will increase.

(04)Demand will boost, so will production and industrialization and ultimately more employment opportunity for youth.

(05) Surplus revenue to the govt for effective health/ education/ infrastructure/ security/ social works.

(06) Cheaper and easy loans from banks, interest rate will come down.

(07) Tendency of society will changes from scarcity to quantity.

(08) Spare money for political system for clean politics,

(09) Prices of land/ property will come down,

(10) No need to export beef to cover up trade deficit

t11) Sufficient fund for research and development.

(12) Society will be free from “Bad elements”.

A very nice n simple compilation with logical impact. Worth sharing!!

"ArthaKranti proposal -It will Fully Change India" on YouTube - https://youtu.be/GVfmUmB0bpM

സർക്കാർ അവധികൾ

ശനിയാഴ്ച വരുന്ന പെരുന്നാളാഘോഷിക്കാൻ വെള്ളിയാഴ്ചയും അവധി കൊടുക്കുന്ന കേരളാ ഗവണ്മെന്റിന്റെ തീരുമാനം കണ്ടപ്പോഴാണ്‌ ഞാൻ സർക്കാർ അവധികളെക്കുറിച്ച് ചിന്തിച്ചത്. വേഗം ഞാൻ കലണ്ടറെടുത്ത് മറിച്ചു നോക്കി. കേരളത്തിലിപ്പോൾ നായർക്കും (മന്നം ജയന്തി) ഈഴവനും (നാണു ഗുരു സമാധി) അവഗണിക്കപ്പെട്ടവർക്കും (അയ്യങ്കാളി ജയന്തി, അംബേദ്ക്കർ ജയന്തി) എല്ലാം അവധിയാണ്‌. എന്നാലും അതൊക്കെ മഹാന്മാരെ സ്മരിക്കാനാണെന്ന് സമാധാനിക്കാം. മതപരമായ അവധികളാണ്‌ കൂടുതലും.

ഞാൻ പതുക്കെ 2016-ലെ കേന്ദ്രസർക്കാർ അവധികൾ പരിശോധിച്ചു. ഡൽഹിയിലെ ഓഫീസുകൾക്ക് 17 അവധി ദിവസങ്ങളാണ് ലിസ്റ്റിൽ ഉള്ളത്. ഈ അവധി ദിവസങ്ങളെ 'രാഷ്ട്രസംബന്ധവും മതപരവും' എന്നിങ്ങനെ രണ്ടു തരത്തിൽ വിഭജിക്കാമെന്ന് എനിക്ക് ആ ലിസ്റ്റ് കണ്ടപ്പോൾ ഒരിക്കൽ കൂടി മനസ്സിലായി. റിപ്പബ്ലിക്ക് ദിനം, സ്വാതന്ത്ര്യദിനം, ഗാന്ധിജയന്തി എന്നിങ്ങനെ 3 ദിവസങ്ങളാണ് രാഷ്ട്രസംബന്ധിയായ അവധികൾ. ഇതിൽ ഗാന്ധിജയന്തി (October 2) ഞായറാഴചയാണ്. അപ്പോൾ ഈ വകുപ്പിൽ പെട്ട അവധികൾ രണ്ടായി ചുരുങ്ങുന്നു.

ബാക്കിയുള്ളത് 14 ദിവസങ്ങളാണ്. അവ  മതപരമായ അവധിദിനങ്ങൾ ആണ്. അവ ഹിന്ദുമതം, ഇസ്ലാം മതം, ക്രിസ്തുമതം, ബുദ്ധമതം, സിക്കുമതം, ജൈനമതം എന്നിങ്ങനെ ആറു മതങ്ങൾക്കായി വീതിച്ചു നൽകിയിരിക്കയാണ്.

അവധികൾ എല്ലാ ജീവനക്കാർക്കും ബാധകമാണെങ്കിലും ആചരിക്കുന്ന കാര്യം നോക്കുമ്പോൾ സിക്കുമതക്കാർക്ക് ഒരവധിയേയുള്ളു. ഗുരുനാനാക്ക് ജയന്തിയാണത്. ഒരവധി മാത്രമാകുമ്പോൾ ഇതുതന്നെയല്ലേ അവധിക്കു പറ്റിയ ദിവസം?

അടുത്തത് ജൈനമതക്കാർക്കാണ്. അവർക്കും ഒരവധിയേയുള്ളു. മഹാവീര ജയന്തിയാണത്. ഒരവധി മാത്രമാകുമ്പോൾ ഇതുതന്നെയല്ലേ അവർക്കും അവധിക്കു പറ്റിയ ദിവസം?

അടുത്തത് ബുദ്ധമതക്കാർക്കുള്ളതാണ്. അവർക്കും അവധി ഒന്നേ ഉള്ളു. ബുദ്ധജയന്തിയാണത്. ഒരവധി മാത്രമാകുമ്പോൾ ഇതുതന്നെയല്ലേ അവർക്കും അവധിക്കു പറ്റിയ ദിവസം? പക്ഷേ അത് ഒരു ശനിയാഴ്ചയാണ്. (May 21) അപ്പോൾ അവർ അത് അവധിയായി കൂട്ടുമോ ആവോ?  അവധി ദിവസങ്ങളിൽ കിട്ടുന്ന അവധിക്ക് അവധി എന്നു പറയാമോ?

ക്രിസ്ത്യാനികൾക്ക് അവധിദിനങ്ങൾ രണ്ടാണ്. ദു:ഖവെള്ളിയാഴ്ചയും ക്രിസ്തുമസ്സും. പക്ഷേ ക്രിസ്തുമസ് (December 25) ഇത്തവണ ഒരു ഞായറാഴ്ചയാണ്. അപ്പോൾ ക്രിസ്ത്യാനികളുടെ അവധി ദിനങ്ങൾ ഒന്നായി ചുരുങ്ങുന്നു.

ഹിന്ദുക്കൾക്ക് ഹോളി, രാമനവമി, ജന്മാഷ്ടമി, വിജയദശമി, ദീപാവലി എന്നിങ്ങനെ അവധികൾ അഞ്ചാണ്. അതിൽ ദീപാവലി ഒരു ഞായറാഴ്ചയാണ് (October 30). അപ്പോൾ അവരുടെ ആകെ അവധികൾ നാലായി ചുരുങ്ങുന്നു.

മുസ്ലിങ്ങൾക്കും അവധി നാലാണ്...... ഈദുൽ ഫിത്ർ, ബക്രീദ്, മുഹറം, ഈദ്-ഇ-മിലാദ് എന്നിങ്ങനെ. എല്ലാം അവധികളായി മാറുന്ന പ്രവർത്തി ദിനങ്ങളിൽ തന്നെ...

ഹിന്ദുവിനു 4 അവധി ദിവസം കിട്ടുമ്പോൾ മുസല്മാനും 4 അവധി ദിവസം കൊടുക്കുന്നത് നല്ലതു തന്നെ. ഹിന്ദുവിനു മുസ്ലിമിനേക്കാൾ കൂടി എന്ന കാരണത്താൽ ആരും ഹിന്ദു വർഗ്ഗീയത, ഹിന്ദു ഫാസിസം എന്നൊന്നും പറയില്ലല്ലൊ! ന്യൂനപക്ഷങ്ങളെ പരിഗണിച്ചില്ല എന്നും മാർക്സിസ്റ്റുകാരും മുലായം ലാലുമാരും പറയില്ല. മതേതരത്വം, മതതുല്യത എന്നൊക്കെ അവധി കൊടുത്തവർക്ക് അവകാശപ്പെടുകയും ചെയ്യാം.

എന്നാലും എന്റെ സംശയം പാവം ക്രിസ്ത്യാനികൾക്ക് എന്തേ അവധി ഒന്നായി കുറഞ്ഞത് എന്നാണ്.  ദു:ഖവെള്ളി ഒരു ഞായറാഴ്ച വരാത്തത് അവരുടെ ഭാഗ്യം! അങ്ങനെ സംഭവിച്ചിരുന്നുവെങ്കിൽ അവർക്ക് ഒരൊറ്റ അവധി പോലും കിട്ടില്ലായിരുന്നു.

എന്നാലും ക്രിസ്ത്യാനികൾക്ക് കൊടുത്ത അവധി കുറഞ്ഞു എന്നാണെന്റെ പക്ഷം.  വേണമെങ്കിൽ, യേശു അവസാനത്തെ അത്താഴം കഴിച്ച വ്യാഴാഴ്ച അവധി ആക്കാമായിരുന്നു.  കന്യാമറിയം ഉണ്ണിയേശുവിനെ ഗർഭധാരണം ചെയ്ത ദിവസം അവധി കൊടുക്കാമായിരുന്നു.  മാർപാപ്പയുടെ ജന്മദിനം അവധി ആക്കാമായിരുന്നു. അങ്ങനെയൊക്കെ ചെയ്തിരുന്നെങ്കിൽ ഭാരതത്തിലെ ന്യൂനപക്ഷങ്ങളെ അവഗണിച്ചു എന്ന് എന്നെപ്പോലെ ഉള്ളവർക്ക് ഇങ്ങനെ കുത്തിക്കുറിക്കാൻ അവസരം കിട്ടില്ലായിരുന്നു.

പക്ഷേ, അതെങ്ങനെ? ശതമാനക്കണക്കിൽ നോക്കിയാൽ ജനസംഖ്യയുടെ രണ്ടക്കം വരാത്ത അവർക്കെങ്ങനെ 4 അവധി ദിവസം നൽകാനാകും? അപ്പോൾ അവർക്ക് പറഞ്ഞത് ഒന്നോ രണ്ടോ അവധി തന്നെ. ഗവണ്മെന്റിന്റെ കണക്കാണ് ശരി. അതേ കാരണത്താലാണല്ലോ ബുദ്ധന്മാർക്കും ജൈനന്മാർക്കും സിക്കുകാർക്കും അവധി വെറും ഒന്നായത്!

അതാലോചിച്ചപ്പോഴാണ് കേരളത്തിലെ യൂ ഡി എഫ് മന്ത്രിസഭയിലും ഇങ്ങനെയാണല്ലോ എന്ന് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചത്. അംഗസംഖ്യയിൽ രണ്ടക്കം തികയാത്ത കേരള കോൺഗ്രസ്സിന് രണ്ടല്ലേ ഉള്ളു മന്ത്രിമാർ? ബാക്കി ജൈനമതം, ബുദ്ധമതം പോലെ ദുർല്ലഭമായ ആർ. എസ്. പി., ജെ. ഡി. യു., ജേക്കബ് ഗ്രൂപ്പ് എന്നീ പാർട്ടികൾക്ക് ഒരു മന്ത്രിസ്ഥാനവും. രണ്ടക്കം അംഗസംഖ്യയുള്ള കോൺഗ്രസ്സിനും മുസ്ലിം ലീഗിനുമാണല്ലോ ബാക്കി എല്ലാ മന്ത്രിസ്ഥാനങ്ങളും. അപ്പോൾ ഇമ്മാതിരി കാര്യങ്ങൾക്കൊക്കെ ഒരു പൊതു സ്വഭാവമുണ്ടെന്ന് എനിയ്ക്ക് മനസ്സിലായി.

എന്നാലും നിരീശ്വരവാദികളുടെ കാര്യമാണു കഷ്ടം. അവർക്ക് ആഘോഷിക്കാൻ ഒരവധി ദിവസം പോലും സർക്കാർ കൊടുത്തില്ല; പാവം. ഈ മാർക്സിസ്റ്റുകാരൊക്കെ എന്താഘോഷിക്കും?

അപ്പോഴാണ് ദളിതർക്കും അവശർക്കും വേണ്ടി അംബേദ്ക്കർ ജയന്തി എന്ന ഒരവധി ദിവസം കൂടി ഗവണ്മെന്റ് പ്രഖ്യാപിക്കാറുണ്ടല്ലോ എന്ന് ഞാൻ ഓർത്തത്.  അതും കൂടി കൂട്ടുമ്പോൾ അവധികളുടെ എണ്ണം 18 ആകുന്നു. അതൊരു കുറഞ്ഞ സംഖ്യയായി അപ്പോൾ എനിയ്ക്ക് തോന്നി. ഇനി നിരീശ്വരവാദികൾക്കും ബഹായി മതക്കാർക്കും ഓരോ അവധി കൊടുത്തിരുന്നെങ്കിൽ അവധിദിനങ്ങളുടെ എണ്ണം 20 ആക്കാമായിരുന്നു എന്ന് ഞാൻ ഓർത്തു.

"ഈശ്വരാ, 20 അവധിയോ!" എന്ന് ഞാൻ അപ്പോൾ അറിയാതെ പറഞ്ഞു പോയി. എന്താ, പണിയെടുക്കാതെയാണല്ലോ ഈ 20 ദിവസവും ജോലിക്കാർ ശമ്പളം പറ്റുന്നത്? എന്തായാലും ഗവണ്മെന്റ് ജോലിയില്ലാത്തവന്റെ കാര്യം കട്ടപ്പൊക.  വെറുതേയല്ല, ജോലി കിട്ടിയിട്ടു വേണം ലീവെടുക്കാനെന്ന് ആളുകൾ പറയുന്നത്.

മുസ്ലിങ്ങൾക്ക് 4 അവധിദിവസങ്ങളും സർക്കാർ ജീവനക്കാർക്ക് 20 അവധി ദിവസങ്ങളും എന്ന കണക്ക് കണ്ടപ്പോൾ ബാക്കി രാജ്യങ്ങളിലെ കണക്കൊന്നു നോക്കിയാലോ എന്നായി എന്റെ മനസ്സ്. അങ്ങനെയാണ് ഞാൻ പാക്കിസ്ഥാനിലെ അവധിദിവസങ്ങൾ നോക്കിയത്.

മതങ്ങളുടെ എണ്ണവും വണ്ണവും നോക്കിയാണ് അവധി എണ്ണുന്നതെങ്കിൽ അവിടെ അവധികളുടെ എണ്ണം കുറയാനേ സാധ്യതയുള്ളു എന്നും ഞാൻ മനസ്സിൽ കരുതി.

പാക്കിസ്ഥാനിൽ 13 ദേശീയ അവധിദിനങ്ങളേ ഉള്ളൂ.  ഇതിൽ ആറെണ്ണം പാക്കിസ്ഥാൻ ഡേ, ലേബർ ഡേ, സ്വാതന്ത്ര്യദിനം, കാശ്മീർദിനം, മുഹമ്മദലി ജിന്നയുടെ ജന്മദിനം, കവി മുഹമ്മദ് ഇക്ബാലിന്റെ ജന്മദിനം എന്നീ ദേശീയദിനങ്ങളാണ്‌.

സിക്കുകാർക്ക് പാക്കിസ്ഥാനിലും ഒരു അവധിദിനമുണ്ട്. അത് ഗുരുനാനാക്ക് ജയന്തി തന്നെയാണ്‌. സിക്കുകാർക്ക് ഒരു ദിവസം അവധി ഉണ്ടെങ്കിലും ഹിന്ദുക്കൾക്ക് ഒരവധിദിനവും പാക്കിസ്ഥാനിലില്ല.

ബാക്കി വരുന്ന 6 ദിവസവും ഇസ്ലാം മതവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട അവധി ദിനങ്ങളാണ്‌. പക്ഷേ, ശനിയും ഞായറും കുറച്ചാൽ അവർക്ക് കിട്ടുന്നത് വെറും 4 അവധി ദിനങ്ങൾ മാത്രം. ഇന്ത്യയിലെ മുസ്ലിങ്ങളേക്കാൾ വെറും ഒന്നുപോലും കൂടുതലില്ല!

അവധിയുടെ കാര്യത്തിൽ ക്രിസ്ത്യാനിക്ക് പ്രാദേശിക അവധിയേ ഉള്ളൂ പാക്കിസ്ഥാനിൽ. എങ്കിലും ഡിസംബർ 25ന്‌ മുഹമ്മദലി ജിന്നയുടെ ജന്മദിനം പ്രമാണിച്ച് ദേശീയ അവധിയായതിനാൽ അവർക്ക് ലീവെടുക്കാതെ ക്രിസ്തുമസ് ആഘോഷിക്കാം എന്നൊരു സൗകര്യമുണ്ട്. പക്ഷേ, ഹിന്ദുവിന്‌ ദീപാവലി ആഘോഷിക്കണമെങ്കിൽ ലീവെടുക്കാതെ തരമില്ല. പക്ഷേ അതിനെവിടെ അവിടെ ഹിന്ദു? എല്ലാത്തിനേയും കൊല്ലുകയോ മതം മാറ്റുകയോ തല്ലി ഓടിക്കുകയോ ചെയ്തില്ലേ?

എന്തായാലും ഇന്ത്യയിലുള്ളതിന്റെ പകുതിയോളം അവധിയേ പാക്കിസ്ഥാനിലുള്ളു. മതങ്ങൾ കുറഞ്ഞാലുള്ള വ്യത്യാസമാണത്. മതങ്ങളെ നിരാകരിക്കുന്ന 'secular' എന്ന വാക്കാണ്‌ ഇന്ത്യ ഉപയോഗിക്കുന്നതെങ്കിലും മതങ്ങൾക്ക് നല്ല പിന്തുണയാണ്‌ ഇവിടെ കിട്ടുന്നതെന്ന് പ്രത്യേകം പറയേണ്ടതില്ലല്ലോ.
പാക്കിസ്ഥാനിൽ ഇന്ത്യയിലുള്ളതിന്റെ പകുതി അവധിയേ ഉള്ളൂ എന്നു കണ്ടപ്പോൾ ഞാൻ ബംഗ്ലാദേശിന്റെ കാര്യം തിരക്കി. ഇന്ത്യക്കകത്ത് കിടക്കുന്നതു കൊണ്ടാകണം, അവിടെയും ഇവിടത്തെപ്പോലെ ധാരാളം അവധിദിനങ്ങളാണ്‌ - 20 എണ്ണം. അവിടെ ബുദ്ധപൂർണ്ണിമയും ജന്മാഷ്ടമിയും ക്രിസ്തുമസ്സും അവധി ദിനമാണ്‌; ആകെ 3 ദിവസം - അന്യമതസ്ഥരെ മുഷിപ്പിക്കണ്ട എന്ന് കരുതിക്കാണും. 7 ദിനങ്ങൾ ദേശീയ അവധിദിനങ്ങളാകുമ്പോൾ ബാക്കി 10-ഉം ഇസ്ലാം മതാടിസ്ഥാനത്തിലുള്ള അവധികളാണ്‌.

ശ്രീലങ്കയിൽ 24 ദിനങ്ങളാണ്‌ അവധിയായിട്ടുള്ളത്. ക്രിക്കറ്റിലെന്ന പോലെ അവധിയുടെ കാര്യത്തിലും അവർ ഇന്ത്യയേയും ബംഗ്ലാദേശിനേയും തോല്പിച്ചു കളഞ്ഞു. അവിടെ ദു:ഖവെള്ളിയും ക്രിസ്തുമസ്സും അവധിയാണ്‌. മുസ്ലീങ്ങൾക്ക് 3 അവധികളുണ്ട്. ദീപാവലിയും ശിവരാത്രിയും തൈപ്പൊങ്ങലും അവധിയാണ്‌. സ്വാതന്ത്ര്യദിനവും മെയ്ദിനവും ഓരോ അവധിയാണ്‌. തമിഴരുടേയും സിംഹളരുടേയും പുതുവർഷദിനം അവധിയാണ്‌. ഇത്രയും ആകുമ്പോൾ അവധികളുടെ എണ്ണം പകുതി (12) ആയി. ഇനിയുള്ള 12 എന്തെന്നല്ലേ? ഓരോ മാസത്തിലേയും പൗർണ്ണമിദിനങ്ങൾ. ബുദ്ധമതവിശ്വാസികളായ ശ്രീലങ്കക്കാർക്ക് പൗർണ്ണമിയുടെ വിശേഷം പറയേണ്ടതില്ലല്ലോ! ബുദ്ധൻ ജനിച്ചതും ജ്ഞാനോദയം ആർജ്ജിച്ചതും കാലത്യാഗം ചെയ്തതും പൗർണ്ണമി നാളിലായിരുന്നുവല്ലോ. ശ്രീലങ്ക ബുദ്ധമതത്തിൽ ആമഗ്നമായതും ഒരു പൗർണ്ണമിനാളിലായിരുന്നു. എന്തായാലും എല്ലാ പൗർണമിയും ശ്രീലങ്കൻ ഉദ്യോഗസ്ഥർക്ക് അവധി തന്നെ.

ശ്രീലങ്കൻ സർക്കാർ 24 ദിവസം അവധി കൊടുക്കുന്നതു കണ്ടപ്പോൾ അതിത്തിരി കുറഞ്ഞ് പോയി എന്നു നേപ്പാൾ സർക്കാറിനു തോന്നിക്കാണണം. അല്ലെങ്കിൽ അവർ ഒരു വർഷത്തിൽ 30 അവധി ദിനങ്ങൾ പ്രഖ്യാപിക്കുകയില്ലല്ലോ. അവിടെ ക്രിസ്ത്യാനികൾക്ക് ക്രിസ്തുമസ് അവധിയാകുമ്പോൾ മുസ്ലിങ്ങൾക്ക് ഈദുൽ ഫിത്രും ഈദുൽ സുഹയും അവധിയാണ്‌. അവിടേയും റിപ്പബ്ലിക് ദിനവും രക്തസാക്ഷിദിനവും അവധിയായുണ്ട്‌. പോരാത്തതിന്‌ ജനാധിപത്യദിനം, ദേശീയ ജനാധിപത്യദിനം എന്നീ ദേശീയ അവധികൾ വേറേയും. വനിതാദിനത്തിനും മെയ്ദിനത്തിനും അവധി ഉണ്ട്. നേപ്പാളികളുടേയും തമാങ്ങുകളുടേയും പുതുവർഷാരംഭവും, ടിബറ്റൻ ന്യൂ ഇയറും (ലോസർ) അവധി ആണ്‌. പക്ഷേ, ശ്രീബുദ്ധൻ ലുംബിനിയിൽ ജനിച്ചിട്ടും ബുദ്ധന്റെ നാമത്തിലുള്ള അവധി അവിടെ ഒന്നു മാത്രമേ ഉള്ളു.

15 ദിവസം നീണ്ടു നില്ക്കുന്ന വിജയദശമി ആഘോഷം അടിച്ചുപൊളിക്കാൻ നേപ്പാൾ സർക്കാർ ജീവനക്കാർക്ക് കിട്ടുന്നത് 5 ദിവസത്തെ അവധിയാണ്‌. ഇനിയെന്തു വേണം? നമ്മുടെ ദീപാവലിക്ക് സമാനമായ അവരുടെ ‘തിഹാർ’ ഉത്സവം ആഘോഷിക്കാനും നേപ്പാൾ സർക്കാർ അവരുടെ ജീവനക്കാർക്ക് 3 ദിവസത്തെ അവധി കൊടുക്കുന്നുണ്ട്. ഇതിനൊക്കെ പുറമേയാണ്‌ സംക്രാന്തി, ശിവരാത്രി, രാമനവമി, രക്ഷാബന്ധൻ, ജന്മാഷ്ടമി, ഘടസ്ഥാപന തുടങ്ങിയ 9 അവധി ദിനങ്ങൾ. ഗവണ്മെന്റ് ജോലി കിട്ടുന്നെങ്കിൽ നേപ്പാളിൽ തന്നെ കിട്ടണമെന്നാണ്‌ ഇതൊക്കെക്കാണുമ്പോൾ തോന്നുന്നത്. പക്ഷേ, ഇനി ഇപ്പോൾ അത് തോന്നിയിട്ട് കാര്യമില്ലല്ലോ. ഇനി ആകപ്പാടെ ചെയ്യാനുള്ളത് മോഡി സർക്കാറും ഇതു പോലെ അവധി കൊടുക്കണേ എന്നു പ്രാർത്ഥിക്കുകയാണ്‌.

യോഗ

ഓരോന്നിനും ഓരോ സമയമുണ്ടെന്നു പറയുന്നത് വെറുതെയല്ല.. ഇപ്പോഴത്തെ  സമയം 'യോഗ'യുടേതാണ്. അതുകൊണ്ടാണല്ലോ പഴഞ്ചനായ യോഗയെ പൊടിതട്ടിയെടുത്ത് നമ്മുടെ നരേന്ദ്രമോഡി പോപ്പുലറാക്കിയത്.

എന്റെ മെലിഞ്ഞ ശരീരം കണ്ടിട്ടാണോ എന്തോ, കാണുന്നവരൊക്കെ എന്നോട് ഇപ്പോൾ  ചോദിക്കുന്നത് യോഗ ചെയ്യാറുണ്ടോ എന്നാണ്. ആ ചോദ്യത്തിൽ നിന്നു തന്നെ മനസ്സിലാക്കാവുന്നത് 'യോഗ' എന്നത് ചെയ്യാനുള്ള എന്തോ ഒന്നാണെന്നാണ്. അല്ലെങ്കിൽ അങ്ങനെ ചോദിക്കില്ലല്ലോ? ഇനി വേറേ ചിലരുണ്ട്; അവർ ചോദിക്കുന്നത് യോഗാഭ്യാസം ചെയ്യാറുണ്ടോ എന്നാണ്.  ചോദ്യമെന്തായാലും,  ഈ യോഗയും യോഗാഭ്യാസവും തമ്മിൽ ഉള്ളത് ഒരു അഭ്യാസത്തിന്റെ വ്യത്യാസമാണെന്ന് വ്യക്തമാണല്ലോ?

അഭ്യാസം എന്നു പറഞ്ഞപ്പോൾ എന്റെ മനസ്സിൽ പെട്ടെന്ന് ഓടിയെത്തിയത് എന്റെ കുട്ടിക്കാലമാണ്. മലയാളം മീഡിയത്തിൽ സ്കൂളിൽ പഠിച്ച എന്റെ എല്ലാ മലയാളം ടെക്സ്റ്റ് ബുക്കുകളിലും പാഠത്തിന്റെ അവസാനം 'അഭ്യാസം' എന്നെഴുതി അതിന്റെ താഴെ കുറേ ചോദ്യങ്ങൾ കൊടുത്തിരുന്നു. ഈ അഭ്യാസവും ചോദ്യങ്ങളും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം അന്ന് എനിയ്ക്കു മനസ്സിലായില്ലെങ്കിലും 'അഭ്യാസം' എന്നാൽ ഉത്തരമെഴുതാനുള്ള ചോദ്യങ്ങളാണെന്ന് വ്യക്തമായിരുന്നു. മാത്രമല്ല, ഈ ചോദ്യങ്ങളെല്ലാം വീട്ടിൽ നിന്ന് ഉത്തരമെഴുതേണ്ടതാണെന്ന് ടീച്ചർമാർ പറയുകയും കൂടി ചെയ്തപ്പോൾ 'അഭ്യാസം' എന്നാൽ വീട്ടിലിരുന്നുത്തരമെഴുതേണ്ട ചോദ്യങ്ങളാണെന്ന് ഞാൻ മനസ്സിലാക്കി.

നാട്ടിൻപുറത്തെ ആൺകുട്ടികൾ ചെയ്യാത്ത കുരുത്തക്കേടുകളില്ല. തട്ടിൻപുറത്ത് കയറി നോക്കുക, കാണുന്ന മരത്തിലെല്ലാം വലിഞ്ഞു കേറുക, പശുക്കുട്ടിയുടെ പുറത്തു കയറിപ്പോകുക എന്നിങ്ങനെ പലേ തല്ലുകൊള്ളിത്തരങ്ങളും അവർ ചെയ്യും. അപ്പോൾ മുതിർന്നവർ അവരോട് 'നീ എന്തൊക്കെ അഭ്യാസമാണെടാ കാണിക്കുന്നത്?' എന്ന് ചോദിക്കുന്നത് കേൾക്കാം. ഇതു കേൾക്കുമ്പോൾ ഞാനാകെ കൺഫ്യൂഷനിലാകുമായിരുന്നു. കാരണം പാഠപുസ്തകത്തിൽ കൊടുത്ത അഭ്യാസമാണപ്പോൾ എന്റെ മനസ്സിൽ വരുക.  പുസ്തകമില്ലാതെ എന്തഭ്യാസം? പക്ഷേ, പിന്നെപ്പിന്നെ എനിയ്ക്ക് കാര്യങ്ങൾ മനസ്സിലായി. കയ്യുകൊണ്ടും കാലുകൊണ്ടും ശരീരം കൊണ്ടും മറ്റും ചെയ്യുന്ന ഏതോ പണിക്കാണ് അഭ്യാസമെന്ന് പറയുന്നതെന്ന് ഞാൻ അങ്ങനെ മനസ്സിലാക്കി. അപ്പോഴെന്റെ സംശയം ചോദ്യോത്തരമെഴുതുന്നത് എങ്ങനെ അഭ്യാസമാകുമെന്നായിരുന്നു. ഇന്നത്തെപ്പോലെ കുട്ടിക്കാലത്തും സംശയനിവൃത്തി വരുത്തുന്ന ശീലം എനിയ്ക്കില്ലാതിരുന്നതിനാൽ ഇതൊക്കെ സംശയമായിത്തന്നെ എന്നിൽ നിലനിൽക്കുകയും ചെയ്തു.  കാണാപ്പാഠം പഠിക്കുന്നത് വായ കൊണ്ടാണെന്നും അതുകൊണ്ടാണ് പഠിക്കുന്നതിന് വിദ്യാഭ്യാസം എന്നു പറയുന്നതെന്നും ഞാൻ പിന്നീട് മനസ്സിലാക്കി.

അഭ്യാസത്തിന്റെ കാര്യം പറഞ്ഞപ്പോഴാണ് മറ്റൊരു വാക്ക് എന്റെ ഓർമ്മയിൽ വന്നത്. ഇതും ഞാൻ സ്കൂളിൽ പഠിക്കുമ്പോഴത്തെ കാര്യമാണ്. എന്റെ സ്കൂളിൽ ഒരു കുട്ടിക്ക് സ്കോളർഷിപ്പ് കിട്ടി. ഇതറിഞ്ഞപ്പോൾ ഞാൻ കരുതിയത് അവന് മലേഷ്യയിലെ അവന്റെ അമ്മാവൻ എന്തോ കളിപ്പാട്ടക്കപ്പൽ അയച്ചു കൊടുത്തതായിരിക്കുമെന്നാണ്. 'ഷിപ്പ്' എന്നാൽ കപ്പലാണെന്നൊക്കെ ഞാനെന്നേ പഠിച്ചു വച്ചിരുന്നു.  അവന്റെ കളിപ്പാട്ടം അന്വേഷിച്ചു ചെന്നപ്പോഴാണ് അവന് സ്കൂളിൽ നിന്ന്, നല്ലപോലെ പഠിച്ചതിന് പണം കിട്ടിയ കാര്യം എനിയ്ക്ക് മനസ്സിലായത്.

അതൊക്കെ പഴയ കാര്യം. അപ്പോൾ പറഞ്ഞു വന്നത് 'യോഗ'യെക്കുറിച്ചല്ലേ?  കേരളം 'കേരള' ആയതുപോലെയാണ് 'അന്തം വിട്ടു പോയി' 'യോഗം' യോഗ ആയത് എന്നു മലയാളിക്ക് അറിയുമോ ആവോ? ഓരോന്നു വന്നു കൂടുന്നതിനല്ലേ നമ്മൾ 'യോഗം' എന്നു പറയാറ്? 'ആർക്കെങ്കിലും എന്തെങ്കിലും വന്നു പിണയുമ്പോൾ നമ്മൾ പറയാറില്ലേ? 'അവന്റെ ഒരു യോഗം കണ്ടില്ലേ?' എന്ന്. 'അവന് എന്തോ വന്നു കൂടി' എന്നാണ് അതുകൊണ്ടുദ്ദേശിക്കുന്നത്.

ആളുകൾക്ക്  ലോട്ടറി അടിക്കുമ്പോഴും നമ്മൾ ഇങ്ങനെ പറയാറുണ്ട്: 'അവന്റെയൊക്കെ ഒരു യോഗം കണ്ടില്ലേ?' എന്ന്.  അപ്പോൾ ആളുകൾക്ക് നല്ലതോ ചീത്തയോ ആയത് എന്തെങ്കിലും  വന്നു ചേരുന്നതാണ് യോഗം എന്നു വരുന്നു.

എന്നാൽ ഈ യോഗത്തിനും നേരത്തേ പറഞ്ഞ യോഗാഭ്യാസമെന്ന യോഗത്തിനും തമ്മിൽ വല്ല ബന്ധവുമുണ്ടോ? അതല്ലെങ്കിൽ, ഈ 'യോഗം' ഉള്ളവനെ ആരെങ്കിലും 'യോഗി' എന്നു വിളിക്കുന്നുണ്ടോ?

രോഗം ഉള്ളവനെ രോഗി എന്നും ഭോഗം ഉള്ളവനെ ഭോഗി എന്നും വിളിക്കാമെങ്കിൽ 'യോഗം' ഉള്ളവനെ 'യോഗി' എന്നും വിളിക്കേണ്ടതായിരുന്നു. പക്ഷെ യോഗം ഉള്ളവനെ നമ്മൾ ഒരു ചുക്കും വിളിക്കാറില്ല; കഷ്ടം.

എന്റെ അറിവിൽ ഏറ്റവും കൂടുതലുള്ള യോഗം പൊതുയോഗം തന്നെയാണ്. പൊതുജനങ്ങൾ ഒത്തുകൂടുന്നതാണല്ലോ പൊതുയോഗം. ഇംഗ്ലീഷിലാണെങ്കിൽ 'പബ്ലിക് മീറ്റിങ്ങ്' എന്നു പറയാം.  അപ്പോൾ മീറ്റിങ്ങാണ് യോഗം എന്നു തിരിച്ചും പറയാം. കുറേ ആളുകൾ കൂടിച്ചേരുന്നതാണ് പൊതുയോഗമെങ്കിൽ 'കൂടിച്ചേരലാണ്' യോഗം എന്നു സാമാന്യവൽക്കരിക്കാം. അതു തന്നെയാണ് ' അവന്റെ ഒരു യോഗം കണ്ടില്ലേ' എന്നു പറയുന്നതിലെ യുക്തിയും. അപ്പോൾ, കയ്യുകൊണ്ടും കാലുകൊണ്ടും ശരീരം കൊണ്ടും മറ്റും അഭ്യാസം കാണിക്കുന്നതിനെ യോഗം എന്നു പറയുന്നത് എങ്ങനെ ശരിയാകും?

ഗജകേസരിയോഗം എന്നു കേട്ടിട്ടില്ലേ?   ഗുരുചണ്ഡാളയോഗം എന്നും കേട്ടു കാണും?  ജാതകത്തിൽ അല്ലെങ്കിൽ ജീവിതത്തിൽ കേന്ദ്രസ്ഥാനത്ത് ഗുരുവെന്ന വ്യാഴം വന്നുചേരുന്നതിനാണ് ഗജകേസരിയോഗം എന്നു പറയുന്നത്. ഗുരുവും രാഹുവും ഒരുമിച്ച് ചേർന്ന് ജാതകത്തിലെത്തുന്നതാണ് ഗുരുചണ്ഡാളയോഗം. അപ്പോൾ, യോഗം എന്നാൽ കൂടിച്ചേരലാണെന്നതിന് ഇനിയും കൂടുതൽ തെളിവിന്റെ ആവശ്യമില്ല.  എന്നിട്ടും ഈ കയ്യും കാലും കൊണ്ട് കാണിക്കുന്ന പണിക്ക് 'യോഗ' എന്ന് പറഞ്ഞാലെങ്ങനെ ശരിയാകും? 'ഗജകേസരിയോഗ'-യിൽ കയ്യിനും കാലിനുമൊന്നും പ്രസക്തിയില്ലല്ലോ.

ഇനി ഈ യോഗ, യോഗ എന്നു പറയുന്ന യോഗാഭ്യാസം ചെയ്തു നോക്കിയിട്ടുണ്ടോ? അത് ജീവിതത്തിൽ ഒരു പതിവാക്കി നോക്കിയിട്ടുണ്ടോ? അപ്പോഴറിയാം അതുകൊണ്ടുള്ള ഗുണങ്ങൾ. വെറുതെയല്ലല്ലോ ഈ അഭ്യാസത്തിന് ഒരു ലോകദിനം തന്നെ അനുവദിച്ചു കൊടുത്തത്!

ഇനി യോഗയുടെ കൂടെയുള്ള  പ്രാണായാമം ശീലിച്ചു നോക്കിയിട്ടുണ്ടോ?  യോഗാഭ്യാസം ചെയ്യുന്ന ആരെങ്കിലും പ്രാണായാമം ചെയ്യാതിരിക്കുമോ?  ഇല്ല തന്നെ. പ്രാണായാമം ശീലിച്ചവന് എപ്പോൾ വേണമെങ്കിലും ശ്വാസവും പ്രാണവായുവുമൊക്കെ പിടിച്ചു നിർത്താനാകും. എത്ര നേരം വേണമെങ്കിലും പിടിച്ചു നിർത്താനാകും. വെറുതെയല്ല 'നിത്യാഭ്യാസി ആനയെ എടുക്കും' എന്ന് പണ്ടുള്ളവർ പറഞ്ഞത്.

ശ്വാസം പിടിച്ചു നിറുത്തുന്നതിനേക്കാൾ ശ്രമകരമായി മറ്റെന്തുണ്ട് ജീവിതത്തിൽ? അതു നിന്നു പോകുമ്പോഴാണല്ലോ നമ്മൾ 'കാറ്റു പോയി' എന്നു പറയുന്നത്. കാറ്റു പോയവന്റെ കാര്യം പിന്നെ പറയേണ്ടതുമില്ലല്ലോ. അപ്പോൾ ശ്വാസം പിടിച്ചു നിർത്തുന്നവനാണോ തനിക്കു വരുന്ന ദേഷ്യം പിടിച്ചു നിറുത്തുവാൻ പ്രയാസം? അവനാണോ അവന്റെ സങ്കടങ്ങളും സന്തോഷപ്രകടനങ്ങളും പിടിച്ചു നിർത്താൻ പ്രയാസം?   അപ്പോൾ യോഗാഭ്യാസം ചെയ്യുന്നവൻ എങ്ങനെ നോക്കിയാലും നല്ലൊരഭ്യാസി തന്നെ ആണെന്നു വരുന്നു.അപ്പോൾ പ്രാണായാമം ചെയ്യുന്നവൻ (ഇപ്പറഞ്ഞ യോഗാഭ്യാസങ്ങൾ ചെയ്യുന്നവനും) സ്വന്തം വികാരങ്ങളെ നിയന്ത്രിക്കാൻ പറ്റുന്നവനാണെന്നു വരുന്നു. അപ്പോൾ അങ്ങനെയുള്ളവന് സന്തോഷവുമില്ല, സങ്കടവുമില്ല, വിരോധവുമില്ല, അസൂയയുമില്ല, കുശുമ്പുമില്ല, ആഗ്രഹങ്ങളുമില്ല, പക്ഷഭേദങ്ങളുമില്ല എന്നു വരുന്നു. അവനല്ലേ യോഗി?  അപ്പോൾ ഈ യോഗ, യോഗ എന്നു പറയുന്ന യോഗാഭ്യാസം ശരിക്കു ചെയ്യുന്നവൻ സന്തോഷവും സങ്കടവും വിരോധവും അസൂയയും കുശുമ്പും ആഗ്രഹങ്ങളും പക്ഷഭേദങ്ങളും മറ്റും ഇല്ലാത്തവനായിത്തീരുന്നു.  ഇതിനെയെല്ലാം ഒതുക്കിനിർത്താവുന്ന സ്വഭാവം അവനു 'വന്നു ചേരുന്നു'. അങ്ങനെ വന്നു 'ചേരുന്നതാണ്' യോഗം എന്നു നമ്മൾ നേരത്തെ കണ്ടതാണല്ലോ.

അപ്പോൾ ശരിയായും പതിവായും യോഗാഭ്യാസം ചെയ്യുന്നവർ യോഗികൾ തന്നെ. യോഗികളാണല്ലോ നിഷ്പക്ഷരായി, നിർമ്മമരായി, സമചിത്തതയോടെ കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യുന്നത്. അവർക്കാണല്ലോ ജയത്തിലും പരാജയത്തിലും, സുഖത്തിലും ദു:ഖത്തിലും ഉയർച്ചയിലും താഴ്ചയിലും നിർവ്വികാരതയോടെ, നിഷ്പക്ഷരായി, നിർമ്മമരായി കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യാൻ പറ്റുന്നത്.  അവർക്കാണല്ലോ സമൂഹത്തിനു വേണ്ടി എന്തെങ്കിലും നല്ലതു ചെയ്യാനാകുക.  അതു തന്നെയാണ് ശ്രീകൃഷ്ണൻ ഭഗവത്ഗീതയിൽ അർജുനനോട് പറഞ്ഞതും.

"യോഗസ്ഥ കുരു കർമ്മാണി സംഗം ത്യക്ത്വാ ധനഞ്ജയ:
സിദ്ധ്യസിദ്ധ്യോ: സമോഭൂത്വാ സമത്വം 'യോഗ' ഉച്യതേ."

(അല്ലയോ ധനഞ്ജയ, ആസക്തി ത്യജിച്ച്, യോഗനിഷ്ഠനായി കർമ്മങ്ങൾ അനുഷ്ഠിക്കുക. സിദ്ധിയിലും അസിദ്ധിയിലും ഉള്ള സമചിത്തതയെയാണ് 'യോഗം' എന്നു പറയുന്നത്.)

അപ്പോൾ മനുഷ്യനെ യോഗി ആക്കാനുള്ള അഭ്യാസങ്ങളാണ് ഈ യോഗാഭ്യാസങ്ങൾ. അല്ലാതെ ശരീരം ഫിറ്റാക്കി വയ്ക്കാൻ മാത്രമുള്ളതല്ല.

അന്തർദേശീയ യോഗദിനത്തിലല്ലാതെ, എല്ലാ ദിവസവും എല്ലാ ജാതി മതസ്ഥരും ഈ അഭ്യാസം ശീലമാക്കിയിരുന്നുവെങ്കിൽ!

ബാല്യം

എല്ലാരും എഴുതുന്നത് ബാല്യത്തെക്കുറിച്ചാണ്. എങ്കിൽ ഇരിക്കട്ടെ എന്റെ വകയായും നാലു വരികൾ.

എങ്ങിപ്പോൾ നീ, എന്റെ ബാല്യത്തിൻ നൽസഖീ
ഒന്നിങ്ങു പോരു നീ മാത്ര നേരം.
ഞാനിതാ മത്സഖീ പോയൊരാ ബാല്യത്തിൻ
ഓർമ്മയിൽ നിന്നെയും കാത്തു നിൽപ്പൂ.

പണ്ടു നാം കൈ കൂപ്പി നിന്നൊരാ ക്ഷേത്രത്തിൻ
മുറ്റത്തൊരു വട്ടം കൂടി നിൽക്കാം.
സ്കൂൾ പറമ്പിലെ മാവിന്റെ ചോട്ടിൽ
നമുക്കൊത്തൊരല്പം കളിച്ചിരിക്കാം.

അണ്ണാറക്കണ്ണൻ കടിക്കുന്നതിൻ മുമ്പു
മാമ്പഴം കേറിപ്പറിച്ചു നൽകാം.
നീ കാത്തു നിൽക്കുകിൽ ആരാരും കാണാത്ത
ഞാവൽപ്പഴങ്ങൾ പറിച്ചു നൽകാം.

പാളയാം വണ്ടിയിൽ നീയിരുന്നീടുകിൽ
മുറ്റത്തു നീളേ വലിച്ചിടാം ഞാൻ.
സൈക്കിൾ ടയറൊന്നുരുട്ടി ഞാൻ നിന്നുടെ
ചുറ്റും വലം വച്ചു കൊണ്ടിരിക്കാം.

തുമ്പിയെക്കൊണ്ടു നീ കല്ലെടുപ്പിക്കുമ്പോൾ
ഞാൻ ചെറു കല്ലുകൾ തേടി വയ്ക്കാം.
പാവാടയിൽ മുള്ളു പറ്റിപ്പിടിക്കുമ്പോൾ
ഞാൻ വന്നു വേഗം പറിച്ചു നീക്കാം.

കാട്ടിലും മേട്ടിലും പോയിട്ടു നമ്മൾക്കു
പൂവട്ടിയിൽ പൂക്കൾ ശേഖരിക്കാം.
ഓണമല്ലെങ്കിലും മുറ്റത്തു പൂക്കള-
മുണ്ടാക്കി നമ്മൾക്കു നോക്കി നിൽക്കാം.

മഴ പെയ്തു കുണ്ടനിടവഴി മഴവെള്ളം
ഒഴുകുമ്പോൾ തട കെട്ടാൻ കൂട്ടു പോരാം.
വഴത്തട കൊണ്ടു ചങ്ങാടമുണ്ടാക്കി
പാടത്തു വെള്ളത്തിൽ കൊണ്ടുപോകാം .

പാടത്തിനപ്പുറം കൂ കൂ കൂ കൂകിക്കൊ-
ണ്ടോടുന്ന തീവണ്ടി നോക്കി നിൽക്കാം.
എങ്ങാണു നീയിപ്പോൾ, ബാല്യത്തിൻ മത്സഖീ
കേൾക്കുന്നോ നീയെന്റെ വാഗ്ദാനങ്ങൾ?

എങ്കിലും പെണ്ണേ, എൻ ബാല്യത്തിൻ നൽസഖീ
ഓർമ്മയിൽ നിന്മുഖം വ്യക്തമല്ല
എന്നെ നീ ഓർക്കുന്നുവെങ്കിലൊരു വട്ടം
പോരുമോ ബാല്യം തിരിച്ചു നൽകാൻ.

കമന്റ് ബോക്സ് തുറന്നു

പണ്ട് ഒരു ഭൂതം തന്റെ കയ്യിലിരിപ്പിന്റെ ഗുണം കൊണ്ട് ഒരു കുടത്തിനകത്ത് അകപ്പെടുകയും കടലിന്റെ ആഴങ്ങളുടെ അടിത്തട്ടിൽ നൂറ്റാണ്ടുകളോളം കഴിയാൻ ഇടയാകുകയും ചെയ്തു. എങ്ങനെയും ആ കുടത്തിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെടാൻ ആ ഭൂതം ആഗ്രഹിച്ചു. പക്ഷേ നടന്നില്ല.  ആദ്യത്തെ നൂറുകൊല്ലം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഭൂതമൊരു ശപഥമെടുത്തു.തന്നെ രക്ഷിക്കുന്നതാരായാലും അവനെ  ഈ ഭൂമിയിലെ ഏറ്റവും വലിയ സമ്പന്നനാക്കുമെന്നായിരുന്നു ആ ശപഥം. എന്നാല്‍ അവനെ രക്ഷിക്കാന്‍ ആരും വന്നില്ല. ഇരുനൂറാമത്തെ കൊല്ലമായപ്പോള്‍ തന്നെ രക്ഷിക്കുന്നവന് ഈ ഭൂമിയിലുള്ള മുഴുവന്‍ നിധികളും നല്‍കുമെന്ന്‍ അവന്‍ തീരുമാനിച്ചു. പക്ഷേ ആരും അവന്റെ രക്ഷക്കെത്തിയില്ല. പിന്നെയും നൂറു കൊല്ലം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍, തന്നെ ആരെങ്കിലും രക്ഷിച്ചാല്‍ ഈ ഭൂലോകത്തുള്ള സകലമാന സുന്ദരികളേയും അവനു നല്‍കുമെന്ന്‍ അവന്‍ ഉറപ്പിച്ചു. പക്ഷേ ഫലം നാസ്തി. നാനൂറാമത്തെ കൊല്ലമായപ്പോള്‍ തന്നെ രക്ഷിക്കുന്നവനെ ഈ ലോകത്തിന്റെ ചക്രവര്‍ത്തിയാക്കാമെന്നു കരുതി. പക്ഷേ ആരും വന്നില്ല.അപ്പോഴേക്കും അവനു ജീവിതം മടുത്തിരുന്നു. ഇനി തന്നെ ആരു രക്ഷിച്ചാലും അവനെ അപ്പോള്‍ തന്നെ ഭക്ഷിക്കുമെന്ന്‍ അവന്‍ ഉഗ്രശപഥം ചെയ്തു. പറഞ്ഞിട്ടെന്തു കാര്യം? അതും നടന്നില്ല.

അങ്ങനെയിരിക്കേയാണ് ക്രിസ്തുവർഷം 2004 ഡിസംബർ 26-ന്, ലോകത്ത് ആദ്യമായി ഒരു വലിയ സുനാമി ഉണ്ടാകുന്നത്. കടലിനടിയിൽ പല കോലാഹലങ്ങളും നടന്നു. പാറക്കെട്ടുകൾ കൂട്ടിമുട്ടി. വലിയ പാറക്കഷണങ്ങൾ കടലിന്റെ പല ഭാഗത്തായി ചിതറി വീണു.  അതിൽ ഒരു കഷ്ണം വീണത് ഈ ഭൂതം കിടക്കുന്ന കുടത്തിന്മേലായിരുന്നു. കുടം പൊട്ടി. ഭൂതം പുറത്തിറങ്ങി. കരയിലെത്തിയ അവന് സ്ഥലകാലബോധം നഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നു. ടി. വി. മൊബൈൽ ഫോൺ, ഇന്റെർനെറ്റ്, ബ്ലോഗ്, ഫെയ്സ്ബുക്ക്, മെട്രോ ട്രെയ്ൻ... ഒന്നും അവനു മനസ്സിലായില്ല. കാലത്തിന്റെ ഒരു മാറ്റം... എന്തു ചെയ്യണമെന്നറിയാതെ അവൻ കുഴങ്ങി.

കാലത്തിനൊത്തു കോലം കെട്ടുക തന്നെ. അവൻ ഒരു ആളിന്റെ രൂപമെടുത്തു. "ആൾരൂപൻ"

കൊള്ളാം! രൂപത്തിനൊത്ത പേരു തന്നെ.

ഇനിയെന്ത്? അവൻ ചിന്തിച്ചു. നൂറ്റാണ്ടുകൾ കടലിൽ കിടന്നതല്ലേ? ആ അനുഭവങ്ങൾ എഴുതുക തന്നെ.

എവിടെ എഴുതും? എങ്ങനെ എഴുതും?

അതിനല്ലേ ബ്ലോഗ്! അവന്റെ മനസ്സാക്ഷി അവനെ ഓർമ്മപ്പെടുത്തി. എന്തും എഴുതിക്കോ. പത്രം വേണ്ട, പബ്ലിഷർ വേണ്ട, എഡിറ്റർ വേണ്ട...എന്നാലോ ആവശ്യത്തിനു വായനക്കാരെ കിട്ടുകയും ചെയ്യും....

അവനു സന്തോഷമായി.. അവൻ എഴുത്തു തുടങ്ങി....... തന്റെ വി'കൃതി'കൾ അവൻ ഓരോന്നായി ബ്ലോഗിൽ പ്രകാശിപ്പിച്ചു തുടങ്ങി.

തന്റെ കൃതികൾ ജനങ്ങൾ വായിക്കുന്നതും അഭിപ്രായം പറയുന്നതും അവൻ സ്വപ്നം കണ്ടു.  അവരുടെ അഭിപ്രായങ്ങൾക്കായി അവൻ കണ്ണു തുറന്നിരുന്നു.....

തന്റെ ബ്ലോഗ് പോപ്പുലറാകുന്നതും ഹിറ്റാകുന്നതുമൊക്കെ അവൻ മനസാ കണക്കു കൂട്ടി. അവസരങ്ങൾ, ആദരങ്ങൾ... എല്ലാം അവൻ മനസ്സിൽ കൊണ്ടു നടന്നു....

ഫലം നാസ്തി... ആരും അവന്റെ ബ്ലോഗ് വായിച്ചില്ല. പകരം വല്ല പോങ്ങന്റേയും നിരക്ഷരന്റേയും ഒക്കെ ബ്ലോഗുകൾ ജനങ്ങൾ വായിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.

ഇനിയെന്ത്? ഭൂതം ചിന്തിച്ചു. ഒരു പഞ്ചവൽസരം കഴിഞ്ഞമ്പോൾ തന്റെ ബ്ലോഗ് ജനകീയമാക്കാൻ അവൻ തീരുമാനിച്ചു. അവൻ തന്റെ ബ്ലോഗിനെ തനിമലയാളത്തിൽ ലിസ്റ്റ് ചെയ്തു.

ഊം.. ഹും.... ഫലം നാസ്തി... അവന്റെ ബ്ലോഗ് വായിക്കാൻ ആരും വന്നില്ല.

ഇനിയെന്ത്? മറ്റൊരു പഞ്ചവൽസരം കൂടി അവൻ കാത്തു നിന്നു; എന്നിട്ട് ചെറിയ കുട്ടികൾ വീട്ടിന്റെ മുറ്റം നിറയെ അവിടെയും ഇവിടെയും അപ്പി ഇട്ടു വയ്ക്കുന്നത് പോലെ അവൻ പല ബ്ലോഗ്കളിലും കയറി കമന്റെഴുതി. ബ്ലോഗിലെ തന്റെ സാന്നിദ്ധ്യം അറിയിക്കുകയായിരുന്നു അവന്റെ ലക്ഷ്യം...

എന്നിട്ടും കാര്യം നടന്നില്ല. അവനു ക്ഷമ കെട്ടു... മറ്റൊരു പഞ്ചവൽസരം കഴിയുമ്പോൾ അവൻ അവന്റെ സ്വഭാവം ആവർത്തിച്ചു. ഇനി തന്റെ ബ്ലോഗ് ആരും വായിക്കേണ്ടെന്നു അവൻ തീർച്ചയാക്കി. ഇനി വായിച്ചാലും ആരും അഭിപ്രായം പറയേണ്ടെന്നു അവൻ കരുതി.. അവൻ അവന്റെ ബ്ലോഗിലെ കമ്ന്റ് ബോക്സ് നീക്കം ചെയ്തു...

ഇപ്പോൾ ന്യൂജനറേഷന്റെ കാലമല്ലേ? ബ്ലോഗിന്റെ പുഷ്കലകാലത്ത് അവിടെ എത്തിപ്പെടാൻ പറ്റിയില്ലല്ലോ എന്നും കരഞ്ഞുകൊഞ്ഞ് ചില പിള്ളേർ അപ്പോഴേക്കും ബൂലോഗത്തെത്തിയിരുന്നു. അവർക്ക് ഈ ഭൂതത്തിന്റെ ബ്ലോഗിൽ കമന്റെഴുതണമത്രെ. കഷ്ടം.....

പാവം... അവൻ വെറുമൊരു ഭൂതമല്ലേ? (വർത്തമാനമോ ഭാവിയോ ആണെങ്കിൽ എന്തെങ്കിലും ചിന്തിക്കാനെങ്കിലും കാണും. ഇതാണെങ്കിൽ ചെയ്യാനൊന്നുമില്ല.) ഭൂതത്തിന്റെ മനസ്സലിഞ്ഞു. അവൻ തന്റെ കമന്റ് ബോക്സ് തുറക്കാൻ തീർച്ചയാക്കി.

ഫാദേഴ്സ് ഡേ, ഇന്റർനാഷനൽ യോഗാ ഡേ എന്നീ മുഹൂർത്തങ്ങൾ ഒത്തു വരുന്ന ജൂൺ 21ന് അവന്റെ ബ്ലോഗിലെ കമന്റ് ബോക്സ് ബോളിവുഡ് താരം ഷാ രൂഖ് ഖാൻ   ഉദ്ഘാടനം ചെയ്യുക തന്നെ ചെയ്തു......

ഇനി ഇപ്പോൾ തീരുമാനിക്കേണ്ടത് ന്യൂ ജനറേഷൻ ബ്ലോഗർമാരാണ്; ഈ ഭൂതത്തിന്റെ കമന്റ് ബോക്സിൽ വല്ലതും എഴുതണോ എന്ന്!

ഒരു സ്പീഡ്പോസ്റ്റിന്റെ സ്പീഡ്

പ്രീമിയം തത്ക്കാൽ, തത്ക്കാൽ എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞ് പുതിയ ടിക്കറ്റുകളും പുതിയ സേവനങ്ങളുമായി യാത്രക്കാരെ  റയിൽവേ പിഴിയുന്നുണ്ടെങ്കിലും ഡൽഹിയിൽ നിന്നു സാധാരണക്കാരന് കേരളത്തിലെത്താനുള്ള താങ്ങാവുന്ന മാർഗ്ഗം തീവണ്ടി തന്നെയാണ്. 3000 കിലോമീറ്റർ ദൂരം താണ്ടാനായി രണ്ടു ദിവസം വണ്ടിയിലിരിക്കുന്നത് ബുദ്ധിമുട്ടാണെങ്കിലും അത് മാനേജ് ചെയ്യാവുന്നതേ ഉള്ളൂ.

പറയുന്നത് തീവണ്ടിയാത്രയെ പറ്റിയാണെങ്കിലും പറഞ്ഞു വരുന്നത് നമ്മുടെ തപാൽ വകുപ്പിനെ കുറിച്ചാണ്. തീവണ്ടി ഡൽഹിയിൽ നിന്ന് കേരളത്തിലെത്താൻ 2 ദിവസമെടുക്കുമെങ്കിൽ തപാൽ വകുപ്പിന്റെ സ്പീഡ് പോസ്റ്റ് ആർട്ടിക്കിൾ കേരളത്തിലെത്താൻ ചുരുങ്ങിയത് ഒരു 3 ദിവസമെങ്കിലും എടുക്കും; എടുക്കണം. കാരണം ഈ ആർട്ടിക്കിൾ, അയക്കുന്ന പോസ്റ്റ് ഓഫീസിൽ നിന്ന് ഡൽഹി റയിൽവേ സ്റ്റേഷനിലും, കേരളത്തിൽ റയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ നിന്ന് പോസ്റ്റ് ഓഫീസിലും എത്താൻ വേറേയും സമയം വേണമല്ലോ? അപ്പോൾ തീവണ്ടി വഴിയാണ് ഈ സ്പീഡ് പോസ്റ്റ് വരുന്നതെങ്കിൽ അത് മേൽവിലാസക്കാരനു കിട്ടാൻ ഒരു 4 ദിവസം വേണമെന്നു സാമാന്യമായി പറയാം.

പക്ഷേ ഈ സ്പീഡ്പോസ്റ്റ് അയക്കുന്നത് സാധാരണക്കാരനാണെങ്കിലും അത് കൈകാര്യം ചെയ്യുന്ന തപാൽ വകുപ്പ് ആ വകുപ്പിൽ വരുന്നില്ല. അതല്ലെങ്കിൽ സ്പീഡ് ഇല്ലാത്ത തീവണ്ടിയിൽ സ്പീഡ് പോസ്റ്റ് ആർട്ടിക്കിൾ അയക്കാൻ അവർ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നില്ല. ഉപഭോകതാവിനോട് പ്രതിജ്ഞാബദ്ധതയുള്ളവർ വളരെ വേഗം തന്നെ അത് മേൽവിലാസക്കാരന് എത്തിച്ചുകൊടുക്കുമല്ലോ. ഉപഭോക്താവ് ദൈവമാണെന്നും രാജാവാണെന്നും മറ്റും വിശ്വസിക്കുന്ന നാട്ടിൽ അങ്ങനെ ചെയ്തില്ലെങ്കിൽ മോശമല്ലേ? അങ്ങനെയാണ് സ്പീഡ്പോസ്റ്റ് ആർട്ടിക്കിൾ വിമാനത്തിൽ അയക്കുന്ന ഏർപ്പാട് തപാൽ വകുപ്പ് തുടങ്ങിയതും തുടരുന്നതും.

ഡൽഹിയിൽ നിന്ന് തീവണ്ടിമാർഗ്ഗം അയക്കുന്ന സ്പീഡ് പോസ്റ്റ് ആർട്ടിക്കിൾ 4 ദിവസം കൊണ്ട് മേൽവിലാസക്കാരന് കിട്ടാമെങ്കിൽ 2 ദിവസം കൊണ്ട് എത്തിക്കാൻ ഈ വിമാനം വഴിയുള്ള ചരക്കുനീക്കം സഹായിക്കും. അതായത് ഞാൻ ഡൽഹിയിൽ നിന്ന് ഒരു സ്പീഡ്പോസ്റ്റ് ആർട്ടിക്കിൾ ഇന്നയച്ചാൽ അത് നാളെ കേരളത്തിലെ എന്റെ വീട്ടിലെത്തും. ആഹാ, ഇതിനെയൊക്കെയല്ലേ സേവനം എന്നു പറയുന്നത്. ഇനി നോക്കിക്കോളൂ, വിമാനം വഴി ഒരു സ്പീഡ്പോസ്റ്റ് ആർട്ടിക്കിൾ കേരളത്തിലെത്തിയതിന്റെ ചരിത്രം.

ഡൽഹിയോട് ചേർന്നു കിടക്കുന്ന നോയ്ഡയിൽ നിന്ന്, ഞാൻ ജൂൺ12ന് ഒരു മണിക്ക്, കേരളത്തിലേക്ക് ഒരു സ്പീഡ്പോസ്റ്റ് ആർട്ടിക്കിൾ ബുക്ക് ചെയ്യുന്നു.  4 മണിയോടെ, അവർ അത് ചാക്കിലാക്കി നോയ്ഡയിലെ സ്പീഡ്പോസ്റ്റ് കൈകാര്യം ചെയ്യുന്ന ഓഫീസിലേക്ക് (NSH- National Sorting Hub) അയക്കുന്നു. അന്നു തന്നെ ഏഴരമണിക്ക് ആ ചാക്ക് നോയ്ഡ NSH-ൽ എത്തുന്നു. അന്നു തന്നെ രാത്രി ഒമ്പതര മണിയോടു കൂടി അവർ ആ ചാക്ക് തുറന്ന് ആർട്ടിക്കിൾ തരം തിരിച്ച്, എന്റെ ആർട്ടിക്കിൾ എടുത്ത് കണ്ണൂരിലേക്ക് പോകാനുള്ള മറ്റൊരു ചാക്കിൽ നിക്ഷേപിക്കുന്നു. എന്നിട്ട് രാത്രി പത്തര മണിയോടെ അവർ കണ്ണൂരിലേക്കുള്ള ചാക്ക്, മറ്റു ചാക്കുകളോടൊപ്പം ഡൽഹിയിലെ പാലം വിമാനത്താവളത്തിലേക്കയക്കുന്നു. നോക്കൂ, അവരുടെ ജോലിയിലെ ഒരു ശുഷ്ക്കാന്തി!

എനിക്കീ വിവരങ്ങൾ എവിടുന്നു കിട്ടീ എന്നല്ലേ? ഞാൻ അവരുടെ വെബ്സൈറ്റിൽ സ്പീഡ്പോസ്റ്റ് ആർട്ടിക്കിൾ പിന്തുടർന്ന് ശേഖരിച്ച വിവരങ്ങളാണിത്. (Speed Post Tracking - എല്ലാവരും ചെയ്യുന്നത് മാത്രം!) അപ്പോൾ ബാക്കി തുടരാം.

അന്നു രാത്രി തന്നെ (ജൂൺ 13ന് പുലർച്ചക്ക്) ആ ചാക്ക് പാലം വിമാനത്താവളത്തിലെ TMO (Transit Mail Office)-യിൽ എത്തുന്നു. 13ന് രാവിലെ 5 മണിയോടെ അവർ അത് കൊച്ചിയിലെ NSH-ലേക്കയക്കുന്നു. അയക്കുന്നത് വിമാനത്തിലായിരിക്കും. അല്ലാതെ വിമാനത്താവളത്തിൽ തീവണ്ടി കാണില്ലല്ലോ. പക്ഷേ ഏത് വിമാനത്തിലാണ് അയച്ചത്? എത്രമണിക്കാണ് അയച്ചത് എന്നീ വിവരങ്ങൾ അവർ രേഖപ്പെടുത്തുന്നില്ല. പോകട്ടെ, അത് നമ്മളെന്തിനറിയണം?

ഇനിയാണ് രസം. Speed Post Tracking പ്രകാരം, അതിരാവിലെ കൊച്ചിയിലെ നാഷനൽ സോർട്ടിങ്ങ് ഓഫീസി (NSH) ലേക്കയച്ച ചാക്ക് അന്നു രാത്രി എട്ടര മണിയോടെ ന്യൂഡൽഹി റയിൽവേസ്റ്റേഷനിലെ ട്രാൻസിറ്റ് മെയിൽ ഓഫീസിൽ (New Delhi RS TMO) എത്തുന്നു. അത്ഭുതം....

അപ്പോൾ തന്നെ, ശുഷ്ക്കാന്തിയുള്ള ജീവനക്കാർ വെറും 15 മിനിറ്റിന്റെ മാത്രം അകലത്തിൽ (എട്ടേമുക്കാലിന്) എന്റെ കത്തടങ്ങിയ ചാക്ക് മദ്ധ്യപ്രദേശിലെ ഭോപ്പാലിലെ NSH -ലേക്ക് അയക്കുന്നു. തീവണ്ടിയിലായിരിക്കണം അയച്ചത്. അല്ലാതെ ഡൽഹി റയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ നിന്ന് ഭോപ്പാലിലേക്ക് പ്ലെയിൻ സർവ്വീസില്ലല്ലോ! പക്ഷേ ഏത് വണ്ടിയിലാണ് പോയത്, എപ്പോഴാണ് പോയത് എന്നൊന്നും അവർ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടില്ല.

ഞാനയച്ച സ്പീഡ്പോസ്റ്റിന്റെ നീക്കങ്ങളെല്ലാം ഞാൻ ഇടക്കിടക്ക് നോക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കും. അതെന്റെ ഒരു ദുസ്വഭാവമാണ്. അങ്ങനെയാണി വിവരങ്ങൾ അപ്പപ്പോൾ അറിയുന്നത്. സ്പീഡ് പോസ്റ്റ് മാത്രമല്ല, എന്തയച്ചാലും അതിന്റെ പുറകെ അതിനെ ട്രാക്ക് ചെയ്യുക എന്നത് ഈ ഇന്റർനെറ്റ് ലോകത്തിൽ എന്റെ ഒരു ശീലമായിരിക്കയാണ്. ഈയിടെ എന്റെ മകൻ ഇന്തോനേഷ്യയിലെ ബാലിയിൽ പോയി തിരിച്ചു വരുന്നത് വരെ ഞാനവന്റെ പ്ലെയിനിന്റെ യാത്ര ട്രാക് ചെയ്തു. www.flightradar24.com എന്ന വെബ്സൈറ്റിൽ കയറി  www.flightradar24.com/data/flights/tr2638/ എന്നും മറ്റുമുള്ള ലിങ്ക് വഴി പ്ലെയിനിന്റെ യാത്ര നോക്കിയിരിക്കുന്നത് രസകരമാണ് (വേറെ പണിയൊന്നുമില്ലാത്തവർക്ക്).

അവർ സ്പീഡ് പോസ്റ്റ് അയച്ചത് ഭോപ്പാലിലേക്ക് ആണെങ്കിൽ അത് പോയത് 9 മണിക്കുള്ള ഷാൻ-ഇ-ഭോപ്പാൽ എന്നു പേരുള്ള ഭോപ്പാൽ എക്സ്പ്രസ്സിൽ ആയിരിക്കണം. ഞാൻ എത്ര തവണ അതിൽ യാത്ര ചെയ്തിരിക്കുന്നൂ? ഇപ്പോൾ ഇതാ, ഇന്നലേയും അതിലാണ് ഞാൻ യാത്ര ചെയ്തത്. ഭോപ്പാൽ എക്സ്പ്രസ്സ് അടുത്ത ദിവസം രാവിലെ ആറരക്ക് ഭോപ്പാലിലെത്തും. അപ്പോൾ എന്റെ സ്പീഡ്പോസ്റ്റും അവിടെ അപ്പോൾ എത്തണമായിരുന്നു. പക്ഷേ ജൂൺ 14ന് -Speed Post Tracking-ൽ പുതുതായി യാതൊരു വിവരവും ഇല്ലായിരുന്നു. ശുഷ്ക്കാന്തി ഉള്ളവരല്ലേ, ഒരു തെറ്റൊക്കെ പറ്റുമായിരിക്കും; ഒരു തവണ ഞാൻ ക്ഷമിച്ചു.

ജൂൺ 15ന് ഞാൻ വീണ്ടും തപാൽ വെബ്സൈറ്റിൽ നോക്കി. നോ. എന്റെ ആർട്ടിക്കിളിന്റെ നീക്കം സംബന്ധിച്ച് പുതിയ വിവരങ്ങളൊന്നും കാണാനില്ല.  ഞാൻ അല്പം പരിഭ്രാന്തനായി. പ്രധാനപ്പെട്ട രേഖയാണ് കത്തിലുള്ളത്. അതെങ്ങാൻ നഷ്ടപ്പെട്ടാൽ? എങ്കിലും ഞാൻ വീണ്ടും ക്ഷമിച്ചു.

ജൂൺ 16ന് ഞാൻ വീണ്ടും തപാൽ വെബ്സൈറ്റിൽ നോക്കി. നോ. എന്റെ ആർട്ടിക്കിളിന്റെ നീക്കം നിലച്ച മട്ടാണ്. എന്റെ ആർട്ടിക്കിളിന്റെ നീക്കംസംബന്ധിച്ച് പുതിയ വിവരങ്ങളൊന്നും കാണാനില്ല.  ഞാൻ വീണ്ടും പരിഭ്രാന്തനായി. പ്രധാനപ്പെട്ട രേഖയാണ് കത്തിലുള്ളത്. അതെങ്ങാൻ നഷ്ടപ്പെട്ടാൽ? ഞാൻ വേഗം അവരുടെ വെബ്സൈറ്റിൽ കയറി അവർക്കൊരു പരാതി അയച്ചു. കേരളത്തിലേക്കു പോകേണ്ട ആർട്ടിക്കിൾ ഭോപ്പാലിലേക്കെന്തിനാണ് അയക്കുന്നത് എന്നും ഞാൻ ചോദിച്ചു.

ജൂൺ 17ന് ഞാൻ വീണ്ടും തപാൽ വെബ്സൈറ്റിൽ നോക്കി. നോ. എന്റെ ആർട്ടിക്കിൾ നിശ്ചലമാണ്. അതിനെക്കുറിച്ചുള്ള വിവരമൊന്നും ലഭ്യമല്ല. ഞാൻ വീണ്ടും അവരുടെ വെബ്സൈറ്റിൽ കയറി പരാതിയെക്കുറിച്ച് അവരെ ഓർമ്മപ്പെടുത്തി. ഇത്തവണ കാര്യം ഒത്തു. വൈകുന്നേരമായപ്പോൾ വെബ് സൈറ്റിൽ സ്പീഡ്പോസ്റ്റിന്റെ നീക്കം അപ്ഡേറ്റ് ചെയ്യപ്പെട്ടു. 17ന് ഉച്ചക്ക് അത് കണ്ണൂരിലെ NSH-ൽ എത്തിയതായാണ് വിവരം. കേരളത്തിലെ ഒരു വിമാനത്താവളത്തിലോ റയിൽവേ സ്റ്റേഷനിലോ എത്താതെ പെട്ടെന്നതങ്ങോട്ട് അവിടെ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുകയായിരുന്നു. എന്തായാലും  എനിയ്ക്ക് സമാധാനമായി. അന്നു വൈകുന്നേരം തന്നെ അതവർ തോട്ടട സബ് പോസ്റ്റോഫീസിലേക്കുള്ള ചാക്കിൽ കയറ്റി കണ്ണൂർ RMS-ലേക്കയച്ചു.  

തപാൽ വകുപ്പിൽ എല്ലാം പടിപടിയായാണ് നടക്കുക. അങ്ങനെയാണ് വേണ്ടതും. എന്നാൽ കണ്ണൂർ റയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ പ്രവർത്തിക്കുന്ന RMS-ൽ എത്താതെ 18-ന് രാവിലെ ആ ബാഗ് തോട്ടട പോസ്റ്റോഫീസിൽ എത്തി.

18നു രാവിലെ 10 മണിക്ക് ഞാൻ വീട്ടിലേക്ക് വിളിച്ചു. ഇന്നു വൈകുന്നേരത്തോടെ സാധനം വീട്ടിലെത്തും എന്നു പറയുകയായിരുന്നു ലക്ഷ്യം. അപ്പോൾ ഞാനറിഞ്ഞത് ആ ആർട്ടിക്കിൾ രാവിലെ തന്നെ വീട്ടിലെത്തിയിരുന്നു എന്നാണ്. കത്തു കൊടുക്കുമ്പോൾ പോസ്റ്റ്മാൻ ചോദിച്ചുവത്രെ 'പരാതി വല്ലതും കൊടുത്തിരുന്നോ' എന്ന്. ഞാൻ കൊടുത്തിട്ടില്ലെന്നും അയച്ച ആൾ കൊടുത്തതാകുമെന്നും ഭാര്യ അയാളോട് പറഞ്ഞത്രെ. എന്തിനും ഏതിനും പരാതി കൊടുക്കുന്നവനാണ് ഞാനെന്ന് അവൾക്കല്ലാതെ മറ്റാർക്ക് ഇത്ര കൃത്യമായി പറയാൻ കഴിയും? 25 കൊല്ലം എന്റെ കൂടെ കഴിഞ്ഞതല്ലേ?

എന്റെ പരാതി സ്പീഡ്പോസ്റ്റുകാർ കാണുന്നുണ്ടായിരുന്നുവെന്നും നടപടി എടുത്തു എന്നും വേണം അനുമാനിക്കാൻ. കണ്ണൂരിൽ കത്തിനു വിളംബം ഉണ്ടായിട്ടില്ലെന്നും പോസ്റ്റ്മാൻ ഭാര്യയോട് പറഞ്ഞുവത്രെ. എന്തായാലും ഞാനയച്ച സ്പീഡ്പോസ്റ്റ് കത്ത് ഒരാഴ്ച കൊണ്ട് കണ്ണൂരിലെത്തി. അത് തീവണ്ടിയിലോ വിമാനത്തിലോ പോയത് എന്ന് അവർക്കു മാത്രം അറിയാം. നോക്കണേ  ഒരു സ്പീഡ്പോസ്റ്റിന്റെ ഒരു സ്പീഡ്. " ഹോ, എന്തൊരു സ്പീഡ്" എന്നു പറയാനാണ് തോന്നുന്നത്. അപ്പോൾ ഓർമ്മ വരുന്നത് കൊടിയേറ്റം ഗോപിയേയും....

ഘർ വാപസി

കേരളത്തിലിപ്പോൾ എല്ലാവരും തിരിച്ചു പോകുന്ന തിരക്കിലാണ്. വൃക്ഷലതാതികൾ വെട്ടിക്കളഞ്ഞും വയലുകൾ നികത്തി പറമ്പാക്കിയും നമ്മൾ ആധുനികന്മാരാകുകയായിരുന്നു ഇതുവരെ. അതൊക്കെ നിൽക്കുന്ന ലക്ഷണമാണിപ്പോൾ കാണുന്നത്.

ആറന്മുളക്കാർ ഇപ്പോൾ വിമാനത്താവളത്തിനു വേണ്ടി തൂർത്തു കളഞ്ഞ തോടും വയലുമൊക്കെ പുന:സൃഷ്ടിക്കുകയാണ്. പഴമ നില നിർത്തുകയാണവരുടെ ലക്ഷ്യം. അവർക്ക് വിമാനത്താവളമുള്ള ഭാവിയിലേക്കല്ല പോകേണ്ടത്; മറിച്ച് സ്വച്ഛരമണിയമായ പുരാതനതയിലാണ് താല്പര്യം.

സിനിമക്കാരൊക്കെ വയലുകൾ വാങ്ങി കൃഷി തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. പലരും വിത്തിടുന്നതിന്റേയും കൊയ്യുന്നതിന്റേയും മറ്റും തിരക്കിലാണ്. ഇതെല്ലാം ഒരു തരം തിരിച്ചു പോക്കല്ലാതെ മറ്റെന്താണ്? കൃഷിയൊക്കെ നമ്മൾ കെട്ടിപ്പൂട്ടിയതല്ലായിരുന്നോ?

വിഷമില്ലാത്ത പച്ചക്കറി എന്നു പറഞ്ഞ് ഗവണ്മെന്റും രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടിക്കാരും ഒക്കെ വീണ്ടും കൃഷി തുടങ്ങുന്ന ലക്ഷണമാണ്. ഇങ്ങനെയാണെങ്കിൽ മാർക്സിസ്റ്റ് പാർട്ടിയുടെ കൊടിയിലും പാർട്ടി ആഫീസിനു മുന്നിലും മാത്രം ഇപ്പോൾ കാണുന്ന അരിവാൾ കൊല്ലന്റെ ആലയിൽ പുനർജ്ജനിച്ചെന്നും വരാം. അരിവാളില്ലാതെ കൊയ്തു നടക്കില്ലല്ലോ? അപ്പോൾ അതും ഒരു തിരിച്ചു പോക്കാണ്. ഒരു പക്ഷേ, വയലേലകൾ മാത്രമല്ല അന്യം നിന്നു പോകുന്ന ആലകളും തിരിച്ചു വന്നേക്കാം.

മാഗി നിരോധിച്ചതോടെ അത്തരത്തിലുള്ള ഒരു കൂട്ടം ആധുനിക വിഭവങ്ങൾ വംശനാശ ഭീഷണി നേരിടുകയാണ്. പകരം വല്ല ഇലയടയോ തവിടപ്പമോ ഒക്കെ പുർജ്ജനിച്ചെന്നു വരാം. അതും ഒരു തിരിച്ചു പോകല്ലേ? ഇനി പെപ്സിക്കും കൊക്കക്കോളക്കും വല്ല നിരോധനവും വരികയാണെങ്കിൽ നമ്മുടെ മോരിൻ വെള്ളവും നാരങ്ങാവെള്ളവുമൊക്കെ വീണ്ടും പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടുവെന്നു വരാം.

എന്നാലും എനിക്കൊന്നുറപ്പുണ്ട്. ഗവണ്മെന്റ് പ്ലാസ്റ്റിക്ക് നിരോധിക്കില്ലെന്നും നമ്മുടെ പഴയ തേക്കിലയും ഉണങ്ങിയ വാഴയിലയും മറ്റിലകളും പീടികകളിൽ മീൻ പൊതിയാനും മറ്റുമായി വീണ്ടും തിരിച്ചു വരില്ലെന്നും. പ്ലാസ്റ്റിക്കിനോളം സൗകര്യമുള്ളത് മറ്റെന്തുണ്ടീ പുരാതനഭൂമിയിൽ? (ഭൂമി വൃത്തി കേടായാലെന്താ? ജിവജാലങ്ങൾ ചത്താലെന്താ?)

ഇപ്പോൾ കല്ലുപ്പ് കിട്ടാനില്ല. എല്ലാം അയൊഡൈസ്ഡ് ഉപ്പല്ലേ? അതിന്റെ ദോഷം ജനങ്ങൾക്ക് മനസ്സിലാകുമ്പോൾ, പണ്ട് പീടികയുടെ മൂലയിൽ വെള്ളമൊലിച്ച് കിടന്നിരുന്ന കല്ലുപ്പ് മരികകൾ വീണ്ടും തിരിച്ചു വരാതിരിക്കില്ല.

ഞാൻ ജോലി ചെയ്യുന്ന ജോലിയല്ല എന്റെ പിള്ളേരൊന്നും ചെയ്യുക. അവരൊക്കെ പഠിച്ചത് വേറെയാ. ഈയിടെ എന്റെ ജോലിയിൽ ഒരു സഹായം വേണ്ടി വന്നപ്പോൾ തോന്നിയത്, പിള്ളേരും ഞാൻ ചെയ്യുന്ന ജോലി ചെയ്തിരുന്നെങ്കിൽ അവരുടെ സഹായം ചോദിക്കാമായിരുന്നൂ എന്നാണ്. അതോർത്തപ്പോൾ തോന്നുന്നത് കുലത്തൊഴിലും തിരിച്ചു വരുമെന്നാണ്. 

ഈയിടെ കണ്ണുരിൽ ബോംബു പൊട്ടി മരിച്ച രണ്ടു പേരുടെ ഫോട്ടോ കണ്ടപ്പോൾ ഞാൻ ആദ്യം കരുതിയത് അവർ ബി. ജെ.പി. ക്കാരാണെന്നാണ്. അവരുടെ നെറ്റിയിലെ വലിയ ചന്ദനക്കുറിയും പൊട്ടും മറ്റും കണ്ടാൽ ഞാൻ മറ്റെന്താണ് കരുതേണ്ടത്? പിന്നീട് വാർത്ത വായിച്ചപ്പോഴാണ് അവർ മാർക്സിസ്റ്റുകാരാണെന്ന് ബോദ്ധ്യമായത്. അപ്പോൾ മാർക്സിസ്റ്റുകാരും തിരിച്ചുപോക്കിന്റെ പാതയിലാണെന്നു വേണം കരുതാൻ.  കുറി തൊടലും അമ്പലത്തിൽ പോക്കും ഒരു തുടക്കം മാത്രം. ഒടുവിൽ അഭയം ഭാരതത്തിന്റെ ദേശീയ പാർട്ടിയിൽ തന്നെ. തിരിച്ചു പോക്കിന്റെ സ്പീഡ് അരുവിക്കര റിസൾട്ട് വരുമ്പോൾ അറിയാം.

ഇതെല്ലാം മുൻ കൂട്ടി കണ്ടു കൊണ്ടായിരിക്കുമോ ആർ. എസ്. എസ്സുകാർ 'ഘർ വാപസി' എന്ന പരിപാടി തുടങ്ങിയത്? അതോ ഘർ വാപസിയുടെ ഒരു പ്രതിദ്ധ്വനിയും പ്രഭാവവുമാണോ ഇതിനൊക്കെ കാരണം?  ഘർ വാപസി എന്നാൽ ഒരു തിരിച്ചു പോക്കാണല്ലോ, അല്ലേ?

ഇനി ഇതിനൊക്കെ പുറമേ, സാക്ഷാൽ ഘർ വാപസി കൂടെ ആയാലോ? എങ്കിലത്തെ കഥ പിന്നെ പറയേണ്ടതില്ല. 

മാണിസ്സാറിന് സത്യപരിശോധന പോരേ?

അരുവിക്കരയിലെ തെരഞ്ഞെടുപ്പാണ് ഇപ്പോഴത്തെ വാർത്ത. മുന്നണികൾ പോകേണ്ടത് 'അരുവിക്കര'യിലേക്കാണെങ്കിലും 'കടൽക്കര'യിലേക്ക് പോകുന്ന മട്ടിലാണ് അവരുടെ മനോഭാവം എന്നെനിക്ക് തോന്നുന്നു. വോട്ടർമാരെല്ലാവരും കൂടെ ചേർന്ന് തോല്പിച്ചു വിട്ടാൽ കടലിൽ വീഴുന്നതിനു സമാനമായിരിക്കും. പിന്നെ ഉടനെ വരുന്ന അസംബ്ലി തെരഞ്ഞെടുപ്പിൽ കാര്യം കട്ടപ്പൊകയാകാനേ വഴിയുള്ളു.

പിണറായി വീരേന്ദ്രകുമാറിനെ യൂഡീഫിലേക്കയച്ചിരുന്നില്ലെങ്കിൽ അവർ അധികാരത്തിൽ വരില്ലായിരുന്നു. അങ്ങനെ വരുമ്പോൾ പിണറായി യൂഡീഫിന്റെ അഭ്യുദയകാംക്ഷിയാണെന്നു പറയേണ്ടി വരും. ഇപ്പോൾ ഷിബു ബേബി ജോൺ പറയുന്നത് യൂഡീഎഫിന് പ്രയാസം നേരിടുമ്പോഴൊക്കെ സഖാവ് വീ. എസ്. സഹായിക്കാനെത്തുന്നുണ്ട് എന്നാണ്. അങ്ങനെയെങ്കിൽ പരസ്പരം സഹായിക്കുന്നതു കൊണ്ടാകും ഇരു മുന്നണികളും മാറിമാറി അധികാരത്തിലെത്തുന്നത്. എങ്കിൽ നമുക്കിനി വേണ്ടത് വേറെ ഒരു മുന്നണി തന്നെയാണ്.

എൽഡീഫിനേയും യൂഡീഫിനേയും ജനങ്ങൾക്ക് മടുത്ത സ്ഥിതിക്ക് പുതിയൊരു മുന്നണിയുണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ ജനങ്ങൾക്കൊന്നു പരീക്ഷിച്ചു നോക്കാമായിരുന്നു. അഴിമതിയാണ് മുഖ്യവിഷയമെന്നിരിക്കേ അരുവിക്കരയിലേക്ക് പറ്റിയ നല്ല സ്ഥാനാർഥി നമ്മുടെ ബിജു രമേശായിരിക്കും. അദ്ദേഹമല്ലേ നല്ല ആർജ്ജവത്തോടെ ബാർ കോഴ ഈ അവസ്ഥയിലെത്തിച്ചത്? അദ്ദേഹത്തിന്റെ ബാറുകളെല്ലാം പൂട്ടിപ്പോയതിലുള്ള സങ്കടവും ദേഷ്യവും ഒക്കെയാണ് അദ്ദേഹത്തെ ഇതിനൊക്കെ പ്രേരിപ്പിച്ചത് എന്നല്ലേ തൽപ്പരകക്ഷികൾ പറഞ്ഞു നടക്കുന്നത്? അങ്ങനെ വരുമ്പോൾ തേരാ പാരാ നടക്കുന്നതിനു പകരം എലക്ഷനു നിൽക്കുന്നതല്ലേ എന്തുകൊണ്ടും നല്ലത്? ജയിച്ചാൽ എം എൽ എ ആകാം, അഴിമതിക്കെതിരേ പോരാടാം, അല്ലെങ്കിൽ മാണിയെപ്പിന്തുടർന്ന് നഷ്ടങ്ങളൊക്കെ നികത്തിയെടുക്കാം... അങ്ങനെ സാദ്ധ്യതകൾ പലതാണ്. തോറ്റാലോ? നഷ്ടപ്പെടാനൊന്നുമില്ല. എന്തായാലും കെട്ടിവച്ച കാശു കിട്ടും. ബിജു രമേശിനെക്കാൾ മെച്ചമായ സ്ഥാനാർത്ഥി ഇന്നത്തെ അവസ്ഥയിൽ മറ്റാരുണ്ട്? ഇനി അദ്ദേഹത്തിനു വയ്യെങ്കിൽ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഡ്രൈവർ അമ്പിളിയായാലും മതി. അമ്പിളിയാണല്ലോ നുണപരിശോധനയിലൂടെ ബിജു രമേശിന്റെ മാനം രക്ഷിച്ചത്? കേസിൻ വഴിത്തിരിവുണ്ടാക്കിയതും ഇതാണല്ലോ. ബീജെപിയും ബിജു രമേശും ബാലകൃഷ്ണപ്പിള്ളയും പീ സി തോമസും പീസീ ജോർജും ജോർജിന്റെ കൂടെ നിൽക്കുന്ന അരുവിക്കരയിലെ സകലമാന നാടാന്മാരും കൂടി ചേർന്ന് ഒത്തു പിടിച്ചാൽ അരുവിക്കരയിൽ രണ്ടു മുന്നണികളേയും കടൽക്കരയിലേക്കൊതുക്കാൻ കഴിയാവുന്നതേ ഉള്ളു.  മതപരിഗണന കൂടാതെ ഏകീകൃത നാടാര്‍ സംവരണം നടപ്പാക്കണമെന്നാവശ്യപ്പെട്ട്, നാടാര്‍ സംയുക്ത സമിതി നാളെ പുത്തരിക്കണ്ടം മൈതാനിയില്‍ നാടാര്‍ സംഗമം നടത്തുകയാണത്രെ. മത പരിഗണന കൂടാതെ ഈ മൂന്നാം മുന്നണിക്ക് വോട്ട് ചെയ്യുമെന്ന് അവർക്ക് നാളെ ഒരു തീരുമാനമെടുക്കാവുന്നതേയുള്ളു. അതാകുമ്പോൾ സ്ഥാനാർത്ഥിക്ക് ഒരു ഉത്തേജനവും ആകും. പക്ഷേ അതൊക്കെ സംഭവിച്ചാലല്ലേ എന്തെങ്കിലും നടക്കൂ? കേരളീയർക്ക് വിധിച്ചിട്ടുള്ളത് യൂഡീഫോ എൽഡിഫോ മാത്രമാണല്ലോ!  മതമില്ലാത്ത നാടാർ സംഗമത്തിന്റെ കാര്യം പറഞ്ഞപ്പോൾ ഓർത്തത് 'ഘർ വാപ്പസി'യാണ്. ഇനി ഇപ്പോൾ നാടാന്മാർ മതപരിഗണന വേണ്ടെന്നു വച്ച് ഒരു മതകുമോ? അങ്ങനെ വല്ല 'ഘർ വാപ്പസി'യും നടക്കുമോ? എങ്കിൽ അച്ചന്മാരുടെ കാര്യമാകും കട്ടപ്പൊക.

രാത്രിയിൽ സൂര്യനുദിച്ചാൽ പല പ്രശ്നങ്ങളും ഉണ്ടാകുമെന്ന് നമുക്കറിയാമെങ്കിലും അമ്പിളി പകൽ സമയത്ത് ഇങ്ങനെ പ്രശ്നമുണ്ടാക്കുമെന്ന് നമ്മൾ കരുതിയിരുന്നില്ല. അമ്പിളിയുടെ നുണപരിശോധന ഇപ്പോൾ രാഷ്ട്രീയക്കാർക്ക് മാത്രമല്ല ബാർ മുതലാളിമാർക്കും പ്രശ്നമായിരിക്കുന്നു. അതുകൊണ്ടാണല്ലോ നുണ പരിശോധനക്ക് തങ്ങളില്ലെന്ന് അവർ പ്രഖ്യാപിച്ചു കളഞ്ഞത്. എന്തായാലും കെ. എം. മാണി രാജി വയ്ക്കണമെന്നാണ് പ്രതിപക്ഷം ഇപ്പോൾ പറയുന്നത്. സത്യത്തിൽ അതിന്റെ ആവശ്യമുണ്ടോ? ഇനി ഒരു കൊല്ലം കൂടിയേ അദ്ദേഹത്തിനവിടെ ഇരിക്കാൻ പറ്റൂ. അത്രയും കാലം അദ്ദേഹം അവിടെ ഇരുന്നാൽ ഇവർക്കെന്ത് നഷ്ടമാണ് വരുന്നത്? മാണിക്കും വലിയ ലാഭമൊന്നും ഇനി ഈ ചെറിയ കാലയളവിൽ കിട്ടാനില്ല. അതുകൊണ്ട് മാണി മന്ത്രിയായി തുടരട്ടെ എന്നാണ് എന്റെ വിനീതമായ അഭിപ്രായം. ഇനി പുതിയ മന്ത്രി വരുമ്പോൾ മന്ത്രിമന്ദിരംറിപ്പയർ ചെയ്യാനും പെയിന്റടിക്കാനുമൊക്കെ വേണ്ടുന്ന ചെലവൊക്കെ നോക്കുമ്പോഴും മാണി തന്നെ തുടരുന്നതാണ് കേരളത്തിനു നല്ലത്. ആ പണം കെ.എസ്.ആർ.ടി.സിക്കാർക്ക് പെൻഷൻ കൊടുക്കാനെങ്കിലും തികയാതെ വരുമോ?കുറച്ച് ലക്ഷങ്ങൾ ചെലവാകാതെ എന്തു മരാമത്തും പെയിന്റടിയും?

സത്യത്തിൽ കേരളത്തിൽ അഴിമതിക്കെതിരേ പോരാടുന്നത് ആം ആദ്മിക്കാരോ പീ. സീ. ജോർജോ ആർ. ബാലകൃഷ്ണപ്പിള്ളയോ ഒന്നുമല്ല. പിണറായിക്കമ്പനിക്കും അതിനുള്ള താല്പര്യം കുറവല്ലേ? സാക്ഷാൽ ബിജു രമേശാണ് അസൂയാർഹമായ ആ സ്ഥാനത്ത് വിരാജിക്കുന്നത്. തുടക്കത്തിൽ അദ്ദേഹം ഒറ്റക്കായിരുന്നെങ്കിലും അദ്ദേഹത്തിന്റെ ധീരവും ദൃഡവുമായ നിലപാടും പിടിച്ചു നിൽപ്പും ഒടുവിൽ ഫലം കാണുകയാണ്; ബാർ കോഴ സത്യം തന്നെയാണെന്നാണ് ഒടുവിൽ ഗവണ്മെന്റിനും അന്വേഷണക്കാർക്കും ബോദ്ധ്യമായി വരുന്നത്; ജനങ്ങൾക്കത് പണ്ടേ അറിയുന്നതാണല്ലോ?

അടുത്ത എലക്ഷനിൽ ബിജു രമേശ് മൽസരിക്കണമെന്നാണ് എന്റെ അഭിപ്രായം. ജനങ്ങൾ അദ്ദേഹത്തെ ജയിപ്പിക്കാതിരിക്കില്ല. അഴിമതിക്കെതിരേയുള്ള ജനങ്ങളുടേ ആദ്യത്തെ പ്രതികരണമാകട്ടെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ വിജയം. ഒന്നുമില്ലെങ്കിലും ഒരു വലിയ അഴിമതിയല്ലേ അദ്ദേഹം പുറത്തു കൊണ്ടു വന്നത്?

പാവം, മാണി. അദ്ദേഹത്തെ നുണപരിശോധനക്ക് വിധേയനാക്കുക എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞാൽ എന്തൊരന്യായമാണ്. അദ്ദേഹത്തെപ്പോലെയുള്ള പുണ്യാളന്മാർ അധികമുണ്ടോ? അദ്ദേഹം സത്യമേ പറയൂ എന്ന് ആർക്കാണ് അറിയാത്തത്? അദ്ദേഹം നുണ പരിശോധനക്ക് വിധേയനാകാത്തത് ആ യന്ത്രത്തെ പേടിയുള്ളതു കൊണ്ടൊന്നുമല്ല. ജീവിതത്തിൽ ഒരു തവണ അബദ്ധം പറ്റാത്ത മനുഷ്യരുണ്ടോ? അങ്ങനെ അബദ്ധവശാൽ, നുണപരിശോധനയിൽ പറയുന്നത് "ഞാൻ കോഴ വാങ്ങിയില്ല" എന്നായിപ്പോകുമോ എന്നാണദ്ദേഹത്തിന്റെ പേടി മുഴുവൻ! അതുകൊണ്ടു മാത്രമാണ് അദ്ദേഹം ഈ പരിശോധനക്ക് മടിച്ചു മടിച്ച് നിൽക്കുന്നത്. ഇത്രയും സത്യസന്ധനായ അദ്ദേഹത്തെ നുണപരിശോധനക്ക് വിധേയനാക്കുക എന്നത് കേരളീയർ അനുവദിക്കൻ പാടില്ല തന്നെ. സത്യത്തിൽ അദ്ദേഹത്തെ സത്യപരിശോധനക്ക് വിധേയനാക്കുന്നതാണ് ഉചിതം. ശരിയും അതാണ്. അതാകുമ്പോൾ അദ്ദേഹത്തിനും സന്തോഷവും സമ്മതവും ആയിരിക്കും. സത്യപരിശോധനയിൽ "ഞാൻ കോഴ വാങ്ങി" എന്ന സത്യം പറയാമല്ലോ; അതിലെന്താ തെറ്റ്?  എന്നിട്ടും ഈ വിജിലൻസുകാർ സത്യപരിശോധനയെക്കുറിച്ച് ആലോചിക്കാതെ നുണപരിശോധന, നുണപരിശോധന എന്നു പറയുന്നതാണ് എനിയ്ക്ക് മനസ്സിലാകാത്തത്.

ബുദ്ധന്റെ മണ്ണിൽ - പത്ത്

മഹാപരിനിർവ്വാണക്ഷേത്രത്തിലേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ ഞാൻ ത്യാഗധനനായ ശ്രീബുദ്ധനെക്കുറിച്ച് ചിന്തിച്ചു.....നിരവധി ആളുകൾ, അല്ല, ഒരു കാലഘട്ടം തന്നെ  അദ്ദേഹത്തെ ദൈവമായോ ദൈവത്തെപ്പോലെയൊ കരുതിയിട്ടും താൻ ദൈവമാണെന്ന് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞില്ല എന്നതല്ലേ അദ്ദേഹത്തിന്റെ മഹത്വം. തന്റെ ജീവിതകാലത്ത് ആബാലവൃദ്ധം ജനങ്ങൾ ശ്രീബുദ്ധനെ സർവ്വാത്മനാ സ്വീകരിച്ചെങ്കിലും ആ അവസ്ഥ ദുരുപയോഗം ചെയ്യാൻ അദ്ദേഹം മെനക്കെട്ടിട്ടില്ല. ആ അവസ്ഥയിൽ അദ്ദേഹത്തിനും പറയാമായിരുന്നു താൻ ദൈവമാണെന്ന്‌. പക്ഷേ അങ്ങനെ പറയുന്നതിലെ പൊള്ളത്തരം അറിയാൻ മാത്രം ജ്ഞാനം അദ്ദേഹത്തിനുണ്ടായിരുന്നു. എന്നാൽ ശ്രീബുദ്ധനു ശേഷം ജന്മമെടുത്തവരും ഭാരതത്തിനു പുറത്തുള്ളവർ ദൈവമായി കണക്കാക്കുന്നവരും താൻ ദൈവമാണെന്നോ തനിക്കു മുമ്പ് ദൈവം ഇല്ലായിരുന്നുവെന്നോ ഭാവിച്ചവരാണ്‌. മനുഷ്യൻ ദൈവസൃഷ്ടിയാണ് എന്നു വിശ്വസിക്കുമ്പോൾ, ഇവരാണ്‌ ദൈവമെങ്കിൽ അതിനു മുമ്പുള്ള മനുഷ്യരേയോ ലോകത്തേയോ അവർ അംഗീകരിക്കുന്നില്ല എന്നല്ലേ അതിനർത്ഥം? ഇതിൽ പരം ഒരനർത്ഥം വേറേ എന്താണുള്ളത്? യാഥാർത്ഥ്യം മനസ്സിലാകാത്തവരും അംഗീകരിക്കാത്തവരുമാണോ ദൈവങ്ങൾ? കഷ്ടം! അതു മനസ്സിലാക്കാനുള്ള ബുദ്ധി ഈ മനുഷ്യർക്കുമില്ലേ?

താൻ ദൈവമാണെന്നു പറഞ്ഞില്ല എന്നു മാത്രമല്ല ദൈവമില്ല എന്നു കൂടി അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. അദ്ദേഹം ആയിരുന്നു ശരിയായ നാസ്തികൻ. ദൈവമില്ല എന്നു പറയുമ്പോഴും ശ്രീബുദ്ധൻ കർമ്മഫലത്തിലും പുനർജ്ജന്മത്തിലും മറ്റും വിശ്വസിച്ചു. അവനവന്റെ കർമ്മഫലം വരും ജന്മങ്ങളിൽ അനുഭവിക്കേണ്ടി വരുമെന്ന് അദ്ദേഹം പഠിപ്പിച്ചു. അങ്ങനെയെങ്കിൽ ദൈവം ഉണ്ടായേ പറ്റൂ എന്ന് ഞാൻ പറയും. കാരണം കർമ്മഫലം അനുഭവിക്കണമെങ്കിൽ ആ കർമ്മഫലത്തെ ആരെങ്കിലും നല്ലതായും ചീത്തയായും വിലയിരുത്തണമല്ലോ. അതല്ലേ നാം വിശ്വസിക്കുന്ന ദൈവത്തിന്റെ ഒരു ജോലി? ആരുടെ ഏതു കർമ്മവും ഒരു കൂട്ടർക്ക് നല്ലതായി അനുഭവപ്പെടുമ്പോൾ മറ്റൊരു കൂട്ടർക്ക് ഹാനികരമായേ തോന്നൂ. അപ്പോൾ ദൈവമെന്ന ഒരു മോഡറേറ്റർ ഇല്ലെങ്കിൽ നമുക്കെങ്ങനെ അർഹിക്കുന്ന കർമ്മഫലം ലഭിക്കും? നമുക്ക് ശരിയായ കർമ്മഫലം ലഭിക്കുന്നു എന്ന് ഒരാൾ ഉറപ്പു വരുത്താനില്ലെങ്കിൽ കിട്ടുന്ന ഫലം തെറ്റിപ്പോയാലോ? ഇനി ദൈവത്തിനും തെറ്റുമ്പോഴായിരിക്കുമോ നല്ലവർ അകാരണമായി ശിക്ഷിക്കപ്പെടുന്നത്? അങ്ങനെയെങ്കിൽ പിന്നെ ഈ ദൈവത്തിന്റെ ആവശ്യമെന്താണ്‌?

കർമ്മഫലവും പുനർജ്ജന്മവുമൊക്കെ ഉണ്ടെങ്കിൽ ദൈവം ഉണ്ടാകാതെ പറ്റില്ല തന്നെ. എങ്കിൽ ശ്രീബുദ്ധന്‌ പിഴച്ചുവോ?  ഇനി ശ്രീബുദ്ധൻ പറയും പോലെ പുനർജ്ജന്മം ഉണ്ടെങ്കിൽ സ്വർഗ്ഗവും നരകവും കൂടി ഉണ്ടായേ പറ്റൂ. മരണത്തിനും പുനർജനനത്തിനും ഇടയിൽ കഴിഞ്ഞുകൂടാൻ അവയല്ലാതെ ഒരു സ്ഥലം വേറേ ഉണ്ടോ?

ശ്രീബുദ്ധന്റെ മറ്റൊരു മഹത്വം അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഹൃദയവിശാലതയാണ്‌. താൻ പറയുന്നത് അക്ഷരം  പ്രതി പഠിച്ചു പാടാൻ അദ്ദേഹം അനുയായികളെ നിർബന്ധിച്ചില്ല. താൻ പറയുന്നത് മനസ്സിലാക്കി വിശകലനം ചെയ്യാനും വിലയിരുത്തി ശരിയെന്നു തോന്നിയാൽ അനുധാവനം ചെയ്യാനുമാണ്‌ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞത്. അല്ലാതെ, തന്നെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്ന പുരോഹിതന്മാർ പറയുന്നത് കേട്ട് നടക്കാൻ നിർബന്ധിക്കുകയായിരുന്നില്ല. അതാണ്‌, അദ്ദേഹത്തിന്റെ വിശാലമനസ്ക്കത. ഭാരതത്തിന്റെ പാശ്ചാത്യരാജ്യക്കാർ ഇതെല്ലാം ശ്രദ്ധിച്ചിട്ടുണ്ടോ ആവോ? അവരുടെ മതങ്ങൾ അനുവർത്തിക്കുന്ന ഭാരതീയരും?

ആറു വർഷത്തെ കൊടുംതപസ്സിനു ശേഷമാണ്‌ സിദ്ധാർത്ഥൻ ബുദ്ധനായത്. പക്ഷേ തപസ് ചെയ്തിട്ടില്ലാത്ത, അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭാര്യാപിതാവും ബുദ്ധനായിരുന്നു. “സുപ്രബുദ്ധൻ” എന്നായിരുന്നുവല്ലോ അദ്ദേഹത്തിന്റെ പേര്‌. തന്റെ പുത്രി യശോധര ഭർതൃനഷ്ടത്താൽ മാനസികാഘാതമേറ്റ് കാലം കഴിക്കുമ്പോൾ അദ്ദേഹവും ഏറെ തപിച്ചിട്ടുണ്ടാകും. തപം ചെയ്തവർ ബുദ്ധന്മാരാകാതെ പറ്റില്ലല്ലോ?

പുരാതനഭാരതത്തിൽ ആരെങ്കിലും അന്യദേശക്കാരെ കീഴടക്കിയിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ അത് രാജാവാകാൻ മടിച്ച് ശ്രീബുദ്ധനായ സിദ്ധാർത്ഥൻ മാത്രമാണ്‌. സൈന്യവും ആയുധങ്ങളും ഉപയോഗിച്ച് കീഴടക്കുന്നതിനു പകരം ആശയപരമായാണ്‌ കീഴടക്കിയതെന്ന ഒരു വലിയ വ്യത്യാസമുണ്ടെന്നു മാത്രം.

സഹജീവികളോടും മൃഗങ്ങളോടും ദയ കാണിക്കണമെന്ന് പഠിപ്പിച്ച ശുദ്ധാത്മാവാണ്‌ ബുദ്ധൻ. മരങ്ങൾ വെട്ടിക്കളയുന്നതു പോലും അദ്ദേഹം എതിർത്തിരുന്നു. മരങ്ങൾക്കും ജീവനുണ്ടെന്നും അവയിൽ നിന്ന്‌ നമ്മൾ പാഠങ്ങൾ പഠിക്കണമെന്നും വരെ അദ്ദേഹം നമ്മെ ഉദ്ബോധിപ്പിച്ചു. അമ്പേറ്റു വീണ അരയന്നത്തിന്റെ ജീവനു വേണ്ടി രാജസദസ്സു വരെ പോയവനാണ്‌ സിദ്ധാർത്ഥൻ. അങ്ങനെയുള്ള ഒരാൾ മൃഗമാംസം കഴിക്കുക എന്നത് ചിന്തിക്കാൻ പോലുമാവില്ല. എന്നിട്ടാണ്‌ ബുദ്ധൻ പന്നിമാംസം കഴിച്ചിട്ടാണോ മരിച്ചത് എന്ന് നമ്മളിപ്പോൾ ഗവേഷണം നടത്തുന്നത്.

ബുദ്ധന്റെ ജനനം എത്ര അലൗകികമായിട്ടാണ്‌ അവതരിപ്പിച്ചിട്ടുത്. വെളുത്ത കൊമ്പനാനയുടെ രൂപത്തിൽ സ്വപ്നത്തിലാണ്‌ സിദ്ധാർത്ഥന്റെ ഗർഭധാരണം നടന്നതെന്നും ജനിച്ച പാടെ എഴുന്നേറ്റ് ഏഴടി നടന്നുവെന്നും വലിയ പ്രഖ്യാപനങ്ങളൊക്കെ നടത്തിയെന്നും എഴുതിപ്പിടിപ്പിച്ച ചരിത്രകാരന്മാർ എന്തുകൊണ്ടാണ്‌ വിഷം തീണ്ടിയ ഭക്ഷണമാണ്‌ കഴിച്ചതെന്നും ഗുരുതരമായ വയറിളക്കം ബാധിച്ചാണ്‌ ശ്രീബുദ്ധൻ മരിച്ചതെന്നും എഴുതി വച്ചത്? സാധുബ്രാഹ്മണനായ പൂന്താനം വരെ ഉടലോടെ സ്വർഗ്ഗത്തിൽ പോയെങ്കിൽ ബുദ്ധനും അങ്ങനെ പോകാവുന്നതേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു. ജ്ഞാനോദയത്തിനു ശേഷം, സ്വർഗ്ഗാരോഹണം ചെയ്ത അമ്മയ്ക്ക് മുക്തിമാർഗ്ഗം ഉപദേശിക്കാൻ സ്വർഗ്ഗത്തിൽ പോയി മടങ്ങിയവനാണ്‌ ബുദ്ധൻ എന്നു വരെ കണ്ടു പിടിച്ച ഗ്രന്ഥകാരന്മാർക്ക് സ്വർഗത്തിലേക്കുള്ള വഴി പോലും ബുദ്ധനറിയാമായിരുന്നെന്നും ദിവ്യമായ ഒരു മരണം അദ്ദേഹം അർഹിച്ചിരുന്നെന്നും അറിയാതെ പോയോ? അദ്ദേഹം സസ്യബുക്കാണോ മാംസബുക്കാണോ എന്നു വരെ ചരിത്രകാരന്മാർക്ക് സംശയമാണ്‌. ജന്തുക്കളോടും സസ്യങ്ങളോടും മാറ്റാരും കാട്ടാത്ത അനുകമ്പ കാട്ടിയ അദ്ദേഹം പന്നിമാംസം കഴിച്ചു എന്നു പറയുന്നത് അദ്ദേഹത്തെ അവഹേളിക്കുന്നതിനു തുല്യമല്ലേ? അവസാനം കഴിച്ചത് പന്നിമാംസമാണോ എന്ന് ഗവേഷണം നടത്തുന്നതിനു പകരം അദ്ദേഹം ജീവിതകാലത്ത് എപ്പോഴെങ്കിലും മാംസം കഴിച്ചിട്ടുണ്ടോ എന്നു മനസ്സിലാക്കാൻ ഇവരെന്തേ മെനക്കെടാഞ്ഞത്? ക്ഷേത്രങ്ങളിൽ നടക്കുന്ന ജന്തുബലികളിൽ അദ്ദേഹം അതീവ ഖിന്നതയും വെറുപ്പും പ്രകടിപ്പിച്ചിരുന്നു. എത്ര നേരം വേണമെങ്കിലും പട്ടിണി കിടക്കാൻ തയ്യാറുള്ള അദ്ദേഹം ജീവിതകാലത്ത് മാംസം കയ്യുകൊണ്ടോ നാവു കൊണ്ടോ തൊട്ടിട്ടുണ്ടാകില്ല. പിന്നെയാണോ ചാവാനായിട്ടൊരു മാംസഭോജനം? അതോ ഇനി എമ്പതാം വയസ്സിൽ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ബുദ്ധിയെല്ലാം പോയി“ അത്തും പിത്തും” ആയി വല്ലതും വാരി തിന്നിരിക്കുമോ? അതിനു വഴിയില്ല. തന്റെ നിർവ്വാണം അടുത്തെത്തിയെന്നും താൻ ഇഹലോകം വെടിയുകയാണെന്നും പറഞ്ഞായിരുന്നുവല്ലോ അദ്ദേഹത്തിന്റെ സമാധി.

സിദ്ധാർത്ഥൻ തപസ്സു ചെയ്തതു മുഴുവൻ മരത്തിന്റെ ചോട്ടിലായിരുന്നു. ബുദ്ധനും മരവും തമ്മിൽ അമ്മയും കുഞ്ഞും പോലെയുള്ള ബന്ധമാണുള്ളത്. മരമില്ലെങ്കിൽ ബുദ്ധനില്ല എന്നു നിസ്സംശയം പറയാം. മരമാണ് ബുദ്ധനെ സൃഷ്ടിച്ചത് എന്നേ ഞാൻ പറയൂ. അത്ര വലുതാണ് ഗൗതമസിദ്ധാർത്ഥനെ ശ്രീബുദ്ധനാക്കുന്നതിൽ മരങ്ങൾ വഹിച്ച പങ്ക്. മരങ്ങളെ നിരന്തരമായി നിരീക്ഷിച്ചതുകൊണ്ടായിരിക്കുമോ അദ്ദേഹത്തിന് ജ്ഞാനോദയം ഉണ്ടായിട്ടുണ്ടാകുക? അദ്ദേഹത്തിന്റെ ബോധം മരത്തിൽ നിന്നും കിട്ടിയതല്ലെങ്കിൽ എന്തിനാണ് പിന്നെ ആ മരത്തിനെ ബോധിവൃക്ഷം എന്നു വിളിച്ചത്? ബോധിവൃക്ഷത്തിന്റെ ബോധമല്ലേ സിദ്ധാർത്ഥനെ ബുദ്ധനാക്കിയത്? ഒരർത്ഥത്തിൽ നോക്കിയാൽ മരങ്ങളുടെ സന്ദേശങ്ങൾ തന്നെയല്ലേ ശ്രീബുദ്ധനും ലോകർക്ക് നൽകിയത്?

മരങ്ങളുടെ അഭൗമമായ, അമാനുഷമായ ഗുണങ്ങൾ, പ്രകടനങ്ങൾ ഞാൻ ഓർത്തെടുത്തു. മരങ്ങൾ നൽകുന്ന സന്ദേശങ്ങൾ നിരവധിയല്ലേ?  കാറ്റ്, മഴ, വെയിൽ എന്നീ പ്രാകൃതിക പ്രതിഭാസങ്ങളെ മരങ്ങൾ കൂസലില്ലാതെ നേരിടുന്നു. ചിലത് കാറ്റത്ത് ഒടിഞ്ഞു പോകുന്നു; മറ്റു ചിലത് പിഴുതെറിയപ്പെടുന്നു.  ചില മരങ്ങൾ പേമഴയിൽ കൂപ്പു കുത്തുന്നു. വെയിലത്ത് ഉണങ്ങിപ്പോകുന്ന മരങ്ങളുമുണ്ട്. പക്ഷേ അവ എല്ലാ പ്രതിബന്ധങ്ങളേയും വരുംവരായ്കകൾ നോക്കാതെ നേരിടുന്നു. നമ്മൾ അക്ഷോഭ്യരായിരിക്കണം; പ്രതിബന്ധങ്ങളിൽ തളരരുത് എന്നല്ലേ ഇതിലൂടെ മരങ്ങൾ മനുഷ്യനു നൽകുന്ന സന്ദേശം?

മരങ്ങൾ നിർമ്മമരായി (without attachment) ക്ഷമാശീലരായി രാവും പകലും പിന്നിടുന്നു. ഏതെങ്കിലും മരം  എപ്പോഴെങ്കിലും എന്തെങ്കിലും പ്രകോപനം സൃഷ്ടിക്കാറുണ്ടോ?  (മരങ്ങൾ മറിഞ്ഞ് വീണ് വീടുകൾ നശിക്കുന്നതിന് മരത്തെ കുറ്റം പറയരുതല്ലോ. സ്വയം നശിച്ച് മറ്റുള്ളവരെ നശിപ്പിക്കാൻ മരമെന്താ വല്ല മനുഷ്യബോംബുമാണോ? കാറ്റല്ലേ മരത്തിനെ ഒടിച്ചു വീഴ്ത്തുന്നത്?) ഇതാണ് മരങ്ങൾ നൽകുന്ന അടുത്ത പാഠം - നമ്മൾ നിർമ്മമരും ക്ഷമാശീലരുമായി ജീവിക്കുക. മറ്റുള്ളവരെ ശല്യം ചെയ്യാതിരിക്കൂക.

മരത്തിൽ എന്തെല്ലാം പക്ഷികൾ കൂടു കൂട്ടുന്നു? ഏതെങ്കിലും മരം അത് തട്ടിത്തെറിപ്പിക്കുന്നുണ്ടോ? ഇതാണ് അടുത്ത പാഠം - നമ്മളെ ആശ്രയിക്കുന്നവർക്ക് അഭയം കൊടുക്കുക. അവരെ തള്ളിവിടുകയോ തള്ളിപ്പറയുകയോ ചെയ്യാതിരിക്കുക.

പഴങ്ങൾ നിറയുമ്പോൾ മരങ്ങൾ അവയുടെ ശാഖകൾ താഴോട്ട് കുനിക്കുന്നു. മരത്തിൽ കയറാനറിയാത്തവർക്കും ഫലങ്ങൾ പ്രാപ്യമാകണം എന്നല്ലേ മരങ്ങൾ പറയുന്നത്? ഇതാണ് അടുത്ത പാഠം - നമുക്ക് സമ്പത്ത് കൂടുംതോറും നമ്മൾ ഉദാരമതികളാകുക; മഹാമനസ്ക്കരാകുക. നമ്മുടെ അധികമുള്ള ധനം പാവപ്പെട്ടവർക്ക് കൊടുക്കുക.

മരത്തിൽ ഇത്തിക്കണ്ണികൾ വളരുമ്പോൾ മരം എതിർക്കുന്നുണ്ടോ? ഇല്ല. കൂടാരത്തിൽ കഴുത്ത് വയ്ക്കാൻ ഒട്ടകത്തിന് ഒട്ടകത്തിന് സ്ഥലം കൊടുത്ത അറബിയെപ്പോലെയാണ് ഇത്തിക്കണ്ണി പറ്റിയ ചെറിയ മരങ്ങളുടെ അവസ്ഥ. വലിയ മരങ്ങളെ ഇത്തിക്കണ്ണിക്കൊന്നും ചെയ്യാൻ പറ്റില്ല.  നമുക്ക് ദോഷം വരാത്ത കാലത്തോളം നമ്മളെ ചൂഷണം ചെയ്യുന്നവരേയും സഹിക്കൂ എന്നല്ലേ അടുത്ത പാഠം?

മരങ്ങളില്ലെങ്കിൽ മനുഷ്യരില്ല. മനുഷ്യരാശിയുടെ നിലനിൽപ്പിന് മരങ്ങൾ  പശ്ചാത്തലമൊരുക്കുന്നു. അതുപോലെ മറ്റുള്ളവരുടെ നിലനിൽപ്പിന് നമ്മളും പശ്ചാത്തലമൊരുക്കുക; ചുരുങ്ങിയത് സഹകരിക്കുകയെങ്കിലും ചെയ്യുക.  പക്ഷേ എന്തെന്തെല്ലാം ജീവജാലങ്ങൾ മനുഷ്യന്റെ ജീവിതരീതിയാൽ നശിച്ചുപോകുന്നു!

മരങ്ങൾ നിശ്ശബ്ദം, ക്ഷമയോടെ മനുഷ്യന് വശംവദമായി നില നിൽക്കുന്നു. നമ്മളും നിശ്ശബ്ദം, ക്ഷമയോടെ സമൂഹത്തിന് വശംവദമായി ജീവിക്കേണ്ടവരല്ലേ? പക്ഷേ പ്രകൃതി മുഴുവൻ തനിക്കു വേണ്ടിയാണ് എന്നല്ലേ ആധുനിക മനുഷ്യന്റെ മനോഭാവം?

മരങ്ങൾ കാലക്രമേണ ക്രമാനുഗതമായി ഉന്നതിയിലേക്ക് വളരുന്നു. നമ്മളും വളരേണ്ടത് ഉന്നതിയിലേക്കാണ്. പണവും പദവിയുമല്ലാതെ എന്തുന്നതിയാണ് മനുഷ്യൻ വലുതാകുമ്പോൾ പ്രാപിക്കുന്നത്? അതു പറഞ്ഞപ്പോഴാണ് "നിങ്ങൾ മലമുകളിൽ കയറുന്നത് ലോകം മുഴുവൻ നിങ്ങളെ കാണണം എന്നു കരുതിയാകരുത്; മറിച്ച് നിങ്ങൾക്ക് ലോകം മുഴുവൻ കാണണമെന്ന ഉദ്ദേശ്യത്തോടെയായിരിക്കണം" എന്ന് ആരോ പറഞ്ഞത് എന്റെ മനസ്സിൽ കേറി വന്നത്.

മരങ്ങൾ നമ്മോട് എപ്പോഴെങ്കിലും അതൃപ്തി പ്രകടിപ്പിക്കുന്നുണ്ടോ? ഇല്ല. നമ്മൾ അത്രക്കങ്ങോട്ട് പോയില്ലെങ്കിലും ഈ ആശയം മനസ്സിൽ വച്ചു കൂടേ? തീർച്ചയായും അത് ജീവിതത്തിന് മുതൽ കൂട്ടാവും. സമൂഹത്തിനും. ഏതെങ്കിലും മരത്തിന് എപ്പോഴെങ്കിലും മറ്റൊരു മരത്തിനാൽ അസൂയ ഉണ്ടായിട്ടുണ്ടോ? ഇല്ല. ഈ ഗുണമല്ലേ നമുക്കും വേണ്ടത്?

ഏതെല്ലാം മരങ്ങൾ കുപ്പയിലും കുണ്ടിലുമായി എവിടെയെല്ലാം നിൽക്കുന്നു. ഏതെങ്കിലും മരം എപ്പോഴെങ്കിലും അതിന്റെ സ്ഥാനത്തെ കുറിച്ച് പരാതി പറയുന്നുണ്ടോ?  അതുകൊണ്ട് നമ്മൾക്ക് നമ്മുടെ പരാതിക്ക് ഒരു കുറവെങ്കിലും വരുത്തരുതോ?

ഏതെങ്കിലും മരം മറ്റൊരു മരത്തെ ആക്രമിക്കുകയോ അപായപ്പെടുത്തുകയോ ചെയ്യുന്നുണ്ടോ? മുല്ലവള്ളി മുറ്റത്തെ മാവിൽ അടരുന്നത് അതിൽ പെടുത്തരുതേ. മുല്ലവള്ളിക്ക് പടരാൻ കൊടുക്കുന്ന മാവിനെപ്പോലെ നമ്മളെ സമീപിക്കുന്ന അശരണർക്ക് നമുക്കൊരഭയമായിക്കൂടേ? മരങ്ങൾ അയല്മരത്തോട് ശണ്ഠ കൂടുന്നുണ്ടോ? ഇല്ല; നമുക്കും അതായിക്കൂടേ?

ഞാൻ മോശമായി, എന്റെ ഭാവി ഇരുളടഞ്ഞു, എനിക്കൊന്നുമില്ല എന്നിങ്ങനെയുള്ള വിചാരവികാരങ്ങൾ മരങ്ങൾ പ്രകടിപ്പിക്കാറുണ്ടോ? ഇല്ല; നമുക്കും അതൊന്ന് ശ്രമിച്ചു നോക്കിക്കൂടേ?  ചൂടും തണുപ്പും ഏകാന്തതയും എല്ലാം അവർ സഹിക്കുന്നതോടൊപ്പം തന്നെ സൂര്യപ്രകാശത്തിന്റെ കാഠിന്യം കുറക്കുന്ന തണൽ മരങ്ങൾ നമുക്ക് തരുന്നു.

ലക്ഷോപലക്ഷം വർഷങ്ങളായി മരങ്ങൾ ഈ ഭൂമിയിലുണ്ടല്ലോ. അവ സ്വയം ആർജ്ജിച്ചതല്ലേ ഈ നന്മകൾ? ജലമോ വളമോ കുറഞ്ഞാലും മരം വളരുകയും നിലനിൽക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അതുപോലെ ഒറ്റപ്പെടലുകളോ മോശപ്പെട്ട സാഹചര്യങ്ങളോ തന്റെ വളർച്ചയെ തടയാൻ മനുഷ്യൻ അനുവദിക്കരുത്. വേണ്ടപ്പെട്ടവരോ സമൂഹമോ ഒറ്റപ്പെടുത്തിയാലും നമ്മൾ സദാചാരവും സദ്ഗുണവും കൈ വിടരുത്. മോശമായ ചുറ്റുപാടുകളിൽ വളർന്ന് പന്തലിക്കുന്ന മരങ്ങളെപ്പോലെ തന്നിൽ തന്നെ വിശ്വാസമർപ്പിച്ച് മുന്നേറുകയും ലോകർക്ക് മാതൃകയാകുകയും ചെയ്താൽ എന്തായിരിക്കും ആ ജീവിതവിജയം?.

ചെടി അല്ലെങ്കിൽ വിത്ത്, വളരുന്ന മണ്ണ് മോശമായേക്കാം. പക്ഷേ വളർന്നുകഴിഞ്ഞാൽ മരച്ചുവട് ഉറപ്പുള്ളതും വൃത്തിയുള്ളതുമായിരിക്കും. ജന്മം കൊണ്ടോ ജനിച്ച ചുറ്റുപാടുകൾ മോശമായത് കൊണ്ടോ വളർന്നുകഴിഞ്ഞാൽ നമ്മൾ മോശക്കാരാകരുത്.

മരങ്ങളുടെ ഇമ്മാതിരി അലൗകികമായ സന്ദേശങ്ങൾ സിദ്ധാർത്ഥൻ മരങ്ങളെ നിരീക്ഷണം ചെയ്ത് മനസ്സിലാക്കിയിട്ടുണ്ടാകും. ആ നിരീക്ഷണങ്ങളായിരിക്കാം അദ്ദേഹത്തിന് ബോധോദയം നൽകിയത്. ആ ബോധമായിരിക്കാം അദ്ദേഹത്തെ മദ്ധ്യമാർഗ്ഗം പിന്തുടരാൻ പഠിപ്പിച്ചത്.  മരത്തിൽ നിന്നു കിട്ടിയ സന്ദേശങ്ങളായിരിക്കും അദ്ദേഹം പ്രചരിപ്പിച്ചത്. ശാന്തിയും സമാധാനവും സത്യവും മറ്റും അദ്ദേഹത്തെ പഠിപ്പിച്ചത് മരങ്ങളായിരിക്കും.

ഇമ്മാതിരിയുള്ള ഭ്രാന്തൻ ചിന്തകൾ വെറും ഭ്രാന്തനായ എനിയ്ക്കേ തോന്നൂ.  ഇതൊക്കെ ആരെങ്കിലും വായിക്കാനിടയായാൽ "എന്തൊരസംബന്ധമാണെഴുതി വച്ചിരിക്കുന്നത്; എങ്കിൽ പിന്നെ മരമായി ജീവിച്ചാൽ പോരേ?"  എന്നു ചോദിച്ചേക്കാം. ചോദ്യം തീർച്ചയായും ശരിയാണ്. പക്ഷേ മനുഷ്യനായിരിക്കുമ്പോൾ മരത്തിന്റെ ഗുണം കൂടി കാണിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ ഈ ലോകം എത്ര നന്നായിരുന്നൂ എന്നേ ഇതു കൊണ്ടൊക്കെ ഉദ്ദേശിക്കുന്നുള്ളു.

ശ്രീബുദ്ധന്റെ ജീവിത സന്ദേശങ്ങളോർത്തുകൊണ്ട് ഞാൻ മഹാപരിനിർവ്വാണക്ഷേത്രത്തിലേക്കുള്ള പടവുകൾ കയറി.

ബുദ്ധന്റെ മണ്ണിൽ - ഒമ്പത്

റോഡ് ആൾത്തിരക്കുള്ളതോ വാഹനങ്ങൾ അധികമുള്ളതോ അല്ല. അങ്ങിങ്ങ്, സ്കൂൾ കുട്ടികൾ നടന്നു പോകുന്നുണ്ട്. ആൺകുട്ടികളും പെൺകുട്ടികളും ഉണ്ട്. തനി നാടൻ കുട്ടികൾ. റോഡിനിരുവശവും പ്രധാനമായും വയലുകളാണ്. അതല്ലെങ്കിൽ കെട്ടിടങ്ങളും അവയ്ക്ക് പുറകിൽ വയലുകളും. കെട്ടിടങ്ങളെല്ലാം വിവിധ രാജ്യങ്ങളുടെ ബുദ്ധവിഹാരങ്ങളാണ്. അവയെല്ലാം പുതിയതും ഭംഗിയുള്ളതുമാണ്. ആഗ്രഹങ്ങളും സുഖസൗകര്യങ്ങളും ഉപേക്ഷിച്ചവരാണ് ബുദ്ധസന്യാസിമാരെങ്കിലും ഈ കെട്ടിടങ്ങളും അതിനകത്തെ ജീവിതവും അത്രയ്ക്കങ്ങട് മോശമാകാൻ ഇടയില്ല എന്ന് ഈ കാഴ്ചകൾ തന്നെ വിളിച്ചു പറയുന്നുണ്ട്. എല്ലാ കെട്ടിടങ്ങളും അതാതു രാജ്യക്കാരുടെ കെട്ടിടനിർമ്മാണരീതി അനുസരിച്ചുണ്ടാക്കിയവയാണ്. പരിചയമുള്ളവർക്ക് ഏതാണ് തായ് ടെമ്പിൾ, ഏതാണ് കൊറിയൻ ടെമ്പിൾ, ഏതേതാണ് ചൈനീസ് ടെമ്പിൾ, ബർമ്മീസ് ടെമ്പിൾ എന്നൊക്കെ അനായാസം പറയാനാകും.  കയ്യിൽ കാമറയുള്ളവർ ഈ ബുദ്ധവിഹാരങ്ങളുടെ ഫോട്ടോ എടുക്കാതെ മുന്നോട്ട് നീങ്ങില്ല. കാമറയ്ക്കും ബ്ലോഗുകൾക്കും ഇണങ്ങുന്നതാണീ കെട്ടിടങ്ങളുടെ കെട്ടും മട്ടും.ആരും ഒന്നു നോക്കിപ്പോകും. എന്നാൽ ഞങ്ങളുടെ കയ്യിലെ മൊബൈൽ കാമറയിൽ ഈ കെട്ടിടങ്ങളുടെ രൂപം ഒതുക്കിനിർത്താൻ ഞങ്ങളൊട്ടും തുനിഞ്ഞില്ല.

മുന്തിയ തരം ഒന്നോ രണ്ടോ ഹോട്ടലുകളും വഴിയിൽ കണ്ടു. പാശ്ചാത്യരായ സന്ദർശകരൊക്കെ വരുമ്പോൾ താമസിക്കുന്നത് ഇവിടെയൊക്കെ ആയിരിക്കാം. ഈ കെട്ടിടങ്ങളെ മാറ്റി നിറുത്തിയാൽ പിന്നെ ഈ പ്രദേശം വെറും നാട്ടിൻപുറമെന്നോ വയലേല എന്നോ പറയണം. അല്ലാതെ മറ്റു വികസനം ഒന്നും അവിടെ കണ്ടില്ല. അല്ലെങ്കിലും വികസനം എന്ന വാക്കിന്റെ അർത്ഥം പലർക്കും പലതാണല്ലോ!

വിശാലമായി പരന്നു കിടക്കുന്ന ഈ വയലേലകൾ ഒരു കാലത്ത് ജനപദങ്ങൾ ആയിരുന്നെന്നോ? വിശ്വസിക്കാൻ പ്രയാസം! പണ്ട് സ്കൂളിൽ സാമൂഹ്യപാഠത്തിൽ പഠിച്ച കറുത്ത എക്കൽ മണ്ണാണെവിടേയും. കേരളത്തിലാണെങ്കിൽ ഇപ്പോൾ വയലുള്ളിടത്ത് പണ്ടും വയലായിരുന്നു എന്നു സാമാന്യമായി പറയാം. തിരിച്ചായാലും കുറേയൊക്കെ ശരിയായിരിക്കും. അതാലോചിച്ചപ്പോഴാണ്‌ കേരളത്തിലെ സാധാരണ ജനങ്ങൾ ഈ രാഷ് ട്രീയക്കാർക്കും ക്വാറി ഉടമകൾക്കും എതിരേ വച്ചു പുലർത്തുന്ന നിഷേധ മനോഭാവം എന്റെ ഓർമ്മയിൽ വന്നത്. ഒന്നുമില്ലെങ്കിലും ഭാരതം ഒരു സോഷ്യലിസ്റ്റ് രാജ്യമല്ലേ? പോരാത്തതിന്‌ കേരളം സാമ്പത്തിക സമത്വത്തിന്റെ സന്ദേശവാഹകരായ മാർക്സിസ്റ്റ്കാരുടെ കോട്ടയും. അപ്പോൾ കേരളത്തിൽ ഉച്ചനീചത്വങ്ങളില്ലാതെ സമത്വം നിലനില്ക്കേണ്ടതല്ലേ? അതിനാണ്‌ മലകളായ മലകൾ ഇടിച്ചും ജലാശയങ്ങളായ ജലാശയങ്ങൾ മണ്ണിട്ടു നികത്തിയും കേരളത്തെ ഒരു സമതലപ്രദേശമാക്കുന്നത്. ഒന്നാലോചിച്ചു നോക്കൂ; കുന്നും കുഴിയും ഇല്ലാത്തെ ഒരു കേരളത്തെ. ഹായ്, എന്തൊരു ഭംഗിയായിരിക്കും ആ സമത്വമുള്ള കേരളം? റോട്ടിലെ കുന്നും കുഴിയും അടക്കുന്നതും ഇങ്ങനെ ഒരു റോഡ് സമത്വം ഉണ്ടാക്കാനല്ലേ? ആർക്കാ റോഡിൽ കുന്നും കുഴിയും ഇഷ്ടപ്പെടുക?  അതുപോലെ പ്രകൃതിയിലെ അസന്തുലിതാവസ്ഥ ഒഴിവാക്കി കേരളത്തിലൊരു ഭൂസമത്വം ഉണ്ടാക്കാനാണ്‌ ഈ ക്വാറി ഉടമകൾ രാഷ് ട്രീയക്കാരുടെ സഹായത്തോടെ യത്നിക്കുന്നത്. അതിന്‌ അവർ കേൾക്കുന്ന പഴിയോ? പാവങ്ങൾ! ഈ ജനങ്ങളെ ഇനി എന്താ ചെയ്യുക?

അടുത്തുള്ള വയലുകളിൽ കരിമ്പുചെടികളാണ് കാണുന്നത്. വയലുകളിൽ പെണ്ണുങ്ങളും കുട്ടികളുമുണ്ട്. എന്തോ പണിത്തിരക്കിലാണവർ. ഒരു പക്ഷേ കരിമ്പു വെട്ടുകയാകും അവർ. എവിടേയും പണിയെടുക്കാൻ പെണ്ണുങ്ങളും കുട്ടികളും തന്നെ വേണം. റോഡിൽ വലത് വശത്തോട്ട് മറ്റൊരു റോഡ് പോകുന്നുണ്ട്. ബുദ്ധന്റെ ചിതാഭസ്മവും അസ്ഥികളും മറ്റും വീതിച്ചു നൽകിയ സ്ഥലത്തേക്കാണ് ആ റോഡ് പോകുന്നത് എന്നെഴുതിയ ഒരു ബോർഡും (Buddha’s  Relic  Distribution Site)  അവിടെ കണ്ടു. വെട്ടിയെടുത്ത കരിമ്പിൻ തണ്ടുകളുമായി ഒരു ട്രാക്റ്റർ അതു വഴി ഓടിച്ചു പോയി. ഞങ്ങൾ മുന്നോട്ട് നടന്നു. വലതു വശത്തായി ഒരു ബുദ്ധവിഹാരം കണ്ടു. അത് ജപ്പാന്റെയോ ശ്രീലങ്കയുടേയോ മറ്റോ വകയാണെന്നു തോന്നുന്നു; പക്ഷേ അടഞ്ഞു കിടക്കുകയാണ്. കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഇടതു വശത്തായി ഗവണ്മെന്റ് വകയായുള്ള മ്യൂസിയം കാണായി. ഞങ്ങൾ അതിന്റെ മുന്നിൽ നിന്നു. 10 മണിക്കേ തുറക്കൂ. മണിക്കൂറുകൾ ഇനിയുമുണ്ട്. പക്ഷേ കഷ്ടം; ഇന്നു തിങ്കളാഴ്ചയാണ്, മ്യൂസിയത്തിനവധിയാണ്. അപ്പോൾ മുന്നിൽ കാണുന്ന ഇതിന്റെ ഉള്ളിൽ കയറുന്ന കാര്യം മറക്കാമെന്ന് ഞാൻ തീർച്ചയാക്കി. ബുദ്ധന്റെ ചരിത്രം വിളിച്ചോതുന്നതും കാലങ്ങളായി കുശനഗറിലെ മണ്ണിൽ നിന്നു കിട്ടിയുട്ടുള്ളതുമായ പ്രാചീനവസ്തുക്കളാണ് അവിടെ പ്രദർശിപ്പിച്ചിട്ടുള്ളതത്രെ.

 ഞങ്ങൾ മുന്നോാട്ട് തന്നെ നടന്നു. റോഡിനിരുവശത്തും ബുദ്ധവിഹാരങ്ങൾ തന്നെ. പണി തീർന്നതും പണി നടക്കുന്നതും എല്ലാമുണ്ട്. കാവിയണിഞ്ഞ ചില ബുദ്ധഭിക്ഷുക്കളെയും അവിടെ കണ്ടു. എല്ലാം പൂർവ്വേഷ്യക്കാരാണ്. കൊറിയ, തായ്ലന്റ്, വിയറ്റ്നാം തുടങ്ങിയ രാജ്യങ്ങളുടേതാണി വിഹാരങ്ങൾ. വേണമെങ്കിൽ അവിടെയൊക്കെ കേറി നോക്കാമായിരിക്കാം.

മ്യൂസിയത്തിനെതിർവശത്തായി തായ്‌ലന്റിന്റെ വകയായുള്ള ബുദ്ധവിഹാരമാണ്. വാറ്റ് തായ് ടെമ്പിൾ എന്നാണവരതിനെ വിളിക്കുന്നത്. തായ്‌ലന്റിന്റെ ശില്പമാതൃകയിലുള്ളതാണ് കെട്ടിടം. കാണാൻ നല്ല ചേല്. സംസ്കൃതത്തിലെ വാടിക എന്ന വാക്കിൽ നിന്നത്രേ ഈ വാറ്റ് എന്ന വാക്കിന്റെ തുടക്കം. നോക്കണേ, സംസ്കൃതത്തിന്റെ ഒരു സ്വീകാര്യത! ഗേറ്റുകൾ അടഞ്ഞു കിടക്കുകയാണ്. അവിടേയും അകത്ത് കയറുവാൻ നിർവ്വാഹമില്ല. അതും ഞങ്ങൾ റോഡിൽ നിന്നു കൊണ്ടു തന്നെ നോക്കിക്കണ്ടു.   അല്ലെങ്കിലും ഈ കെട്ടിടങ്ങളിലൊന്നും കേറി നോക്കാനല്ലല്ലോ ഇങ്ങോട്ട് പോന്നത് എന്ന് ഞാൻ സമാധാനിച്ചു. അപ്പോൾ ഇതാണേറ്റവും സൗകര്യം. എല്ലാ ബുദ്ധവിഹാരങ്ങളും നോക്കിക്കൊണ്ട് ഞങ്ങൾ റോഡിലൂടെ നടന്നു. റോഡിലൂടെ നടന്നു കൊണ്ട് എല്ലാ ബുദ്ധവിഹാരങ്ങളും നോക്കിക്കണ്ടു എന്നും വേണമെങ്കിൽ പറയാം.

വാറ്റ് തായ് ടെമ്പിൾ, കുശനഗർ

ഒരു പത്തിരുപത് മിനിറ്റ് നടന്നപ്പോഴേക്കും  റോഡിനിടതു വശത്തായി ചെറിയൊരാൾത്തിരക്കും അതിനടുത്ത് ഒരു മൈതാനത്തിനകത്ത് ഒരു ചെറിയ കുന്നും ഞങ്ങളുടെ ദൃഷ്ടിയിൽ പെട്ടു. അതാണ് ശ്രീബുദ്ധന്റെ ഭൗതികദേഹം സംസ്കരിച്ച സ്ഥലമത്രെ. വിശാലമായ ഒരു പുൽമൈതാനത്തിലാണ് ഈ ശവകുടിരം നിലകൊള്ളുന്നത്. ഞങ്ങൾ അതിനുള്ളിലേക്ക് നടന്നു. നിറയെ സന്ദർശകരാണ്; മിക്കവാറും എല്ലാവരും പൂർവ്വേഷ്യക്കാരാണ്; പലരും വെള്ള വസ്ത്രം ധരിച്ചവർ; ആണുങ്ങളും പെണ്ണുങ്ങളും കൂട്ടത്തിലുണ്ട്. സന്ദർശകരാണെങ്കിലും എല്ലാവരും ഭക്തന്മാരാണ്; ഭയഭക്തി ബഹുമാനങ്ങളോടെയാണ് അവർ അവിടെ സമയം ചെലവഴിക്കുന്നത്.  മൈതാനത്തിന്റെ പല സ്ഥലത്തായി വിദേശിയരായ സന്ദർശകർ ബുദ്ധന് പ്രണാമമർപ്പിച്ചുകൊണ്ട് പൂജകളും കീർത്തനങ്ങളും മറ്റും നടത്തുന്നുണ്ട്.  എങ്കിലും ആകപ്പാടെ ഒരു ശാന്തത. ധാരാളം ആളുകൾ മൈതാനത്തിരുന്നു് ധ്യാനിക്കുന്നുമുണ്ട്.

ഷൂസും സോക്സും ഊരി വച്ച് ഞങ്ങൾ മൈതാനത്തിന്റെ മദ്ധ്യഭാഗത്തുള്ള ബുദ്ധസമാധിയിലെത്തി. ശരിക്കും ഒരു കുന്ന്. ഇഷ്ടിക കൊണ്ടുണ്ടാക്കിയതാണെന്നു മാത്രം. കമഴ്ത്തി വച്ച ഒരു അർദ്ധഗോളത്തിന്റെ രൂപമാണെന്നു വേണമെങ്കിൽ പറയാം. ഇഷ്ടിക അടുക്കി കെട്ടിയുണ്ടാക്കിയ ഈ വലിയ കുന്നു കണ്ടപ്പോൾ ഞാനറിയാതെ ഓർത്തുപോയത് ഈജിപ്തിലെ പിരമിഡാണ്. അതിന്റെ നാലയലത്ത് എത്തില്ലെങ്കിലും ഇമ്മാതിരി ഒരു ഇഷ്ടികക്കുന്നുണ്ടാക്കാനും വേണം ഇത്തിരി സമയവും ഊർജ്ജവും. മൈതാനത്തിൽ, നശിച്ചുപോയ ചിരപുരാതനമായ കെട്ടിടങ്ങളുടെ അവശിഷ്ടങ്ങളാണെന്നു തോന്നത്തക്ക വിധത്തിലുള്ള അസ്ഥിവാരങ്ങൾ കാണാം. അതെല്ലാം എന്തായിരുന്നുവോ ആവോ? വല്ല ഗൈഡുമാരോടും ചോദിച്ചാൽ പറഞ്ഞു തരുമായിരിക്കും. ഈ കുന്നു മാത്രം എങ്ങനെ കേടുകൂടാതെ രക്ഷപ്പെട്ടുവോ ആവോ? ഒരു പക്ഷേ ശവകുടീരങ്ങൾ മുഗളന്മാർക്ക് ഹറാമായിരുന്നിരിക്കണം. അതുകൊണ്ടായിരിക്കണം അവരതിനെ ഒഴിവാക്കിയത്. ഇല്ലെങ്കിൽ അവർ അതും തച്ചു തരിപ്പണമാക്കിയേനേ.

ഈ ഇഷ്ടികക്കുന്നിനെയാണ് രാമാഭർ സ്തൂപം എന്നു പറയുന്നത്. അതിന്റെ ഉച്ചാരണം ഇങ്ങനെത്തന്നെയാണോ ആവോ? കുന്നിനെ സ്തൂപം എന്നു പറയുന്നത് അനുചിതമായി എനിയ്ക്കു തോന്നി. പക്ഷേ ഇവിടെ എന്റെ തോന്നലിനെന്തു പ്രസക്തി? മുകുടബന്ധനചൈത്യം എന്നും ബുദ്ധമതക്കാർ ഇതിന്റെ പറയുന്നുണ്ട്. അപ്പോൾ ഇവിടെയാണ് ലോകത്തിന്റെ ത്യാഗധനനായ ഗൗതമസിദ്ധാർത്ഥ ബുദ്ധദേവൻ അന്ത്യനിദ്ര കൊള്ളുന്നത്. കുന്നിനു ചുറ്റും ആളുകൾ പ്രദക്ഷിണംവയ്ക്കുകയാണ്. ഒരിടത്ത് പൂജാപുഷ്പങ്ങളും മറ്റും അർപ്പിക്കാനുള്ള സൗകര്യമുണ്ട്. ധാരാളം നെയ്ത്തിരി കത്തിച്ചു വച്ചിട്ടുണ്ട്. അവിടെയാണ് കൂടുതലും ആളുകൾ. പൂക്കളുടേയും ചന്ദനത്തിരിയുടേയും ഗന്ധം പരിസരമാകെ അനുഭവപ്പെടുന്നുണ്ട്.

ലുംബിനിയിൽ നിന്ന് തുറക്കണമെന്നു കരുതിയിരുന്നതും എന്നാൽ അവിടെ നിന്നു തുറക്കാൻ പറ്റാതെ പോയതുമായ എന്റെ ഭാണ്ഡം ഞാൻ പതുക്കെ കെട്ടഴിച്ചു. അതിനുള്ളിൽ നിന്നും ഞാൻ ചന്ദനത്തിരിക്കൂടുകളും കർപ്പൂരക്കെട്ടും പുറത്തെടുത്തു. (ഇവിടെയെങ്കിലും അതുപയോഗിക്കാൻ സാധിച്ചതിൽ ഞാൻ സമാധാനിച്ചു. ഇല്ലെങ്കിൽ ഞാൻ അത് തിരിച്ചുകൊണ്ടുപോകേണ്ടി വന്നേനെ.) ഒരു നെയ് വിളക്കിൽ കാട്ടി ഞാൻ അവയെല്ലാം കത്തിച്ച് അവിടെ ഒരു സ്ഥലത്ത് ഭക്തിപൂർവ്വം വച്ചു തൊഴുതു. (കുനിഞ്ഞു നിന്ന് ചന്ദനത്തിരി കത്തിക്കുന്ന എന്നെ താഴെ കൊടുത്ത ചിത്രത്തിൽ കാണാം.) എന്റെ മനസ്സിലപ്പോൾ ശ്രീബുദ്ധനുണ്ടായിരുന്നില്ല. കരഞ്ഞു വീർത്ത കണ്ണുകളുമായി അന്തപുരത്തിലിരിക്കുന്ന യശോധരയായിരുന്നു എന്റെ മനസ്സിൽ. കൈകാലിട്ടടിച്ച് നിഷ്ക്കളങ്കമായിച്ചിരിക്കുന്ന, യശോധരയുടെ കുട്ടിയായിരുന്നു എന്റെ മുന്നിൽ. എല്ലാം കാലത്തിന്റെ കളി. 3000 വർഷങ്ങൾക്കപ്പുറം എന്നോ  എപ്പഴോ ശ്രീബുദ്ധന്റെ ദേഹം കത്തിയമർന്ന  പ്രശാന്തശാന്തമായ ആ ഇഷ്ടികക്കുന്നിന്റെ മുന്നിൽ ചന്ദനത്തിരി പുകയുന്നതും നോക്കി ഞാൻ നിന്നു. പിന്നീട് അതിനെ ഒരു വട്ടം പ്രദക്ഷിണം വച്ചു.  തന്റേയും തന്റെ കുടുംബത്തിന്റേയും വംശത്തിന്റെ തന്നേയും നാശത്തിനല്ലാതേ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ത്യാഗം എന്തിനെങ്കിലും ഉപകരിച്ചുവോ? ലോകത്തെ തച്ചുടക്കുന്ന ഐ.എസ്. ഐ.എസും അൽ ക്വൈദയും മറ്റും ഉണ്ടാകാൻ കിടക്കുന്നതേ ഉള്ളൂ എന്ന് അദ്ദേഹത്തിന്‌ എന്തേ മനസ്സിലാകാതെ പോയത്?  വിശ്വശാന്തി ദേവന്റെ ബാമിയാനിലെ ഭീമാകാരമായ കൽപ്രതിമ പൊടിച്ചു കളഞ്ഞപ്പോൾ അവരൊക്കെ നേടിയതെന്താണാവോ?

രാമാഭർ സ്തൂപം - ഒരു ക്ലോസ് അപ് കാഴ്ച 

നാലു സ്ഥലങ്ങളിൽ തീർത്ഥയാത്രകൾ ചെയ്യാനാണ്‌ ബുദ്ധൻ അനുയായികളെ ഉപദേശിച്ചത്. ഒന്ന് അദ്ദേഹം ജനിച്ച ലുംബിനിയിൽ; അടുത്തത് അദ്ദേഹത്തിന്‌ ബോധോദയം ജനിച്ച ബോധ്ഗയയിൽ; മൂന്നാമത്തേത് അദ്ദേഹം ആദ്യമായി പ്രഭാഷണം ചെയ്ത കാശിയിലെ സാരനാഥത്തിൽ; പിന്നെ നാലാമത്തേതും അവസാനത്തേതും അദ്ദേഹം സമാധിയായ ഈ കുശനഗരത്തിലും..... അപ്പോൾ എന്റെ ഈ തീർത്ഥയാത്രകൾ അവസാനിക്കുകയാണ്‌. ഓം, മണിപദ്മേ ഹും!

എന്റെ കുശനഗരസന്ദർശനത്തിന്റെ പരിസമാപ്തി കുറിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പതുക്കെ മൈതാനത്തിലേക്ക് നടന്നു. അതിനകത്ത് ഞാൻ അവിടേയും ഇവിടേയും നടന്നു. എങ്ങും ശാന്തത മാത്രം. മതിലിനു പുറത്തായി കുറച്ചകലെ ഒരു നദി എന്റെ കണ്ണിൽ പെട്ടു. അതത്രെ ഹിരണ്യാവതിപ്പുഴ.  ഹിരണ്യാവതിപ്പുഴയുടെ തീരത്തായിരുന്നു ശ്രീബുദ്ധന്റെ സമാധി. പുഴ എന്നു പറയുവാനൊന്നുമില്ല; ഒരു ചെറിയ തോട്. അതിൽ വെള്ളമുള്ളതായി എനിയ്ക്കു തോന്നിയില്ല. 3000 വർഷങ്ങൾക്കിപ്പുറവും ഹിരണ്യാവതിനദി നിലനിൽക്കുന്നതിൽ എനിയ്ക്ക് അതിശയം തോന്നി. എന്തെന്തെല്ലാം കഥകൾ പറയാനുണ്ടാകും ഈ നദീതീരങ്ങൾക്ക്! പൗരാണികതയുടെ പുണ്യം പേറുന്ന ഹിരണ്യാവതി. എങ്ങനെയാണ് ഈ തോടിന് ഈ പേർ ലഭിച്ചത് ആവോ?

രാമാഭർ സ്തൂപം  - ഒരു ദൂരക്കാഴ്ച

ഞങ്ങൾ തിരിച്ചു നടന്നു. അടുത്തു തന്നെ വലതു വശത്തായി ഒരു ചെറിയ അമ്പലം പോലെ ഒന്നു കാണായി. ഒന്നു രണ്ടു കുടിലുകളും. ഞങ്ങൾ അങ്ങോട്ട് നടന്നു. അതെ, അതൊരു ചെറിയ അമ്പലം തന്നെയാണ്. അവിടം വിജനമാണ്; ആൾപ്പെരുമാറ്റമൊന്നും കണ്ടില്ല. അമ്പലം അടഞ്ഞു കിടന്നു. ഒരു പക്ഷേ വല്ല കാളീക്ഷേത്രവും ആകാം. അതിനാണിവിടെയൊക്കെ കൂടുതൽ പോപ്പുലാരിറ്റി. ഇനി അതല്ലെങ്കിൽ ഭൈരവന്റേതാകാനും മതി. ‘ഭൈരോബാബ’ എന്ന് പറഞ്ഞാൽ ആളുകൾക്ക് വലിയ ഭയഭക്തിയാണ്. ക്ഷേത്രത്തിൽ നിന്ന് രണ്ടടി നടന്നാൽ ഹിരണ്യാവതി നദിയായി. അവിടെ ഒരു കുളിക്കടവാണെന്നു തോന്നുന്നു. പക്ഷേ വെള്ളം നന്നേ കുറവ്. പുഴയിൽ പുല്ലുകൾ ആസുരമായി വളരുകയാണ്. ഇനി ഇതായിരിക്കുമോ കുശപ്പുല്ലുകൾ? ഒന്നുമില്ലെങ്കിലും കുശന്റെ നഗരത്തിൽ വളരേണ്ടത് കുശപ്പുല്ലുകൾ തന്നെ. പുഴയുടെ തീരത്ത് അനേകം ചെറിയ ചെറിയ സിമന്റ് സ്തൂപങ്ങൾ കണ്ടു. അവ എന്താണാവോ? മുസ്ലിം പള്ളിയിലെ ശ്മശാനങ്ങളിൽ മീസാൻ കല്ലുകൾ കുഴിച്ചിട്ടിട്ടുള്ളതാണ് എനിക്കപ്പോൾ ഓർമ്മ വന്നത്.

ഹിരണ്യാവതി തീരത്തെ മീസാൻ കല്ലുകൾ (ഈശ്വരാ, എന്താണാവോ അത്?)

ഞങ്ങൾ വീണ്ടും റോഡിലേക്കിറങ്ങി ഞങ്ങളുടെ പദയാത്ര തുടർന്നു. കൊറിയൻ ടെമ്പിളും വിയറ്റ്നാം ടെമ്പിളും ഗവണ്മെന്റ് മ്യൂസിയവും മറ്റും പിന്നിട്ട് ഞങ്ങൾ Buddha's Relic Distribution Site ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു. ഒഴിഞ്ഞ വയലുകളിൽ ട്രാക്റ്റർ തലങ്ങും വിലങ്ങും ഓടുന്നുണ്ട്. വെയിൽ ചൂടു പിടിക്കാൻ തുടങ്ങുന്നു. വയലിൽ നീണ്ടു കിടക്കുന്ന റോഡിലൂടെ ഞങ്ങൾ നടന്നു. ദൂരം ഒരു ഫർലോങ്ങോളം മാത്രം. അടഞ്ഞു കിടക്കുന്ന ഗെയ്റ്റിൽ അട്ടപ്പാടിയായ ഒരു കാവല്ക്കരൻ നില്ക്കുന്നു. അയാൾ ഞങ്ങൾക്ക് ഗേറ്റ് തുറന്നു തന്നു. ചുറ്റുമതിൽ കൊണ്ട് കെട്ടിയടച്ച ആ കോമ്പൗണ്ടിനുള്ളിലുത് ഒരു വൃക്ഷമുത്തശ്ശിയും അതിനു ചുറ്റും കെട്ടിയുയർത്തിയ വൃത്താകാരമായ ഒരു സിമന്റ് തറയുമാണ്. (അതാണ് താഴെ ചിത്രത്തിൽ കൊടുത്തിരിക്കുന്നത്.) ചുറ്റും പ്രദക്ഷിണവഴിയും ഉണ്ട്. ഞങ്ങൾ ഷൂസൂരി വച്ച് അങ്ങോട്ട് കയറി. മറ്റൊരട്ടപ്പാടി അവിടെ അടിച്ചു വാരുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അയാൾ പണത്തിനു കൈ നീട്ടി. ഞാനയാളെ മുഷിപ്പിച്ചില്ല. മരച്ചുവട്ടിലെ ഭണ്ഡാരത്തിലും ഞാൻ കാണിക്ക അർപ്പിച്ചു.

 Buddha's Relic Distribution Site

ഈതെന്തു മരമാണാവോ?  അറിയില്ല. മരത്തിന്റെ തറയിലേക്ക് കയറുന്നിടത്ത് Buddha’s Relic Distribution Site എന്നെഴുതിയ ശിലാഫലകം കൊത്തി വച്ചിട്ടുണ്ട്. ചിതാഭസ്മം വീതിച്ചെടുത്തവരുടെ പേരുകളാണതിൽ കോറിയിട്ടിട്ടുള്ളത്. 2012-ൽ ആണിതിന്റെ സ്ഥാപനം. സാലവൃക്ഷ(?)ത്തറയുടെ ചുറ്റും പാടങ്ങളാണ്. കൊയ്തൊഴിഞ്ഞ പാടങ്ങൾ. 3000 വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പ് ഇതൊരു ജനപദമായിരുന്നുവോ എന്ന സംശയം എന്നിൽ വീണ്ടും മുള പൊട്ടി. അതോ ഈ വയലിൽ ആയിരുന്നുവോ ചിതാഭസ്മം വീതിക്കാൻ എല്ലവരും ഒത്തു കൂടിയത്? ആയിരിയ്ക്കാം. മുമ്പൊക്കെ കൊയ്തൊഴിഞ്ഞ പാടങ്ങളിലല്ലേ നമ്മൾ ഉത്സവങ്ങൾ നടത്തി വന്നത്? ഇപ്പോൾ കൊയ്തും പോയി; മെതിയും പോയി. പാടങ്ങൾ വിമാനത്താവളങ്ങൾ ആകുമ്പോൾ അങ്ങനെയൊക്കെ സംഭവിച്ചാലല്ലേ പറ്റൂ?

അപൂർവ്വമായേ സന്ദർശകർ ഇങ്ങോട്ടു വരുന്നുള്ളൂ. ഗേറ്റിനു വെളിയിൽ കടക്കുമ്പോൾ കാവല്ക്കാരൻ കൈ നീട്ടി. കണ്ടാലറിയാം അവരുടെയൊക്കെ ജീവിത നിലവാരം. ഒരു പത്തു രൂപ ഞാനയാൾക്കും കൊടുത്തു. കൈ നീട്ടാനാണെന്നു തോന്നുന്നു ഇവരെ ഇവിടെ നിയോഗിച്ചിട്ടുള്ളത്.  തിരിച്ചു നടക്കുമ്പോൾ എന്നെപ്പോലെയുള്ള പ്രാന്തന്മാരല്ലേ ഈ മരവും മറ്റും വന്നു നോക്കൂ എന്ന് ആ വിജനതയിൽ എനിയ്ക്ക് തോന്നിപ്പോയി.

 ബുദ്ധന്റെ ചിതാഭസ്മം വീതിച്ചെടുത്തവരുടെ പേരെഴുതിയ ശിലാഫലകം

ഞങ്ങൾ വീണ്ടും നടന്നു. നടക്കുമ്പോൾ, ഞങ്ങൾ താമസിച്ച ടിബറ്റൻ മൊണാസ്റ്ററിയെ ഒരിക്കൽ കൂടി ഞങ്ങൾ കടന്നു പോയി. അടുത്തു തന്നെ, മാതാ ക്വർ മന്ദിരം എന്ന വലിയ ബോർഡ് കാണാം. വല്ല അമ്പലവും ആണെന്നാണ് ഞാൻ കരുതിയത്. അല്ല; പുരാവസ്തു വകുപ്പിന്റെ കീഴിലുള്ള ഒരു സംരക്ഷിതസ്മാരകമാണത്. ഇവിടമാണത്രെ ശ്രീബുദ്ധൻ ജീവൻ വെടിഞ്ഞ കൃത്യമായ സ്ഥലം. അവിടെ ശ്രീബുദ്ധന്റെ ചിരപുരാതനമായ ഒരു ബൃഹദ് പ്രതിമയാണുള്ളത്. നശിച്ചുപോയ കെട്ടിടാവശിഷ്ടങ്ങളും കാണാം. റോഡ് L ഷെയ്പിൽ വലത്തോട്ട് തിരിയുന്നിടത്ത് ഇടതു വശത്തായിട്ടാണ് പൗരാണികപ്രതിമ പരിരക്ഷിച്ചിട്ടുള്ള ഈ മന്ദിരം ഉള്ളത്. ഒരു കൈ താഴേക്കു തൂക്കിവച്ചിട്ടുള്ള പ്രതിമയുടെ ഈ അവസ്ഥക്ക് “ഭൂമിസ്പർശമുദ്ര” എന്നാണത്രെ പറയുന്നത്. പ്രതിമസംബന്ധമായതെല്ലാം ASI അവിടെ ഒരു സിമന്റ് ഫലകത്തിൽ കുറിച്ചു വച്ചിട്ടുണ്ട്. ഞങ്ങൾ വീണ്ടും നടന്നു. ഇടതു വശത്ത് UP ടൂറിസത്തിന്റെ വല്യ ഹോട്ടൽ, പിന്നെ ASI ഓഫീസ്, ബിർലയുടെ വകയായുള്ള ബുദ്ധ ടെമ്പിൾ, ശിവക്ഷേത്രം എന്നിങ്ങനെ കാണാനും കേറിനോക്കാനുമായി ഇനിയും കാഴ്ചകളേറേ. ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ റോഡുവക്കിൽ ധാരാളം ഹോട്ടലുകളും തട്ടുകടകളും പെട്ടിപ്പീടികകളും കാണാം. റോഡിന്റെ വലതു വശത്തായി മഹാപരിനിർവ്വാണക്ഷേത്രവും അതിന്റെ അപ്പുറത്തായി ചൈനീസ് ടെമ്പിളും ബർമ്മീസ് ടെമ്പിളും തലയുയർത്തി നില്ക്കുന്നു. സാമാന്യം വലിയതാണ് രണ്ടും. കാണാനും കാര്യമായുണ്ട്.  ഇതൊന്നും ഞാനെഴുതേണ്ട കാര്യമല്ല. കാക്കത്തൊള്ളായിരം ബ്ലോഗുകളിവിടെത്തന്നെ കാണും. മറ്റു മാദ്ധ്യമങ്ങൾ വേറേയും. ഇത് പിന്നെ ഒരു നേരമ്പോക്ക് എന്നു മാത്രം.  വഴി തെറ്റിയും തപ്പിത്തടഞ്ഞും വരുന്നവരേ ഇവിടെയെത്തൂ. അവർക്കിതൊക്കെ വേണമെങ്കിൽ നോക്കുകയും ആകാം. എന്തായാലും ഞങ്ങൾ   നേരേ  ശ്രീബുദ്ധന്റെ മഹാപരിനിർവ്വാണ ക്ഷേത്രത്തിന്റെ പരിസരത്തിലേക്ക് കയറി. ഗെയ്റ്റുണ്ട്; കാവല്ക്കാരുണ്ട്; സന്ദർശകരേഖകളുണ്ട്. ഞങ്ങൾ പേരും അഡ്രസ്സും എഴുതി അകത്തു കയറി.

        ബുദ്ധനും ബുദ്ധുവും: മഹാപരിനിർവ്വാണ ക്ഷേത്രത്തിലെ ശയ്യാവലംബിയായ ബുദ്ധപ്രതിമക്ക് കാവൽ നില്ക്കുന്ന ആൾരൂപൻ

                                                                                  

                                                                                                                     .........................തുടരും